Σάββατο 30 Απριλίου 2011

3 ταινίες του Asghar Farhadi

Κεντρικό θέμα σε όλες τις ταινίες του Asghar Farhadi είναι τα ηθικά διλήμματα που αντιμετωπίζει το άτομο στις καταστάσεις στις οποίες τυχαίνει να βρεθεί, η καταπίεση του ατόμου από το σύνολο, αλλά και η καταγραφή της ζωής των διάφορων κοινωνικών τάξεων του Ιράν και οι διαφορές τους.


Darbareye Elly [About Elly] (2009)

Τρία ζευγάρια νοικιάζουν μια βίλα για περάσουν 2-3 μέρες κοντά στη θάλασσα με τα παιδιά τους. Μαζί τους είναι ο Ahmad που έχει πάρει διαζύγιο πρόσφατα, και η Elly, μια νηπιαγωγός, την οποία η παρέα θέλει να προξενέψει στον Αχμαντ. Κι ενώ όλα φαίνονται να κυλάνε τέλεια, η Ελι εξαφανίζεται. Στο διάστημα που ακολουθεί, βλέπουμε πως αντιδρούν τα άτομα της παρέας στο πρόβλημα που παρουσιάζεται και έρχεται στην επιφάνεια ο πραγματικός χαρακτήρας του καθενός.




Chaharshanbe-soori [Fireworks Wednesday] (2006) του Asghar Farhadi

Η Chaharshanbe-soori είναι η τελευταία Τετάρτη πριν το νέο χρόνο του περσικού ημερολογίου -στο Ιράν χρησιμοποιείται ένα περσικό ημερολόγιο που είναι μεικτής προέλευσης και δεν έχει σχέση με το αραβικό ή το δικό μας. Χρησιμοποιείται στην καθημερινή ζωή και όχι απλά στις γιορτές, γι' αυτό συχνά είναι δύσκολο να συνεννοηθείς με Ιρανούς για τις ημερομηνίες. Αυτή τη μέρα, μια καθαρίστρια που σύντομα θα παντρευτεί, στέλνεται από το πρακτορείο της στο σπίτι μιας μεσοαστικής οικογένειας. Στη διάρκεια αυτής της μέρας, η αθώα αλλά και κουτσομπόλα καθαρίστρια μπλέκεται άθελά της με τις ζωές των ενοίκων της πολυκατοικίας και ανακαλύπτει την υποκρισία της αστικής τάξης. Το Chaharshanbe-soori είναι γυρισμένο στο ίδιο στιλ με το «Τί απέγινε η Έλι», παίζει κι εδώ η Taraneh Alidoosti, που μεταμορφώνεται σε άξεστη και κακοντυμένη γυναίκα του λαού.


Shahre ziba [The Beautiful City] (2004)

Ο νεαρός Αλά, βγαίνει απο το αναμορφωτήριο και προσπαθεί να σώσει απ την κρεμάλα το φίλο του Αχμάντ που έχει καταδικαστεί σε θάνατο για το φόνο της φίλης του, όταν ήταν μόλις 16 χρονών. Έτσι, μαζί με την αδερφή του Αχμαντ, πλησιάζει τον πατέρα της κοπέλας και τον παρακαλά να δεχτεί να δώσει το «συγχωροχάρτι»* που θα μετέτρεπε την ποινή σε ισόβια. Η δικαιοσύνη, η θανατική ποινή, τα όρια μεταξύ καλού και κακού, τα ηθικά διλήμματα, οι αποφάσεις που παίρνουμε και το πόσο επηρεάζουν τους άλλους, αλλά και η κοινωνία των φτωχών κατοίκων μιας άσχημης πόλης και η θέση της γυναίκας είναι τα θέματα που απασχολούν την ταινία. Δε μοιάζει σε τίποτα με τις πρόσφατες ταινίες του Φαραντί, έχει κάποια στοιχεία (λίγα όμως) μελό, και κοντά στο τέλος το σενάριο γίνεται λίγο απίθανο, αλλά συνολικά, ήταν μια ευχάριστη έκπληξη και με έβαλε σε σκέψεις. Επίσης ωραία παίζουν οι ηθοποιοί, μεταξύ των οποίων και πάλι η Taraneh Alidoosti, που παίζει την «περπατημένη» αδερφή του Αχμάντ.

*Σύμφωνα με τη σαρία, ο δολοφόνος μπορεί να εξαγοράσει τη ζωή του, πληρώνοντας ένα χρηματικό ποσό στην οικογένεια του θύματος , εφόσον βέβαια συμφωνεί η οικογένεια, και έτσι να σώσει τη ζωή του. Το χρηματικό ποσό που απαιτείται είναι καθορισμένο στο Ιράν, αλλά μπορεί κανείς να ζητήσει ακόμα περισσότερα (ή λιγότερα) χρήματα για να συγχωρέσει το δολοφόνο.


Η πρώτη ταινία μυθοπλασίας του Φαραντί, το Raghs dar ghobar (Dancing in the Dust) περιγράφει την ιστορία ενός νεαρού που αποφασίζει να χωρίσει τη γυναίκα του, όταν γίνεται γνωστό ότι η μητέρα της είναι πόρνη. Δυστυχώς όμως δε βρήκα υπότιτλους..

Και μια εικόνα από την πιο πρόσφατη ταινία του "Jodaeiye Nader az Simin":







Παρασκευή 29 Απριλίου 2011

Man, taraneh, panzdah sal daram [I Am Taraneh, I Am Fifteen Years Old] (2002) του Rasul Sadrameli


Όπως λέει και ο τίτλος, πρόκειται για την ιστορία της δεκαπεντάχρονης Taraneh, η οποία, ορφανή από μητέρα και με τον πατέρα της στη φυλακή, ζει με την άρρωστη γιαγιά της και παράλληλα με το σχολείο, δουλεύει σε ένα φωτογραφικό στούντιο για να συντηρήσει την οικογένεια της. Όλα αλλάζουν όταν ένα πλουσιόπαιδο, ο Αμίρ τη ζητάει σε γάμο. Η Ταρανέ συμφωνεί, παντρεύονται με το θεσμό του σιγκε (κάτι σαν προσωρινός γάμος)* με σκοπό να παντρευτούν κανονικά όταν τελειώσουν τις σπουδές τους. Η ευτυχία όμως δεν κρατάει πολύ: η γιαγιά πεθαίνει και ο νεαρός σύζυγος αποδεικνύεται ανώριμος, έτσι που τελικά χωρίζουν. Τα πραγματικά προβλήματα αρχίζουν όταν, μετά από λίγους μήνες ανακαλύπτει ότι είναι έγκυος, και η μητέρα του Αμίρ αμφισβητεί την πατρότητα του παιδιού.
Μ'αυτό το σενάριο θα μπορούσε να γυριστεί μια δακρύβρεχτη σαπουνόπερα, όμως αυτή η ταινία αποφεύγει κάθε μελοδραματισμό και περιγράφει τη δύσκολη κατάσταση της κοπέλας με ρεαλισμό και χωρίς μεγάλα λόγια. Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί, απλά δύο έφηβοι που κάνουν ένα λάθος και μια μητέρα που ενώ έχει καλές προθέσεις απέναντι στη νύφη της, περισσότερο την ενδιαφέρει να σώσει το μέλλον του γιου της. Αυτή η γυναίκα είναι και η δεύτερη πρωταγωνίστρια της ταινίας και παρόλη την υποκρισία της - είναι πρόεδρος μιας οργάνωσης για τα δικαιώματα των γυναικών-, εμφανίζεται ανθρώπινη, έτσι περίπου φαντάζομαι την αντίδραση κάθε μητέρας.
Η θέση της γυναίκας στο Ιράν είναι το επίκεντρο της ταινίας: γυναίκες όπως η εύπορη «μοντέρνα» εργαζόμενη πεθερά, οι νεαρές μικροαπατεώνισσες, οι δασκάλες και οι συμμαθήτριες στο σχολείο, αυτός είναι ο κόσμος της Ταρανέ. Αντίθετα, ο Αμίρ είναι απίστευτα ανώριμος και μαμόθρευτο, και ο πατέρας από τη φυλακή, ενώ στηρίζει συναισθηματικά την κόρη του, είναι ανίκανος να της προσφέρει κάτι παραπάνω. Κριτική ασκείται φυσικά και στην κοινωνία, όπου για τους πλούσιους τα πάντα είναι ευκολότερα, αλλά και στο κράτος που αδυνατεί να βοηθήσει τα κορίτσια και έμμεσα τα οδηγεί σε λάθος αποφάσεις (παράνομες αποβολές, πορνεία, έγκλημα). Αποφάσεις που δεν θα πάρει η Ταρανέ, η οποία αν και βλέπει τα όνειρα της να γκρεμίζονται, διατηρεί την αξιοπρέπειά και την ανεξαρτησία της.
Γενικά, η ταινία είναι χαμηλών τόνων, και παρόλο που δεν προσφέρει κάτι καινούριο στον κινηματογράφο, είναι ένα ειλικρινές πορτραίτο μιας κοινωνίας σε κρίση. Στο ρόλο της Ταρανέ η πολύ νέα τότε Taraneh Alidoosti, η μελαγχολική Ελι του «Τί απέγινε η Ελι».


*Το σιγκέ (sighe) είναι ένα είδος συμβολαίου, όπου οι "σύζυγοι" μπορούν να έχουν σεξουαλικές επαφές και να συζούν για ένα καθορισμένο από τους ίδιους χρονικό διάστημα, και με όρους που επίσης θέτουν οι ίδιοι (συνήθως ένα χρηματικό ποσό που πληρώνει ο άντρας στη γυναίκα), αλλά δεν έχουν τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις που τους δίνει ο κανονικός γάμος. Σε μια δεδομένη χρονική στιγμή μια γυναίκα μπορεί να έχει ένα μόνο σιγκέ, ένας άντρας όσες θέλει, ενώ μπορεί να έχει μόνο 4 κανονικές συζύγους. Ο θεσμός χρησιμοποιείται και σαν ένα είδος αρραβώνα, αλλά και ως ημινόμιμη πορνεία και είναι αρκετά αμφιλεγόμενος.

Πέμπτη 28 Απριλίου 2011

Nassereddin Shah Actore Cinema [Once Upon A Time Cinema] (1992) - Mohsen Makhmalbaf

Ο "κινηματογραφιστής" ονειρέυεται
να επιστρέψει στη σύζυγο του την Ατιέ ("Μέλλον")


«Ο Σάχης Νασερεντίν, ηθοποιός του κινηματογράφου» είναι η ελληνική απόδοση του τίτλου, και όντως η βασική ιστορία είναι η εξής: ο Σάχης ερωτεύεται την ηρωίδα της ταινίας που του παρουσιάζει ένας «κινηματογραφιστής» που έρχεται από το μέλλον - τον στέλνει κατά λάθος ένας αυλικός του επόμενου Σάχη - και για χάρη της αποφασίζει να γίνει ηθοποιός, ακόμα και να παραστήσει την αγελάδα. Είναι μια σουρεαλιστική ταινία, όπου εμφανίζονται προσωπικότητες της περσικής αυλής και σκηνές από διάφορες παλιές ιρανικές ταινίες με πρώτη και καλύτερη το «Κορίτσι από το Λορεστάν» (Dokhtare Lor), που είναι και η πρώτη περσική ταινία του ομιλούντος κινηματογράφου που γυρίστηκε το 1933 στην Ινδία. Αυτό το κορίτσι ερωτεύεται ο Σάχης Νεσερεντίν (1831 - 1896) και θέλει να την κάνει μέλος του πολυπληθούς του χαρεμιού, αφού εκείνη προσγειώνεται δεμένη με ένα σκοινί στο παλάτι του. Μια άλλη ταινία της οποίας  βλέπουμε αποσπάσματα είναι ο Gheisar (1969), από την οποία προέρχονται οι σκηνές της δολοφονίας στο χαμάμ. Όλες αυτές οι σκηνές μπλέκονται με την «πραγματικότητα» της ζωής στο χαρέμι.
Δε ξέρω πως να χαρακτηρίσω αυτήν την ταινία: πρώτα απ' όλα δε ξέρω σχεδόν τίποτα για τους Σάχηδες, τον Αμίρ Καμπίρ ή το Μαλιτζάκ, αλλά ούτε για τις παλιές ταινίες που παρουσιάζονται, και έτσι σίγουρα έχω χάσει το ζουμί της ιστορίας. Ακόμα και έτσι όμως υπήρχαν κάποιες πολύ όμορφες σκηνές που με ανάγκασαν μείνω κολλημένη στην οθόνη του υπολογιστή  μέχρι το τέλος της και να την κρατήσω στο σκληρό δίσκο για μελλοντικές αναφορές.
Πάντως, σίγουρα υπάρχει έντονη πολιτική χροιά, αναφέρεται το θέμα της λογοκρισίας, η διαφθορά στο παλάτι, αλλά εκφράζεται και η ανησυχία του σκηνοθέτη για το μέλλον - συμβολικά η γυναίκα του κινηματογραφιστή λέγεται Ατιέ που σημαίνει μέλλον. Επίσης το κορίτσι απο το Λοριστάν, εκτός από κιτς ιστορία αγάπης, είχε και πολιτικές προεκτάσεις, αφού παρουσίαζε το Ιράν σα μια χώρα όπου κυριαρχεί το έγκλημα και η ανομία.

Δευτέρα 25 Απριλίου 2011

L'aube du monde (2008), μια ταινία απ' το Ιράκ



Έψαχνα για πολύ καιρό να βρω το  «L'aube du monde» [Dawn of the World] του Abbas Fahdel, όχι μόνο γιατι είναι μια ταινία που διαδραματίζεται στο Ιράκ γυρισμένη από ιρακινό σκηνοθέτη, αλλά και για την παρουσία της Παλαιστίνιας Hiam Abbass και της Hafsia Herzi, της νεαρής πρωταγωνίστριας στο «Κους κους με φρέσκο ψάρι» του Abdellatif Kechiche.
Η ταινία περιγράφει τη δύσκολη μοίρα των κατοίκων στους βαλτότοπους της περιοχής του Δέλτα του Τίγρη και του Ευφράτη, λόγω των πολέμων και της καταπίεσης από το Σαντάμ, ενώ υπάρχει και μια ιστορία αγάπης. Πιο συγκεκριμένα, ο Μαστούρ, ένας νεαρός που αναγκάζεται να καταταγεί στον Ιρακινό στρατό, πριν πεθάνει αναθέτει στο φίλο του Ριάντ να παντρευτεί τη χήρα του. Η φωτογραφία είναι καταπληκτική και τα τοπία πανέμορφα, όπως πανέμορφα είναι και τα πρόσωπα των ηθοποιών, όμως εδώ σταματάνε τα θετικά που βρήκα στην ταινία.Το σενάριο είναι σχηματικό και δεν πείθει για τον έρωτα του Ριάντ, ο οποίος για χάρη της μικρής χήρας λιποτακτεί και δηλώνει ότι θα ζήσει μαζί της τη σκληρή ζωή του λαού της. Και δε δίνεται βάθος στο χαρακτήρα των ηρώων, έτσι ώστε τελικά δε μου προκάλεσε καμία λύπη η τραγική τύχη τους. Αλλά και τα σκηνικά έμοιαζαν κουκλίστικα, το εσωτερικό των καλυβών ήταν σαν από μουσείο, τα ρούχα πάντα ολοκαίνουρια ακόμα και των στρατιωτών που υποτίθεται ότι περπατάνε μέρες στην έρημο. Και μου είναι δύσκολο πιστέψω ότι οι άνθρωποι αυτοί είναι τόσο πάμφτωχοι όσο λένε, όταν τους βλέπω υγιείς και καλοταϊσμένους. Δε ξέρω, ίσως κιόλας να μ' έχει κακομάθει ο νεορεαλισμός. Αλλά δε μπορούσα να μη σκέφτομαι πόσο καλύτερα θα γύριζε την ίδια ταινία ένας ιρανός σκηνοθέτης.

Κυριακή 24 Απριλίου 2011

Women without men [Zanane bedune mardan] της Shirin Neshat


Οι «Γυναίκες χωρίς άντρες» δε μοιάζουν με καμία άλλη ιρανική ταινία που έχω δει. Δεν έχει καμία σχέση με το νεορεαλισμό, είναι αρκετά στυλιζαρισμένη, με σκηνές βίας που κανονικά δεν δείχνονται στον ιρανικό κινηματογράφο, με φρεσκοσιδερωμένα και πεντακάθαρα ρούχα κτλ, δηλαδή θα έλεγα είναι πιο συμβατική. Ηρωίδες είναι 4 καταπιεσμένες γυναίκες, αυτή τη φορά στην εποχή του πραξικοπήματος του 1953 εναντίον του νόμιμου πρωθυπουργού Mossadegh. Μέσα από ονειρικές καταστάσεις, τρεις από αυτές συναντώνται σε ένα σπίτι στην εξοχή και η ιστορία τους εναλλάσσεται με σκηνές διαδηλώσεων και πολιτικών αναταραχών στην Τεχεράνη. Η ταινία, ενώ γενικά μου άρεσε, είχα την αίσθηση ότι θα μπορούσε να γίνει καλύτερη, αν η δημιουργός της πρόσεχε περισσότερο το σενάριο και δεν επικεντρωνόταν στη φωτογραφία. Το πολιτικό στοιχείο ως φόντο νομίζω δε δένει καλά με τις προσωπικές ιστορίες των γυναικών και με τον ποιητικό τρόπο κινηματογράφησης. Επίσης είναι λίγο επιφανειακός ο τρόπος που παρουσιάζονται τα γεγονότα: εκτός από το σλόγκαν «Έξω οι Βρετανοί, ζήτω ο Μοσαντέγ» και τις ειδήσεις απ' το ραδιόφωνο λίγα πράγματα μαθαίνουμε για την πολιτική κατάσταση. Είναι πάντως ενδιαφέρον που παρουσιάζεται μια σχετικά άγνωστη πτυχή της ιστορίας της Περσίας, και μια χρονική περίοδος που φαίνεται να διαφέρει πολύ από τη σημερινή.

Η ταινία δε γυρίστηκε στο Ιράν, αλλά στο Μαρόκο, και αναρωτιέμαι αν αναπαριστά πιστά την Τεχεράνη του 53, γιατί δυστυχώς δε θυμίζει σε τίποτα τη σύγχρονη πρωτεύουσα. Στο καστ συμμετέχουν ηθοποιοί από διαφορετικές χώρες, όπως η Ουγγαρέζα Tóth Orsi που εδώ δε μιλάει καθόλου, και η ιρανικής καταγωγής γερμανίδα Pegah Ferydoni που έγινε γνωστή στη Γερμανία από τη σαπουνόπερα «Τουρκικά για αρχάριους» όπου υποδύεται μια Τουρκάλα και φανατική μουσουλμάνα που τελικά παντρεύεται έναν Έλληνα.
Οι συντελεστές της ταινίας στο Φεστιβάλ Βενετίας
δηλώνουν την υποστήριξή τους στο Πράσινο Κίνημα

 



Παρασκευή 22 Απριλίου 2011

Δυο φεμινιστικές (;) ταινίες από το Ιράν με τη Mania Akbari

Ten (2002) του Abbas Kiarostami

Σ' αυτήν την ταινία παρακολουθούμε μια γυναίκα (Mania Akbari) μέσα στο ίδιο αυτοκίνητο να οδηγεί με διαφορετικούς κάθε φορά συνοδηγούς. Το πρώτα και μεγαλύτερο κομμάτι είναι ένας εικοσάλεπτος καυγάς με το γιο της , ένας ρεαλιστικός και γι' αυτό ενοχλητικός καυγάς που «δυστυχώς» επαναλαμβάνεται ακόμα δυο φορές στη διάρκεια της ταινίας. Σε μια άλλη περίπτωση, μια πόρνη κατά λάθος μπαίνει στο αυτοκίνητο και ακολουθεί μια επίσης ενοχλητική συζήτηση με την οδηγό, η οποία την ρωτάει για τη ζωή της. Αυτή είναι και η μοναδική φορά που παίζει (ερασιτέχνης) ηθοποιός, σύμφωνα με τον Κιαροσταμι, γιατί οι αυθεντικές πόρνες είχαν αφύσικη συμπεριφορά μπροστά στην κάμερα. Όλοι οι υπόλοιποι που εμφανίζονται ουσιαστικά παίζουν τον εαυτό τους, ακόμα και το παιδί που είναι ο πραγματικός γιος της Ακμπαρι.
Βασικό θέμα της ταινίας είναι τα προβλήματα που απασχολούν τις σύγχρονες Ιρανές και κυρίως οι σχέσεις τους με τους άντρες,. Πολλά απο αυτά τα προβλήματα είναι κοινά με των δυτικών γυναικών, πχ συνδυασμός οικογένειας και εργασίας. Η ταινία μου κράτησε το ενδιαφέρον παρόλο που η κάμερα δεν το κουνάει από το εσωτερικό του αυτοκινήτου. Όμως δε μπορώ να μην τη συγκρίνω με τη «Γεύση του Κερασιού» που επίσης εκτυλίσσεται σε μεγάλο βαθμό μέσα σε αυτοκίνητο. Ενώ στην τελευταία θίγονται υπαρξιακά ζητήματα αποκλειστικά μεταξύ αντρών, στο Ten οι γυναίκες ασχολούνται μόνο με τους άντρες τους και την ανατροφή των παιδιών. Δεν έχουν κάτι άλλο να συζητήσουν μεταξύ τους;

Σκηνή από το 20 fingers
20 Fingers (2004) της Mania Akbari
Εδώ η καλλιτέχνις Μανιά Ακμπαρί γυρίζει την πρώτη(;) ταινία της, η οποία η αλήθεια είναι ότι μοιάζει αρκετά με το «Δέκα». Είναι εφτά σκηνές, γυρισμένες σε μονόπλανα, από τη ζωή ενός ζευγαριού, ή εναλλακτικά, είναι σκηνές από τη ζωή εφτά διαφορετικών ζευγαριών, τους οποίους όμως υποδύονται οι ίδιοι ηθοποιοί. (Βρήκα και τις δυο εκδοχές στο ιντερνετ και τείνω να πιστέψω τη δεύτερη). Σε όλη την ταινία φαίνονται ουσιαστικά μόνο αυτοί οι δύο καθώς μιλάνε για το σεξ, τη σχέση τους, τις σχέσεις γενικότερα, τη θέση της γυναίκας κτλ. Σε όλες τις περιπτώσεις εκείνος παρουσιάζεται σκληρός, άκαμπτος, κτητικός, ενίοτε καταπιεστικός, συντηρητικός αν και ο ίδιος θεωρεί τον εαυτό του προοδευτικό, με λίγα λόγια είναι ένας βαρετός μικροαστός με κάποιες δόσεις σοβινισμού. Αντίθετα η γυναίκα είναι ρομαντική, σχετικά απελευθερωμένη, έχει φαντασία, «αναζητήσεις», και αυτόματα ταυτιζόμαστε μ' εκείνη. Αυτή η αντίθεση άσπρο – μαύρο είναι που χάλασε για μένα την ταινία. Επίσης μου φάνηκαν λίγο, πώς να το πω, μπανάλ οι λόγοι για τους οποίους διαφωνούν οι σύζυγοι. Πχ η γυναίκα που θέλει να κάνει έκτρωση γιατί με την πρώτη εγκυμοσύνη της χάλασε το σώμα της και έβαλε 10 κιλά που έκανε δυο ολόκληρα χρόνια να τα χάσει!
Ωραία μου φάνηκε η τρίτη σκηνή, όπου το ζευγάρι καυγαδίζει πάνω στο μηχανάκι, η σύζυγος τα παίρνει και κατεβαίνει με το μωρό στην αγκαλιά, μπαίνει στο αυτοκίνητο ενός αγνώστου (κι η κάμερα μαζί της) ενώ ο σύζυγος τους ακολουθεί με το μηχανάκι, βρίζει τον οδηγό, χτυπάει τα τζάμια και προσπαθεί να πείσει τη γυναίκα του να βγει έξω, κι όλα αυτά σε ένα πλάνο!

 Και οι δύο ηθοποιοί μιλάνε καθαρά και επειδή οι διάλογοι είναι σχετικά απλοί και πολλές φράσεις επαναλαμβάνονται, τη συνιστώ στους φαρσομαθείς.

Πέμπτη 21 Απριλίου 2011

Pedar [Father] (1996)


Μόλις ανακάλυψα τον τίτλο της δεύτερης ιρανικής ταινίας που έχω δει στη ζωή μου και φυσικά την ξαναείδα.
Είναι ο «Πατέρας» του Ματζίντ Ματζιντί, μια απλή ιστορία, όπου ένα αγόρι που έχει πάει στην πόλη να δουλέψει μετά το θάνατο του πατέρα του, όταν επιστρέφει στο χωριό του ανακαλύπτει οτι η μάνα του έχει παντρευτεί έναν αστυνόμο, χωρίς να του το χει πει. Αυτό αποτελεί προσβολή για το μικρό Μερουλλά, ο οποίος εφόσον ο πατέρας του πέθανε, είναι ο άντρας της οικογένειας, ή τέλος πάντων έτσι θεωρεί τον εαυτό του. Έτσι, αποφασίζει με διάφορους τρόπους να κάνει τη ζωή του αστυνόμου δύσκολη. Η ταινία έχει συγκινητικό τέλος αλλά είναι αρκετά σκληρή.
Όταν την είδα πριν πάνω από δέκα χρόνια, μου'χε κάνει τρομερή εντύπωση πως ένας άντρας και μάλιστα σε μια χώρα όπως το Ιράν «καταδέχεται» να ταΐζει τη μικρή κόρη του, που δεν ήταν καν κόρη του. Τώρα που το ξανάδα, περισσότερο πρόσεξα τη φυσικότητα με την οποία παρουσιάζεται η παιδική εργασία αλλά και ο ξυλοδαρμός των παιδιών.
Γενικά δεν απογοητεύτηκα που την ξανάδα, αλλά οι άλλες τρεις ταινίες του Ματζιντί που έχω δει, «Τα Παιδιά του Παραδείσου», «Το Χρώμα του Παραδείσου» (σωστότερος τίτλος θα ήταν το Χρώμα του Θεού) και η «Βροχή» μου άρεσαν αρκετά περισσότερο.