Δεν είναι όμως μια ταινία του φανταστικού αλλά μια πειραματική σουρεαλιστική ταινία που δε ξέρω αν έχει κάποια φιλοσοφία, εκτός ίσως απ΄την κριτική/σάτιρα στην τηλεόραση, την τέχνη, τη σύγχρονη ζωή κτλ. Εμείς βλέπουμε δυο ανθρώπους τυλιγμένους με άσπρα σεντόνια να περιφέρονται σε διάφορα χειμωνιάτικα τοπία, άλλοτε με άλογο, άλλοτε με καροτσάκι, και να συναντούν διάφορα όντα και καταστάσεις. Τα πρόσωπα τους δεν τα βλέπουμε ποτέ, και οι φωνές τους έρχονται από το υπερπέραν- δυο ενοχλητικά αργές και καθαρές φωνή, στα ρώσικα πάντα.
Στη δεύτερη περιπέτειά τους περνάνε από ένα «Δάσος των Λέξεων» όπου τα δέντρα έχουν ροζ αυτιά και ακούγονται από παντού διάφορες φράσεις και λέξεις. Οι περισσότερες προέρχονται από μεθόδους εκμάθησης καταλανικών- κάποιους διαλόγους ορκίζομαι ότι τους έχω ξανακούσει. Το αλφάβητο, οι αριθμοί, ένα ομαλό ρήμα που κλίνεται και αποσπάσματα από ομιλίες και συζητήσεις. Τα φαντάσματα δεν αντέχουν το βομβαρδισμό καταλανικού πολιτισμού και σκάνε.
Αργότερα ένα φάντασμα βλέπει στην κουφάλα ενός δέντρου διάφορα αηδιαστικά βιντεάκια μαγειρικής (ένας κύριος κάνει εμετό ξανά και ξανά, κάποιος βάζει ένα ποντικάκι στο μίξερ με κρέμα γάλακτος). Είναι καταλανική τέχνη της δεκαετίας του 80 σχολιάζει.
Γενικά είναι μια δύσκολη ταινία, μερικές φορές μοιάζει πρόχειρα φτιαγμένη, έχει σουρεαλιστικούς διαλόγους, αργά πλάνα, και γενικά μη συμβατική σκηνοθεσία. Πχ κάποια στιγμή η οθόνη χωρίζεται στα δυο και στο δεξιό κομμάτι βλέπουμε το όνειρο ενός φαντάσματος, ενώ το άλλο κοιμάται στο αριστερό κομμάτι. Ή άλλες φορές αντί για ένα πραγματικό τοπία βλέπουμε έναν πίνακα ζωγραφικής, ενώ ακούμε τους «φυσικούς» ήχους (το νερό να κελαρύζει).
Μπορώ να πω ότι ήταν ενδιαφέρουσα εμπειρία για μένα, αλλά μου 'λειπε κάτι που θα έδινε νόημα, συνοχή σε όλη την ταινία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου