Λίγο μετά το χτύπημα στους δίδυμους πύργους και πριν ο κόσμος συνειδητοποιήσει τις συνέπειές του, 11 σκηνοθέτες από διάφορες χώρες γύρισαν ταινίες που κρατάνε 11 λεπτά 9 δευτερόλεπτα και ένα καρέ. Το όλο πρότζεκτ θεωρήθηκε αντιαμερικανικό και η αλήθεια είναι ότι κάποιες ταινίες όντως είναι, ενώ στην πλειοψηφία τους απλά θέλουν να πουν όσο πιο πολιτικά ορθά γίνεται: «σιγά το πράμα, έχουμε κι εμείς τα δικά μας προβλήματα που ο υπόλοιπος κόσμος αγνοεί».
1) Samira Makhmalbaf, Ιράν: Μια δασκάλα προσπαθεί να εξηγήσει το συμβάν στους μικρούς μαθητές σε ένα στρατόπεδο Αφγανών προσφύγων, αλλά αυτοί μοιάζουν να έχουν άλλες ανησυχίες. Γνωστή είναι η ευαισθησία της οικογένειας Μαχμαλμπάφ για το Αφγανιστάν και η ταινία είχε κάποια πολύ καλά στοιχεία αλλά νομίζω ότι προσπάθησε να χωρέσει όλα τα δεινά της χώρας σε 11 λεπτά και το παράκανε. Ωραία σκηνοθεσία όμως.
2) Claude Lelouch, Γαλλία: Μια ερωτική ιστορία ανάμεσα σε μια κωφή Γαλλίδα και έναν Αμερικάνο ξεναγό με φόντο την καταστροφή των πύργων. Είχε κάποιες ωραίες σκηνές, βέβαια το τέλος ήταν λίγο μελό.
3) Youssef Chahine, Αίγυπτος: Αυτή η ταινία μου φαίνεται απαράδεκτη από πολλές απόψεις, το κορυφαίο είναι όταν φάντασμα παλαιστίνιου μάρτυρα λέει ότι ο αραβικός κόσμος δε θεωρεί τους δυτικούς πολίτες που σκοτώνονται στις επιθέσεις αυτοκτονίας αθώους, γιατί στη Δύση υπάρχει δημοκρατία, και φάντασμα αμερικανού στρατιώτη συμφωνεί.
4) Danis Tanović, Βοσνία: Εδώ βόσνιες γυναίκες θύματα του πολέμου (βιασμού;) διαδηλώνουν ταυτόχρονα για το κακό που τους έχει συμβεί και για συμπαράσταση στα θύματα των πύργων. Ναι καλά.
5) Idrissa Ouedraogo , Μπουρκίνα Φάσο: Έφηβοι μαθητές συνωμοτούν για να πιάσουν έναν κύριο που τον περνάνε για τον Μπιν Λάντεν, με σκοπό να χρηματοδοτήσουν την ιατρική περίθαλψη της μάνας ενός απ 'αυτούς. Αυτή ήταν και η ελαφρότερη ταινία.
6) Ken Loach , Αγγλία: Χιλιανός εξόριστος στην Αγγλία μιλάει για την ενδεκάτη Σεπτεμβρίου στη Χιλή,επέτειος του πραξικοπήματος του Πινοσέτ. Χμ
7) Alejandro González Iñárritu , Μεξικό: Σε μια μαύρη οθόνη ακούγονται σχόλια απ την τηλεόραση που περιγράφει την κατάρρευση των πύργων.
8) Amos Gitai, Ισραήλ: Το χάος μετά από μια επίθεση αυτοκτονίας στο Ισραήλ, με γιατρούς αστυνόμους στρατιωτικού και μια τρελή δημοσιογράφο να προσπαθούν να βγάλουν άκρη μες στον πανικό, όλα σε ένα πλάνο.
9) Mira Nair, Ινδία: Ο γιος μιας μουσουλμάνας ινδικής καταγωγής αγνοείται και η αστυνομία υποπτεύεται ότι είναι τρομοκράτης. Εδώ τίθεται το θέμα των διακρίσεων εναντίον μουσουλμάνων στην Αμερική μετά το τρομοκρατικό χτύπημα.
10) Sean Penn , ΗΠΑ: Ένας χήρος ζει στο σκοτάδι αφού ένας από τους δίδυμους πύργους ρίχνει τη σκιά του στο παράθυρό του, και αρνείται να παραδεχτεί ότι η γυναίκα του είναι νεκρή, ζώντας ανέμελα την καθημερινότητά του. Όταν ο πύργος πέφτει, μπαίνει φως στο δωμάτιο και συνειδητοποιεί την οδυνηρή αλήθεια.
11)Shohei Imamura, Ιαπωνία: Ένας στρατιώτης μετά την επιστροφή του από τον πόλεμο, αρνείται την επαφή με τους ανθρώπους και ζει σα φίδι. Η αγαπημένη μου ιστορία που δεν έχει σχέση με την τρομοκρατική επίθεση, και θα προτιμούσα να έχει γίνει μεγάλου μήκους. Κρίμα
Το πρόβλημα με τις συλλογικές ταινίες σαν αυτή είναι για μένα η πολιτική ορθότητα και η διάθεση διδακτισμού. Στο χωριό μου πχ ο κόσμος είχε ενθουσιαστεί με το χτύπημα στους πύργους και είμαι σίγουρη ότι οι περισσότεροι Έλληνες το χάρηκαν. Έτσι μου φαίνεται λίγο ψεύτικη αυτή η συμπαράσταση που δείχνουν οι άνθρωποι απ' όλον τον κόσμο. Γιατί δε λέμε τα πράγματα με το όνομά τους;
