My Queen Karo (2009) της Dorothée Van Den Berghe

Δεκαετία του 70. Η μικρή Κάρο φτάνει με τους γονείς της στο Άμστερνταμ για να ζήσουν σε ένα κοινόβιο από τα πολλά που υπήρχαν τότε στην πόλη. Η Κάρο ζει σε έναν κόσμο όπου όλα είναι κοινά, δεν υπάρχουν πόρτες και τοίχοι, όλα μοιράζονται, ο έρωτας είναι ελεύθερος. Όμως η ζωή στο κοινόβιο παρά την αρχική ευφορία δεν είναι και τόσο ουτοπική. Ας πούμε ο πατέρας που αν και αναρχικός έχει εμφανείς αρχηγικές τάσεις αποφασίζει να πάρει ακόμα μια σύντροφο, και η μητέρα δεν ενθουσιάζεται με την ιδέα.
Η βασίλισσα Κάρο είναι μια ακόμα ταινία ενηλικίωσης, όπου ένα παιδί ανακαλύπτει τον έρωτα κτλ. τη στιγμή που γύρω συμβαίνουν κοσμοϊστορικά γεγονότα «ιδωμένα μέσα από τα μάτια του παιδιού». Οι ηθοποιοί -ειδικά οι γυναίκες- είναι νέοι και όμορφοι, έχουν τέλειο σώμα. Η Déborah François με το αγγελικό πρόσωπο στο ρόλο της μητέρας είναι στην πραγματικότητα μόλις 9 χρόνια μεγαλύτερη από την «κόρη» της.
Σίγουρα δεν είναι αριστούργημα ούτε κάτι πρωτότυπο, αλλά το γεγονός ότι παρουσιάζει χωρίς να κρίνει, και δεν καταδικάζει (ευθέως) τον «ελεύθερο τρόπο ζωής» σαν κάτι μάταιο, αλλά ούτε έχει υπερβολική νοσταλγία, την κάνουν συμπαθητική ταινία. Συν ότι δεν υπάρχουν μεγαλόστομοι διάλογοι, σοφές συμβουλές και άλλα παρόμοια, ούτε σαφή μηνύματα στο τέλος. Τα γεγονότα απλά ..ρέουν.