Η Μαδεϊνούσα είναι ένα δεκατετράχρονο κορίτσι, που ζει με τον πατέρα της και την αδερφή της σε ένα απομακρυσμένο χωριό των Άνδεων στο Περού. Έχει ένα κουτάκι όπου κρατάει τους "θησαυρούς" της και ο πολυτιμότερος θησαυρός είναι τα σκουλαρίκια που άφησε η μαμά της πριν φύγει για τη Λίμα. Όμως εδώ τελειώνουν τα φυσιολογικά στοιχεία της διεστραμμένης αυτής ταινίας. Στο χωριό υπάρχει η πεποίθηση ότι τη μέρα ανάμεσα στη Σταύρωση και την Ανάσταση του Χριστού, ο Θεός είναι νεκρός και δε βλέπει τις αμαρτίες τους. Έτσι σύμφωνα με το έθιμο, γίνονται διάφορες αμαρτίες (που συνήθως είναι ελεγχόμενες). Ο πατέρας της Μαδεϊνούσας που είναι και δήμαρχος, σκοπεύει να κοιμηθεί με την παρθένα κόρη του, και το χωριό που το ξέρει δε φαίνεται να βρίσκει κάτι κακό στην επιθυμία του αυτή. Όμως φτάνει τυχαία ένας γκρινγκο, ο Σαλβαδόρ και ξυπνά το πάθος στο κορίτσι, πάθος όχι ερωτικό, αλλά επιθυμία να φύγει μαζί του στην πρωτεύουσα. Έτσι προσπαθεί να τον γοητεύσει και να τον πείσει να την πάρει μαζί του, πριν όμως την Ανάσταση του Κυρίου, οπότε μια τέτοια αμαρτία -να εγκαταλείψεις το σπίτι σου με έναν ξένο- είναι απαγορευμένη. Η υπόθεση είναι αρκετά διεστραμμένη και θυμίζει τον Κυνόδοντα με την έννοια οτι νιώθεις οτι βρίσκεσαι σε ένα άρρωστο και ενοχλητικό περιβάλλον, το οποίο όμως βιώνεται ως φυσιολογικό από τους πρωταγωνιστές, κι απ' όπου δεν υπάρχει διαφυγή. Εκτός από τη βασική ιστορία υπάρχουν μικρές λεπτομέρειες που κάνουν αυτό το νοσηρό μικρόκοσμο ακόμα πιο ενδιαφέρον, όπως ο κύριος που γυρίζει το χειροκίνητο "ρολόι" που θα σημάνει τη λήξη του Θανάτου του θεού. Εμένα πάντως αυτό που μου άρεσε περισσότερο είναι αυτές οι λεπτομέρειες και η φυσικότητα με την οποία παρουσιάζονται αλλόκοτα γεγονότα. Και μόνο ο Σαλβαδόρ φαίνεται να συμμερίζεται την απορία μας για όσα βλέπει γύρω του.
Υπάρχει κάτι στην ταινία που δεν κατάλαβα, κι αυτό είναι ο ρόλος του "ξένου" και γενικότερα του δυτικού πολιτισμού. Πολλοί "ιθαγενείς" ονειρεύονται να φύγουν στη μεγάλη πόλη ή να αποκτήσουν τα αγαθά του πολιτισμού όπως τα κόκκινα παπούτσια που επιθυμεί η αδερφή της Μαδεϊνούσας. Και μόνο ο τίτλος της ταινίας και το όνομα της πρωταγωνίστριας δείχνουν ότι αυτή η μανία με τη Δύση είναι κεντρικό θέμα. Όμως δεν καταλαβαίνω που δένει όλο αυτό, με το σκοτεινό παραμύθι που βρίσκεται στο κέντρο της υπόθεσης. Δύσκολα θα πίστευα ότι η ταινία είναι αλληγορία για τη συμπεριφορά των άγριων όταν οι πολιτισμένοι τους έχουν εγκαταλείψει ή τέλος πάντων τους εκμεταλλεύονται.
Επίσης δεν καταλαβαίνω γιατί μερικοί θεώρησαν οτι πρόκειται για πραγματικό έθιμο των Άνδεων. Είναι τόσο πραγματικό όσο και το ελληνικό έθιμο να κλείνεις τα παιδιά σου στο σπίτι και να τους απαγορεύσεις την επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο μέχρι να τους πέσει ο κυνόδοντας.
Όπως και να χει, η Μαδεϊνούσα με την παραπλανητικά γλυκιά φωνή είναι από τις αγαπημένες μου ηρωίδες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου