Boycott (1985) του Mohsen Makhmalbaf

Το Boycott, βασισμένο στις εμπειρίες του ίδιου του σκηνοθέτη στη φυλακή, είναι μια από τις πρώτες ταινίες του και έγινε αμέσως εισπρακτική επιτυχία. Και τι δεν έχει αυτή η ταινία:  όλα τα στοιχεία ενός δράματος φυλακής, το τυπικό κυνηγητό με αυτοκίνητα, πυροβολισμούς, σκηνές τρόμου, περίεργα ειδικά εφέ, μπόλικο μελόδραμα, συμβολισμούς, πολιτικά και ανθρωπιστικά μηνύματα. Τι βγαίνει μέσα απ' αυτό το χάος; Χμ
Ας πάρουμε την ιστορία απ' την αρχή: Ένας κομμουνιστής που έχει χάσει την πίστη του στον αγώνα, συλλαμβάνεται σε ενέδρα από τη μυστική αστυνομία του Σάχη, βασανίζεται και στέλνεται στη φυλακή, όπου αρχικά αντιμετωπίζει την ψυχρότητά των πρώην συναγωνιστών του- το μποϊκοτάζ του τίτλου- μέχρι που το κόμμα αποφασίζει ότι τον χρειάζεται σαν μάρτυρα. Οι σκηνές από τις ανακρίσεις και τη φυλακή είναι ενδιαφέρουσες, γιατί είναι αυτοβιογραφικές: ο Μαχμαλμπάφ είχε πει ότι αυτό που τον βασάνισε περισσότερο ήταν η απομόνωσή του από τους συγκρατούμενούς του που τον θεώρησαν προδότη, και όχι τα σωματικά βασανιστήρια. Και η συμπεριφορά ορισμένων κρατούμενων, όπως το να κάνουν γυμναστική για να είναι έτοιμοι να πολεμήσουν την ώρα της επανάστασης βασίζεται στην εμπειρία του. Βέβαια, ας μην ξεχνάμε ότι ο Μαχμαλμπάφ ήταν ισλαμιστής και όχι κομμουνιστής, και γι' αυτό και φυσικά επειδή είμαστε στο 85, οι κομμουνιστές παρουσιάζονται σαν ανόητοι, σκληροί και ενίοτε εγκληματίες.
Υπάρχει μια ιδιαίτερα ενοχλητική για μένα σκηνή, όπου μυρμήγκια τραβούν και μασουλάνε το πτώμα μιας τεράστιας κατσαρίδας,-απ' αυτές που βγαίνουν απ' τους υπονόμους το καλοκαίρι- και την οποία έχει σκοτώσει προ ολίγου ο πρωταγωνιστής.
Νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να δει κανείς το Μποϊκότ , μπορεί να είναι άνισο και να έχει πολλά κλισέ, αλλά ο συνδυασμός όλων των ετερόκλητων στοιχείων είναι τουλάχιστον ασυνήθιστος. Είναι μάλλον ένα σινεφίλ και πολιτικό μπι-μούβι, από κάποιον που αγαπάει τον κινηματογράφο αλλά μόλις έχει αρχίσει να τον ανακαλύπτει.