Σάββατο 30 Αυγούστου 2014

40-cı qapı [The 40th door](2009) του Elçin Musaoğlu

Στα παλιά αζέρικα παραμύθια έρχεται η στιγμή της μυστικής τεσσαρακοστής πόρτας. Ο ήρωας νικάει τον κακό δράκο κι ελευθερώνει απ' το κάστρο με τα σαράντα δωμάτια την όμορφη βασιλοπούλα, φυλακισμένους, ζώα, πουλιά και φυτά. Αλλά δεν μπορεί να ανοίξει την πόρτα του τελευταίου δωματίου. Η τεσσαρακοστή πόρτα σε όλες τις ιστορίες παραμένει κλειστή.

Έτσι αρχίζει και η δική μας ιστορία. Ο ήρωας του παραμυθιού, που ζει ευτυχισμένα σ'ένα φτωχό χωριό κοντά στο Μπακού, χάνει ξαφνικά τον πατέρα του. Η μαμά του δε μπορεί να δουλέψει, κι ο μόνος τρόπος να κερδίσει χρήματα είναι να πουλήσουν ένα παλιό χαλί που είναι οικογενειακό κειμήλιο. Η μαμά ούτε αυτό δεν μπορεί να το κάνει σωστά, αλλά έτσι κι αλλιώς ο μικρός ήρωας δε θέλει να αποχωριστεί το μοναδικό ενθύμιο του πατέρα του. Πρέπει λοιπόν να βρει μόνος του χρήματα. Έτσι ξεκινάει η περιπέτεια του που θα τον κάνει να γνωρίσει κάποιους ενδιαφέροντες χαρακτήρες και να μπλέξει σε καταστάσεις που δεν περίμενε ποτέ.

Αρχικά νόμιζα ότι ήταν ακόμα μια ταινία με έφηβους που χάνουν τους πατεράδες τους και καταφέρνουν με τιμιότητα, αυταπάρνηση, και θάρρος να γίνουν ο άντρας του σπιτιού, κάτι σαν το περσικό Niaz/The need, ή απ' αυτές που ο ήρωας παρ' όλη την προσπάθεια δεν τα καταφέρνει και τόσο καλά  πχ. Μεθυσμένα άλογα. Εδώ όμως ο ήρωας είναι πιο πολύπλοκος, και για αυτό και η ταινία πιο ενδιαφέρουσα και πιο μαγική.

Την ταινία την είδα στο γιουτουμπ με αγγλικούς υπότιτλους. Είναι πολύ σύντομη -μια ώρα και κάπου είκοσι λεπτά- αν και για μένα ο χρόνος πέρασε πιο γρήγορα.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει ο χαρακτήρας της μάνας, που ενώ είναι συμπαθητική, φαίνεται αρκετά ανώριμη και άχρηστη.