Désengagement (2007) του Amos Gitai

Όπως έχω ξαναγράψει, Ο Amos Gitai δε μου αρέσει ιδιαίτερα, κι ένας από τους λόγους είναι ότι στις ταινίες του κάνει «προπαγάνδα» των πολιτικών του ιδεών και χρησιμοποιεί σκηνές που σοκάρουν με άκομψο τρόπο.  Παρ' ολ' αυτά το Désengagement που στα ελληνικά το βρήκα με τον τίτλο «Βίαιη Απόσυρση» μου κανε αρκετά καλή εντύπωση, και η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι σίγουρη γιατί. Το θέμα της είναι η όντως βίαιη απόσυρση των ισραηλινών εποίκων από τη Γάζα που έγινε το 2005 επί πρωθυπουργίας Σαρόν και η οποία, αν κατάλαβα καλά, ήταν αμφιλεγόμενη στο Ισραήλ.
Η ταινία ξεκινά με έναν ισραηλινό να γνωρίζει σε ένα τρένο στην Ευρώπη μια παλαιστίνια- που δεν είναι άλλη από τη συνήθη ύποπτη Hiam Abbass- και αφού αρχίσουν μια φιλική (και απλοϊκή) συζήτηση γύρω από τα έθνη τους, ανταλλάσσουν ένα παθιασμένο φιλί. Μετά αυτός φτάνει στη Γαλλία στο σπίτι του θετού πατέρα του που μόλις έχει πεθάνει, κι εκεί συναντάμε την εκκεντρική αδερφή του Ανα (Juliette Binoche) , η οποία περιφέρεται αμέριμνη στο σπίτι και γενικά κάνει διάφορα αλλόκοτα πράγματα. Αυτή η ανάλαφρη, σουρεαλιστική και γεμάτη ερωτισμό ατμόσφαιρα αλλάζει εντελώς στο δεύτερο μέρος της ταινίας , όπου η Ανα αναγκάζεται να πάει στη Γάζα για να συναντήσει την ..κόρη της, που είναι έποικος στη Γάζα, μάλιστα έχει περάσει εκεί όλη της τη ζωή, και δεν έχει δει ποτέ τη μητέρα της (την παίζει η επίσης συνήθης ύποπτη Dana Ivgy). Στο Ισραήλ υπάρχει παντού εκνευρισμός, κανένας δεν καταφέρνει να συνεννοηθεί, οι άνθρωποι συχνά έρχονται στα χέρια. Εδώ η Ανα μοιάζει χαμένη σε μια μια χαοτική κατάσταση, όπου οι θρήσκοι και εθνικιστές έποικοι τραγουδάνε, προσεύχονται και προσπαθούν να αντισταθούν όπως μπορούν στη βία της αστυνομίας και του στρατού, που γκρεμίζει τα σπίτια τους. Μέσα από τα χαρακτηριστικά μεγάλης διάρκειας πλάνα βλέπουμε παιδιά να κλαίνε, άντρες και γυναίκες να σέρνονται με τη βία στα λεωφορεία, ενώ μπροστά τους η περιουσία τους καταστρέφεται. Σίγουρα μια εικόνα που δεν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε. Όμως έτσι γίνεται κατανοητό το παράλογο του πολέμου, όπου δεν είναι σίγουρο ποιοι είναι τελικά οι κακοί.
Είναι ενδιαφέρον ότι οι μόνοι άραβες που παρουσιάζονται  εκτός απ' την Αμπας είναι φιλειρηνικοί διαδηλωτές, ανάμεσα στους οποίους ένας ηλικιωμένος κύριος απαγγέλει ένα πατριωτικό ποίημα.
Δε ξέρω γιατί μου άρεσε αυτή η ταινία, ίσως το πρώτο της μέρος μου ξύπνησε αναμνήσεις από γαλλικές ταινίες με περίεργους χαρακτήρες και παρηκμασμένους αριστοκράτες μέσα σε παλιές επαύλεις. Και το δεύτερο μέρος είναι από μόνο του αρκετά ενδιαφέρον.