+poster.jpg)
Λόλα δεν είναι το όνομα καμιάς κοπέλας, αντίθετα σημαίνει γιαγιά στα ταγκαλόγκ(;). Μια γιαγιά λοιπόν, περιφέρεται στους δρόμους της Μανίλας με το μικρό της εγγονό. Θέλει να ανάψει ένα κερί στο σημείο όπου σκοτώθηκε ένας άλλος εγγονός της που έπεσε θύμα ληστείας. Μετά πρέπει να πάει σε διάφορες υπηρεσίες να κανονίσει την κηδεία, να βρει χρήματα, να δηλώσει το φόνο στην αστυνομία. Στο αστυνομικό τμήμα συναντάμε μιαν άλλη γιαγιά: τη γιαγιά του δολοφόνου που έρχεται να φέρει φαγητό στον εγγονό της. Και που πρέπει να βρει κι αυτή χρήματα.
Ουσιαστικά ολόκληρη η ταινία παρουσιάζει την οδύσσεια των δυο ηλικιωμένων γυναικών που αναγκάζονται να βγάλουν το φίδι απ' την τρύπα παρά την προχωρημένη ηλικία τους. Η λόλα Σέπα με τα κάτασπρα μαλλιά, είναι μια τραγική φιγούρα που προκαλεί το σεβασμό. Ζει με την κόρη και δυο μικρούς εγγονούς σε μια παράγκα σ' ένα βρώμικο ποτάμι. Η δεύτερη η λόλα Πούρινγκ ζει μ' έναν κατάκοιτο γιο κι έναν άλλο πάλι εγγονό σ' ένα διαμέρισμα και είναι πιο «μέσα στα πράγματα». Με τον εγγονό της έχουν ένα πάγκο και πουλάνε φρούτα και λαχανικά παράνομα στο δρόμο. Για να βρει τα χρήματα που χρειάζεται και λέει ψέματα και κλέβει.
Δυο πράγματα δε μου άρεσαν. Πρώτον το κούνημα της κάμερας που μου φερε πάλι ναυτία κι αναγκάστηκα να διακόπτω την ταινία κάθε τέταρτο, και δεύτερον ένιωσα ότι ο σκηνοθέτης ήθελε να παρουσιάσει όλα τα προβλήματα των φτωχών της χώρας του μέσα σε δυο ώρες. Και οι δυο γυναίκες στις περιπλανήσεις τους στην πόλη συναντούν την εγκληματικότητα, τη βία της αστυνομίας, τη γραφειοκρατεία, την αδιαφορία του κράτους, την κοινωνική ανισότητα αλλά και (σπάνια) την αλληλεγγύη. Η εικόνα που δίνεται είναι πολύ απαισιόδοξη: οι οικογένειες είναι διαλυμένες, οι φυλακές γεμάτες νέους άντρες, και δε φαίνεται να υπάρχει καμιά αξία, όλα είναι εμπορεύσιμα. Παρεμπιπτόντως το σύστημα δικαιοσύνης στις Φιλιππίνες πρέπει να είναι πολύ παράξενο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου