Shirin (2008) του Abbas Kiarostami

 Έχουμε δει πολλές φορές ταινίες στον κινηματογράφο. Έχουμε αναρωτηθεί όμως ποτέ πως μας βλέπει η ίδια η ταινία; Αυτή ακριβώς την αίσθηση είχα όταν παρακολουθούσα τη «Σιρίν», όπου οι ρόλοι αντιστρέφονται: δεν βλέπουμε την ταινία που προβάλλεται και που είναι μια διασκευή της τραγικής ιστορίας «Χοσρόης και Σιρίν», αλλά τα πρόσωπα των γυναικών που την παρακολουθούν. Ακούμε όμως τους διαλόγους και γενικά τον ήχο της ταινίας. Οι γυναίκες θεατές είναι διάφορες Ιρανές ηθοποιοί, (πολύ περισσότερες από αυτές που έχει καταγράψει το imdb), μερικές είναι γνωστά πρόσωπα από ταινίες, άλλες όχι, μερικές είναι νέες και όμορφες, άλλες είναι φυσιολογικές. Συχνά δακρύζουν, η ιστορία είναι άλλωστε αρκετά μελοδραματική. Παρόλο που η ιδέα φαίνεται βαρετή, εγώ τουλάχιστον μπορούσα να φανταστώ ζωντανά τα τραγικά συμβάντα που υποτίθεται ότι συμβαίνουν στην οθόνη. Είναι μάλλον τα γεμάτα έκσταση πρόσωπα που δημιουργούν αυτήν την παράξενη αίσθηση, γιατί η ίδια η ιστορία δεν ήταν τόσο καλή.
Φυσικά, η υποτιθέμενη ταινία που παρακολουθούν οι γυναίκες δεν υπάρχει. Φαίνεται εξάλλου από την κακή ποιότητα του ήχου, και από την ίδια την αφήγηση που μοιάζει περισσότερο να ανήκει σε ραδιοφωνικό δράμα. Και η φωνές, ειδικά της Σιρίν είναι λίγο ψεύτικες. Δε ξέρω αν αυτό ήταν στα σχέδια του Κιαροστάμι, αλλά ειδικά προς το τέλος είχα αρχίσει να ενοχλούμαι από τις ηθοποιούς που έκλαιγαν με μια τόσο γλυκανάλατη «ταινία». Βέβαια για τους Ιρανούς η ιστορία είναι γνωστή και σίγουρα κάνουν συνειρμούς που εγώ δε μπορώ να κάνω. Επίσης δε ξέρω κατά πόσο το κείμενο που μιλάει για τη δυστυχία μιας γυναίκας που προκλήθηκε από τα λάθη και τις μηχανορραφίες των αντρών, επιλέχθηκε για να μεταφέρει ένα πολιτικό μήνυμα.

Συνολικά δε ξέρω πως να περιγράψω την ταινία αυτή , για μένα ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία, και θα ήθελα να δω και άλλες παρόμοιες ταινίες που να δείχνουν την αντίδραση των θεατών σε αυθεντική (ή και όχι) παρακολούθηση ταινίας στον κινηματογράφο

 

 

Προσωπικά έπεσα και στην παγίδα να προσπαθώ να αναγνωρίσω πρόσωπα, και να σκέφτομαι αχ που έπαιξε αυτή, κάπου την ξέρω. Η ταινία έχει πλάκα και για όσους θέλουν να δουν φυσιογνωμίες από κάθε πλευρά του Ιράν, και διαφορετικούε τύπους μακιγιάζ, ή φορέματος της μαντήλας. Υπάρχει μια ηθοποιός χωρίς καθόλου φρύδι, μόνο μια ζωγραφιστή γραμμή στη θέση των φρυδιών, και κάπως έτσι είναι στην πραγματικότητα η πλειοψηφία των μοντέρνων γυναικών στο Ιράν σήμερα. Στο βάθος φαίνεται και μια γυναίκα με επιδέσμους στη μύτη από πλαστική εγχείρηση. Και πάλι οι πλαστικές εγχειρήσεις μύτης είναι συχνότατες και μάλιστα, οι γυναίκες και κάποιοι άντρες που τις κάνουν δεν ντρέπονται να κυκλοφορούν στο δρόμο με τους επιδέσμους. Βέβαια τα πρόσωπα των ηθοποιών εδώ δεν είναι αντιπροσωπευτικά: ένα πολύ μεγάλο ποσοστό Ιρανών χρησιμοποιεί τόσο έντονο μακιγιάζ που φαίνεται κακόγουστο για τα δυτικά τουλάχιστον δεδομένα.