Αργότερα βλέπουμε έναν πρωτόγονο τοξότη να περιφέρεται κι αυτός σε ερημικά τοπία, κάποιες φορές συναντάει τη Nico που εδώ μοιάζει με ιέρεια που εκφωνεί περίεργους λόγους στα γερμανικά. Ο άντρας αυτός ανακαλύπτει τη φωτιά, ταξιδεύει μες στους πάγους, ύστερα ξεθάβει ένα σπαθί κρυμμένο στους βράχους. Όλες οι αργές σκηνές συνοδεύονται από ψυχοπλακωτική μουσική και τραγούδια (της Nico φυσικά).
Το πιο ωραίο στην ιδιαίτερη αυτή ταινία είναι η φωτογραφία που είναι πραγματικά υπέροχη. Αν κάτι δε μου άρεσε είναι η .. Nico, που δε με ενθουσίασε ούτε το παίξιμο ούτε η φωνή της.. Οι σκηνές όπου η γυναίκα αυτή απουσιάζει ή που η παρουσία της είναι διακριτική, είναι και οι πιο ενδιαφέρουσες.
Κρίμα πάντως που είναι άγνωστη η ταινία.
Πρέπει να είναι η δεύτερη ταινία του Γκαρέλ που βλέπω, η άλλη που έχω δει είναι οι Συνήθεις Εραστές που δεν το θυμάμαι και πολύ καλά που θα πει ότι δε με εντυπωσίασε.
Τη cicatrice intérieure την έψαξα γιατί είχα διαβάσει ότι είναι πηγή έμπνευσης για το Finisterrae του Caballero. Και όντως έχει αρκετά κοινά, όπως η σκηνή με το άλογο μέσα στη φωτιά, η γερμανόφωνη τραγουδίστρια και βέβαια το θέμα της άσκοπης περιήγησης. Κι η μουσική όμως μοιάζει, και στο Finisterrae ακούγεται επίσης η Nico.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου