Hayat var (2008) και Beş Vakit (2006) του Reha Erdem

Hayat var. Μεταφράστηκε στα αγγλικά «My little sunshine» και το βρήκα με τον τίτλο «Μοναδική μου ηλιαχτίδα» στα ελληνικά. Τέλος πάντων, στα τούρκικα Hayat var σημαίνει «υπάρχει ζωή», ή μάλλον «η Χαγιάτ υπάρχει», γιατί Χαγιάτ, το όνομα της μικρής πρωταγωνίστριας σημαίνει ζωή. Όμως ο περίγυρός της μοιάζει να μην δίνει σημασία στην ύπαρξη της. Μένει σε ένα σπιτάκι στην ασιατική πλευρά της Κωνσταντινούπολης με τον πατέρα της και τον ασθματικό παππού της. Ο πατέρας της είναι μάλλον το μόνο άτομο για το οποίο έχει συναισθήματα η Χαγιάτ, αλλά κι αυτός είναι ανίκανος να της σταθεί πραγματικά στην κόρη του στη δύσκολη εποχή της εφηβείας της. Η δουλειά του είναι λαθρεμπόριο και μετακίνηση εκδιδόμενων γυναικών στα πλοία που έχουν αράξει στο Βόσπορο. Η μητέρα της έχει παντρευτεί έναν αχώνευτο αστυνόμο και μόλις έχουν αποκτήσει ένα γιο, τον οποίο φυσικά ζηλεύει η Χαγιάτ. Στο σχολείο την περιφρονούνε γιατί είναι ατημέλητη, και οι παρέες της είναι οι πόρνες που δουλεύουν με τον πατέρα της και μια γειτόνισσα της οποίας η τρυφερότητα προς το κορίτσι αγγίζει τα όρια του σαδισμού. Όμως παρόλο που η ιστορία είναι αρκετά καταθλιπτική, τα έντονα χρώματα, οι πανέμορφες εικόνες από το Βόσπορο, αλλά και το γεγονός ότι οι άνθρωποι χαίρονται τις μικρές χαρές της ζωής, δίνουν μια αισιοδοξία στην ταινία.
Διαφωνώ λίγο με το τέλος , που δε διαφέρει ιδιαίτερα από άλλες ταινίες ενηλικίωσης με ήρωες κορίτσια. Κατά τα άλλα είναι ακόμα μια απ' τις αγαπημένες μου ταινίες.

Beş Vakit ή «πέντε εποχές», στα αγγλικά «Times and Winds», στα ελληνικά «Το πέρασμα του χρονου». Εδώ περιγράφεται η σχέση τριών παιδιών που μεγαλώνουν σε ένα χωριό της επαρχίας με τους πατεράδες τους. Ένα από αυτά τα παιδιά το υποδύεται η Elit İşcan, που δυο χρόνια αργότερα έπαιξε  στο Hayat var. Τα άλλα δύο είναι αγόρια, από τα οποία το ένα θέλει να σκοτώσει τον πατέρα του, για άγνωστο λόγο αφού φαίνεται αρκετά φιλικός, ίσως από ζήλια για το αδερφάκι του, και το άλλο υποφέρει από τη βιαιότητα του πατέρα του- κάποια στιγμή ρωτάει τη μητέρα του: «Γιατί σε έδωσαν σ' αυτόν τον κακό άνθρωπο;». Η Yildiz όμως υπεραγαπά τον πατέρα και μισεί τη μητέρα της, και βλέπει κι αυτή με μισό μάτι το νεογέννητο αδερφάκι της. Τα παιδιά, μαζί με συνομηλίκους τους περνούν τον καιρό τους στα κτήματα ή στο σπίτι, δυσαρεστημένα με τη ζωή τους. Οι μητέρες βρίσκονται στο παρασκήνιο. Ο κόσμος των ενηλίκων είναι σκληρός και άδικος, πνίγει τα παιδιά.
Το Beş Vakit είναι ακόμα μια αγαπημένη μου ταινία που δείχνει τη σκληρότητα που κρύβεται πίσω από ένα ειδυλλιακό περιβάλλον, μια  απεικόνιση της τουρκικής επαρχίας, που διαφέρει αρκετά από το «Μέλι» του Καπλάνογλου.

Και να πω ότι και το μέλι είναι από τις αγαπημένες μου ταινίες, και με μεγάλη μου χαρά έχω ανακαλύψει τρεις νέους τούρκους σκηνοθέτες (Ερντέμ, Καπλάνογλου, Τσεϊλάν) που γυρίζουν ακριβώς το είδος των ταινιών που λατρεύω.