Μια Βελγίδα φωτορεπόρτερ ιρανικής καταγωγής παρατάει τη δουλεία της όταν αναγκάζεται να φωτογραφίσει συνάδελφό της την ώρα της εκτέλεσής του. Ο σύζυγός της είναι οφθαλμίατρος στις Άνδεις, όπου μάλλον εργάζεται εθελοντικά. Τέλος μια ιθαγενής ετοιμάζεται να παντρευτεί- άλλωστε τί άλλα ενδιαφέροντα να έχουν οι ινδιάνοι. Όλα ανατρέπονται από τα απόβλητα υδραργύρου που προέρχονται από ένα ορυχείο. Μέχρι τα μισά περίπου, η ταινία κυλάει όπως θα περίμενε κανείς σε τέτοιες διεθνείς παραγωγές με παράλληλες ιστορίες. Αλλά από τη μέση και μετά γίνεται περισσότερο ένα βίντεο κλιπ, με εικόνες διαδηλώσεων, μανιφέστα υπέρ της μητέρας φύσης και ονειρικά/μαγικά φαινόμενα.
Έμφαση δίνεται σε φολκλορικά στοιχεία, στα έθιμα του λαού και στην υποτιθέμενη αρμονία τους με τη φύση, στο συγκρητισμό που υπάρχει στην περιοχή με μια θρησκεία ανάμεσα στο χριστιανισμό και τον παγανισμό. Το θέμα της συμβίωσης των πολιτισμών γίνεται ακόμα πιο έντονο από την παρουσία άλλων εξωτικών στοιχείων όπως η μάλλον μουσουλμάνα ιρανή δημοσιογράφος, ο βελγικός κατεστραμμένος ναός και ο πόλεμος του Ιράκ. Ακούγονται πολλές γλώσσες, κέτσουα, ισπανικά περσικά, γαλλικά, αγγλικά, αν δε ξέχασα κάποια άλλη.
Είναι ακόμα μια ταινία που την έψαχνα καιρό, κυρίως για τη Magaly Solier, αλλά κια επειδή η προηγούμενη ταινία των ίδιων σκηνοθετών το Khadak που διαδραματίζεται στη Μογγολία μου άρεσε αρκετά. Όμως εδώ νομίζω ότι παρασύρθηκαν πολύ από το φολκλόρ των Άνδεων και χρησιμοποίησαν πολλά κλισέ, και τελικά όλοι οι χαρακτήρες είναι καρικατούρες. Δε μπορώ να μη συγκρίνω με τη Madeinusa και το "Γάλα της θλίψης" ή όπως αλλιώς το μετάφρασαν της Claudia Llosa, που είναι πολύ πιο σύνθετες ταινίες. Έχει όμως το Altiplano μερικές πολύ όμορφες εικόνες και κάποιες ωραίες σουρεαλιστικές σκηνές. Κρίμα πάντως θα μπορούσε να γίνει αρκετά καλύτερο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου