Metropolitan (1990) του Whit Stillman

Μια παρέα από φοιτητές της ανώτερης κοινωνικής τάξης του Μανχάταν συναντούνται στο σπίτι μιας φοιτήτριας αλλά και σε χορούς, ή σε λέσχες, στη σύντομη διάρκεια των διακοπών των Χριστουγέννων. Στα πάρτυ αυτά τους βλέπουμε να συζητάνε για την κοινωνία, τη ζωή, την πολιτική, τις σχέσεις, την τέχνη.  Όλοι τους είναι μορφωμένοι, με σπουδές στα καλύτερα πανεπιστήμια, έχουν επίγνωση των προνομίων τους, και ένα από τα θέματα που τους απασχολούν περισσότερο είναι η μοίρα της κοινωνικής τους τάξης. Σιγά σιγά γνωρίζουμε καλύτερα τους χαρακτήρες των αγοριών, ο ένας είναι κυνικός, ο άλλος έχει συνέχεια θεωρίες και προσπαθεί να είναι ηθικός, κι ο πρωταγωνιστής είναι κάπως φτωχότερος απ' τους υπόλοιπους, όλοι όμως είναι υποκριτές και εγωιστές. Πολύ συχνά μάλιστα κατακρίνουν κάποιον για τον τρόπο που φέρεται, για να κάνουν ακριβώς το ίδιο αμέσως μετά. Τα κορίτσια δεν τα γνωρίζουμε τόσο καλά, εξάλλου συζητάνε συνήθως για γκομενικά, με εξαίρεση την Όντρι που είναι αγνή, απλή και ειλικρινής, ακριβώς σαν τις ηρωίδες της Τζέιν Όστιν.
Βασικά η ταινία μοιάζει στη δομή και στο νόημα με μυθιστόρημα της Όστιν: Δεν υπάρχει τόσο δράση όσο διάλογοι, και μέσω των διαλόγων αποκαλύπτεται ο χαρακτήρας του κάθε ήρωα, ενώ το κεντρικό θέμα είναι πότε και πως οι δύο πρωταγωνιστές θα καταλάβουν ότι είναι πλασμένοι ο ένας για τον άλλον. Στις ομοιότητες είναι βέβαια και το περιβάλλον των πλούσιων νέων με το σαβουάρ βιβρ να έχει αλλάξει ελάχιστα απ' την εποχή της Όστιν. Μάλιστα κάπου εμφανίζεται κι ένας νεαρός βαρόνος
.
Αυτό πάντως που κάνει το Metropolitan να ξεχωρίζει είναι οι πολύ έξυπνοι διάλογοι, που είναι τόσο έξυπνοι που καμιά φορά μπορεί να μην προλάβεις να καταλάβεις την ειρωνεία που κρύβουν.

Το όνομα του Whit Stillman δεν το είχα ξανακούσει ποτέ, αλλά έτυχε ψάχνοντας για διασκευές του «Mansfield Park» να πέσω σε ένα κειμενάκι στη βικιπαίδεια που έλεγε ότι στο Metropolitan οι δυο ήρωες διαφωνούν γι 'αυτό το μυθιστόρημα: ο Τομ πιστεύει ότι είναι παρωχημένο και ότι η ηρωίδα του η Φάννυ Πράις είναι εντελών ασυμπάθιστη, ενώ η Όντρεϊ δεν καταλαβαίνει τι κακό έχει η Φάννυ. Ο Τομ τελικά λέει ότι δεν έχει διαβάσει το βιβλίο, αλλά έχει διαβάσει κριτικές (!).
Κατάφερα να βρω δυο διασκευές του Mansfield Park, η μια χειρότερη από την άλλη, και σκεφτόμουν να κάνω μια ανάρτηση για το πως μπορεί κανείς να καταστρέψει μια ταινία που βασίζεται σε κλασσικό μυθιστόρημα με το να απαλύνει ή να αλλάζει τα συντηρητικά στοιχεία του βιβλίου, αλλά δε βαριέσαι..