Στο δεύτερο μέρος, το ωραιότερο κατά τη γνώμη μου, βλέπουμε μια γυναίκα που παίρνει μέρος σε αγώνα δρόμου με ποδήλατα, και που όλοι οι αρσενικοί συγγενείς της προσπαθούν να την εμποδίσουν. Οι διάλογοι εδώ είναι ελάχιστοι, η ίδια η γυναίκα δε μιλάει σχεδόν καθόλου, στα λόγια και τις απειλές των συγγενών της απλά επιταχύνει. Δεν είναι τόσο η υπόθεση που εντυπωσιάζει όσο η υπέροχη φωτογραφία: μαύρες φιγούρες να τρέχουν με φόντο ένα ερημικό τοπίο, κι από πίσω οι καβαλάρηδες σαν άγγελοι θανάτου.
Και το τρίτο μέρος είναι σουρεαλιστικό -ας μην ξεχνάμε ότι η ταινία γυρίστηκε στο νησί Κις του Περσικού κόλπου, και για κάθε ιρανό σκηνοθέτη που σέβεται τον εαυτό του Κόλπος=Σουρεαλισμός. Μια ηλικιωμένη που μόλις έχει κληρονομήσει πολλά χρήματα φτάνει στο νησί για να αγοράσει ότι τόσα χρόνια είχε στερηθεί, όπως ψυγείο (το σπουδαιότερο), ηλεκτρική κουζίνα, σαλόνι, νυφικό, πλυντήριο ρούχων κτλ, και τα αφήνει όλα στην αμμουδιά. Θα μπορούσε να το δει κανείς βέβαια σαν σάτιρα του καταναλωτισμού, πχ κάποια στιγμή στην παραλία, τα παιδιά ανοίγουν το ψυγείο, και είναι γεμάτο με φαγητά και φρούτα ακριβώς όπως στις διαφημίσεις, ενώ ένα άλλο παιδί τραβάει την άμμο με την ηλεκτρική σκούπα. Ένα άλλο αγόρι πάλι δοκιμάζει το νυφικό και το μακιγιάζ της γριάς, γενικά γίνεται το έλα να δεις.
Γενικά πάντως, αυτή η ταινία είναι από τις αγαπημένες μου, κι αυτό παρά τα σύμβολα που περισσεύουν, και παρόλο που συχνά φαίνεται σαν να ζητάει να δει ο «κόσμος» τα πάθη των γυναικών του Ιράν. Η μουσική είναι ιδιαίτερα υποβλητική και βασίζεται στη μουσική περιοχών του Ιράν αλλά και εκτός Ιράν- πολύ θα θελα να βρω το σάουντρακ αν υπάρχει.
Εδώ δεν υπάρχουν τα σύμβολα και ο σουρεαλισμός της «Μέρας που έγινα Γυναίκα». Η κάμερα παρακολουθεί τα παιδιά στις καθημερινές τους ασχολίες και αργότερα στην προσπάθειά τους να βρουν στέγη, δίνοντας μας την ευκαιρία να μάθουμε αρκετά για τη δυστυχία και το χάος της μετα-ταλιμπάν εποχής. Μερικές σκηνές μοιάζουν να είναι από ντοκιμαντέρ, όπως η σκυλομαχία. Υπάρχει και μια -ατυχής για μένα- αναφορά στους «Κλέφτες των Ποδηλάτων». Γενικά υπάρχει πολύς διδακτισμός και την ταινία την παρακολούθησα με ενδιαφέρον μόνο για τη μικρή Gol-Ghotai που παίζει καταπληκτικά. Και για μερικές ωραίες σκηνές, όπως η κλοπή του κεφαλιού του ταύρου.
Η Gol-Ghotai (αυτό είναι και το πραγματικό όνομα του κοριτσιού) παίζει και στο Two-Legged Horse (2008) της Σαμιρα Μαχμαλμπάφ. Δε ξέρω αν υποδύεται τον ίδιο χαρακτήρα, αλλά είναι κρίμα αν το μικρό κοριτσάκι από τα «Αδέσποτα Σκυλιά» κατέληξε έτσι όπως παρουσιάζεται στο Two-Legged Horse.
 |
| Η Gol-Ghotai με το αδέσποτο σκυλάκι που έσωσε από φανατισμένα παιδιά |
 |
| Η Gol-Ghotai 4 χρόνια αργότερα στο Two-legged horse της Samira Makhmalbaf |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου