Η Rakhshan Bani-Etemad είναι μια από τις σημαντικότερες γυναίκες σκηνοθέτες του Ιράν και το
Zir-e poost-e shahr είναι η μοναδική της ταινία που έχω δει και ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Είναι η ιστορία μιας εργατικής οικογένειας που προσπαθεί να τα βγάλει πέρα στην Τεχεράνη, λίγο πριν τις εκλογές, ποιές εκλογές δεν είμαι σίγουρη, φαντάζομαι του 2001. Από την οικογένεια δουλεύουν η μητέρα και ο μεγαλύτερος γιος, ενώ ο μικρότερος έχει μπλέξει με πολιτικές οργανώσεις, και η κόρη αρχίζει να ξεμυτίζει από το σπίτι. Υπάρχει και μια άλλη κόρη, παντρεμένη που έρχεται στο σπίτι όποτε την ξυλοφορτώσει ο άντρας της. Το θέμα της καταπίεσης της γυναίκας παίζει κι εδώ πολύ σημαντικό ρόλο, παρουσιάζεται όμως ρεαλιστικά, χωρίς μεγάλα λόγια. Το πιο ενδιαφέρον στην ταινία είναι ο ρεαλισμός: οι συζητήσεις στην οικογένεια, τα ειρωνικά σχόλια και οι καυγάδες ανάμεσα στα αδέρφια, είναι πολύ φυσικά. Άλλα θέματα της ταινίας είναι η επανάσταση των νέων και η επιθυμία τους να φύγουν απ' τη χώρα, και οι ταξικές διαφορές.
Κάπου διάβασα ότι η ταινία εγινε μπλογκμπάστερ στο Ιράν. Δε ξέρω αν είναι αλήθεια, αλλά αν όντως είναι έτσι, είναι πολύ παράξενο, γιατί λείπουν εντελώς μελοδραματισμοί και οι χαρακτήρες δεν είναι μονοδιάστατοι. Πιο πολύ μου άρεσε η μητέρα, που είναι από τους πιο ενδιαφέροντες χαρακτήρες στον ιρανικό κινηματογράφο, είναι και θύμα και θύτης, μερικές φορές γενναιόδωρη, άλλες φορές μικρόψυχη, προοδευτική αλλά και πραγματίστρια ή ακόμα και αντιδραστική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου