El vicari d'Olot (1981) του Ventura Pons

Σ' αυτή τη σατιρική ταινία το 1981 σε ένα χωριό της Καταλονίας, ένας νέος εφημέριος προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στην προοδευτικότητα και την καλή του καρδιά από τη μία, και στους κανόνες της καθολικής εκκλησίας από την άλλη. Όλες οι γυναίκες του χωριού τον έχουν ερωτευτεί. Η ισορροπία χαλάει όταν φτάνει ο θείος του από το Βατικανό και αποφασίζει να διοργανώσει ένα συνέδριο για τη «Σεξουαλικότητα στον Καθολικισμό» και απαιτεί την απομάκρυνση μιας δημοφιλούς πόρνης. Παράλληλα εμφανίζονται κρούσματα ανήθικης συμπεριφοράς από νεαρές γυναίκες που τις έχει ξεμυαλίσει όλες ο ίδιος άντρας, ο οποίος έχει ταυτόχρονα σχέσεις με το φαρμακοποιό. Τελικά πόρνες, φεμινίστριες, γκέι, και αριστεροί φτάνουν από τη Βαρκελώνη για να διαδηλώσουν εναντίον του συνεδρίου, ο εφημέριος ερωτεύεται μια τραβεστί και στο τέλος οι διαφορετικές πλευρές συμφιλιώνονται.
Γενικά δεν αντέχω πολύ αυτού του είδους τις κωμωδίες με τα συνεχή σεξουαλικά υπονοούμενα και τα αντιεκκλησιαστικά αστεία, αλλά εδώ οι διάλογοι είναι μερικές φορές πετυχημένοι και οι ηθοποιοί παίζουν καλά, κυρίως η Rosa Maria Sardà στο ρόλο της πόρνης του χωριού. Υπάρχει και μια ευαισθησία στην παρουσίαση των χαρακτήρων, όλοι είναι συμπαθητικοί.  Από την άλλη το μήνυμα της ταινίας και η ατμόσφαιρα που περιγράφεται είναι σήμερα ξεπερασμένα, η καθολική εκκλησία δεν ασκεί σχεδόν καθόλου επιρροή στην κοινωνία, η παρουσίαση των εκδιδόμενων γυναικών σαν επαναστάτριες μοιάζει αφελής, η απεικόνιση λάγνων ιερέων δε σοκάρει.

Η ταινία γυρίστηκε το 1981, λίγο μετά το θάνατο του Φράνκο, όταν η δικτατορία του είχε αρχίζει να μετατρέπεται σιγά σιγά σε δημοκρατία. Η λογοκρισία στον κινηματογράφο είχε πάψει να υπάρχει κι αυτό έδωσε την ευκαιρία σε όλο τον προοδευτικό κόσμο να σατιρίσει αλύπητα τις άλλοτε ακλόνητες δομές του ισπανικού κράτους, όπως η εκκλησία, η αστυνομία, αλλά και τον υποκριτικό και συντηρητικό τρόπο ζωής που προωθούσε το καθεστώς. Έτσι εμφανίστηκαν ταινίες με έντονη διάθεση να κριτικάρουν το ήδη ξεπερασμένο σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη «σύστημα» και είχαν επίκεντρο την καθυστερημένη σεξουαλική απελευθέρωση. Δεν είναι τυχαίο ότι από αυτή την εποχή ξεπήδησε ο Αλοδόβαρ- η αγαπημένη μου Pepi, Luci, Bom y otras chicas del montón, είναι ένα παράδειγμα. Βέβαια, σήμερα οι περισσότερες από τις ταινίες που ξεφύτρωσαν τότε έχουν χάσει τη γοητεία τους, ο Αλμοδόβαρ είναι εξαίρεση.
Με το τέλος της δικτατορίας, καταργήθηκαν και οι νόμοι που απαγόρευαν τη χρήση άλλης γλώσσας από τα καστιλιάνικα, κι αυτό έδωσε την ευκαιρία να γυριστούν οι πρώτες καταλανόφωνες ταινίες, όπως και η παραπάνω. Ο ενθουσιασμός ήταν μεγάλος: Στον «Εφημέριο του Ολότ» συμμετέχουν πολλοί αντιπρόσωποι της καταλανικής κουλτούρας. Ανάμεσά τους η πολύ καλή ηθοποιός Rosa Maria Sardà (είναι η μαμά της Πενέλοπε στο Όλα για τη μητέρα μου), η συγγραφέας, ακτιβίστρια και πολλά άλλα Maria Aurèlia Capmany στο ρόλο της αντιδραστικής οικονόμου, η Núria Feliu, ντίβα του ελαφρού τραγουδιού και μία από του πρώτους που τραγούδησαν στην καταλανική γλώσσα, η πολύ νέα τότε τραγουδοποιός Marina Rossell, ο επίσης τραγουδοποιός Pere Tàpias, ο βαλενσιάνος Joan Monleón και πολλοί ηθοποιοί που δεν τους ξέρω αλλά όλο και κάπου τους έχω ξαναδεί.
Μερικά τραγούδια της Núria Feliu και της Marina Rossell 

Πήρα και κάτι άλλο από την ταινία: Κάποια στιγμή ο εφημέριος εξομολογείται στο φαρμακοποιό ότι όταν ήταν έφηβος έβγαζε τις τρίχες από το εφήβαιο και τις μασχάλες του, γιατί ήθελε να παραμείνει αγνός και καθαρός. Ο φαρμακοποιός του λέει ότι αυτό είναι μια μορφή ευνουχισμού. Λοιπόν αυτό πιστεύω κι εγώ για τις σύγχρονες γυναίκες: είμαστε όλες από την εφηβεία μας ευνουχισμένες, με την ευλογία μαμάδων, φιλενάδων και κέντρων ομορφιάς