El brau blau (2008) του Daniel V. Villamediana

Ένας μοναχικός νέος άντρας αγαπάει πολύ την ταυρομαχία, τόσο πολύ που εσωτερικά μετατρέπεται ο ίδιος σε ταυρομάχο. Σ'αυτή την ταινία που κρατάει μόλις μια ώρα δεν υπάρχουν διάλογοι, ούτε άλλοι ηθοποιοί εκτός από τον πρωταγωνιστή, που ζει μόνος του σ' ένα σπίτι στην εξοχή. Τον βλέπουμε να τρώει, να διαβάζει, να μιμείται κινήσεις ταυρομαχίας και να δουλεύει προσπαθώντας να φτιάξει μια αυτοσχέδια αρένα. Οι σκηνές διακόπτονται από αποσπάσματα από τα βιβλία που διαβάζει ο ήρωας, τα οποία έχουν να κάνουν με το αγαπημένο του άθλημα, τις πολεμικές τέχνες, τη φιλοσοφία τους. Δεν έχει σημασία ο εξωτερικός κόσμος μοιάζουν να λένε, σημασία έχει τι είσαι εσύ μέσα σου, ή το να ακολουθείς πιστά την τέχνη σου .

Μπορεί λοιπόν να γίνει κανείς ταυρομάχος χωρίς ταύρο; 

Η μεταμόρφωση του ήρωα θυμίζει μερικές φορές ταινίες με τρελαμένες ηρωίδες, εδώ βέβαια έχουμε μια πολύ μινιμαλιστική ταινία, όπου δεν υπάρχει τίποτα συγκλονιστικό, μάλλον μειδίαμα προκαλούν οι προσπάθειες του ήρωα.

Kάποιες σκηνές μου άρεσαν ιδιαίτερα, όπως όταν ο επίδοξος ταυρομάχος τρώει μόνος του και χαμογελάει με ένα ονειροπαρμένο βλέμμα, και ξέρουμε πολύ καλά τι σκέφτεται, νιώθουμε ότι βρισκόμαστε στο δωμάτιό του. Όλη η ταινία μου έδωσε την αίσθηση ότι παρακολουθώ κρυφά κάποιον σε προσωπικές του στιγμές, όταν είναι σίγουρος ότι είναι μόνος του.

Οι ταυρομαχίες είναι θέμα αμφιλεγόμενο στην Καταλονία, - κι αν δεν κάνω λάθος έχουν καταργηθεί στην επαρχία της Καταλονίας-, όχι μόνο επειδή είναι βάρβαρο θέαμα, αλλά κι επειδή η ταυρομαχία και ο ταύρος θεωρούνται σύμβολα της ισπανικότητας, ένα έθιμο ξένο προς την καταλανική κουλτούρα. Ο Albert Pla έχει γράψει ένα πολύ αστείο σατιρικό τραγουδάκι (Papa jo vull ser torero) με θέμα ένα γόνο παραδοσιακής καταλανικής οικογένειας που απογοητεύει το πατέρα του επειδή θέλει να γίνει τορέρο.

Παρεμπιπτόντως τον καταλαβαίνω τον ήρωα, κι εγώ έχω σκηνοθετήσει αμέτρητες ταινίες στο μυαλό μου, λίγο θέλει να το πιστέψω ότι είμαι πραγματική σκηνοθέτισσα.