Χαρταετοί πάνω από την πόλη μεταφράστηκε στα ελληνικά και είναι η ιστορία ενός Αμερικανοαφγανού που μετά από χρόνια αναγκάζεται να επιστρέψει στο Αφγανιστάν. Το πρώτο μέρος της ταινίας είναι ένα τεράστιο φλας μπακ που περιγράφει ένα σκοτεινό σημείο της ζωής του, όταν ήταν παιδί στο Αφγανιστάν. Είναι και το πιο ενδιαφέρον κομμάτι, γιατί δείχνει βία και σκληρότητα μεταξύ παιδιών, και έχει και εντυπωσιακά γυρισμένες σκηνές από τη μαχη δυο χαρταετών που θυμίζουν αγώνα κουίντιτς απ' το Χάρυ Πόττερ.
Μετά από τη φυγή από το Αφγανιστάν, παρακολουθούμε τον ήρωα σαν νέο στην Αμερική, κι εδώ η ιστορία γίνεται κυριολεκτικά βαρετή, ο ήρωας γνωρίζει μια κοπέλα, κόρη στρατηγού, ο πατέρας της δεν είναι και τόσο ενθουσιώδης, τελικά παντρεύονται σε ένα εντυπωσιακό αφγανικό γλέντι (όλα αυτά δεν είναι σπόιλερ, τη σύζυγο την βλέπουμε από την πρώτη σκηνή). Και μετά πρέπει να πάει πίσω στο Αφγανιστάν, κι εκεί ανακαλύπτει μυστικά από το παρελθόν, ξεπερνάει τη δειλία του, εξιλεώνεται για τις αμαρτίες του κτλ κτλ. Κι αυτό το τρίτο μέρος, αν και έχει δράση, δεν αφήνει κανένα κλισέ αχρησιμοποίητο. Κανένα όμως.
Μετά από τη φυγή από το Αφγανιστάν, παρακολουθούμε τον ήρωα σαν νέο στην Αμερική, κι εδώ η ιστορία γίνεται κυριολεκτικά βαρετή, ο ήρωας γνωρίζει μια κοπέλα, κόρη στρατηγού, ο πατέρας της δεν είναι και τόσο ενθουσιώδης, τελικά παντρεύονται σε ένα εντυπωσιακό αφγανικό γλέντι (όλα αυτά δεν είναι σπόιλερ, τη σύζυγο την βλέπουμε από την πρώτη σκηνή). Και μετά πρέπει να πάει πίσω στο Αφγανιστάν, κι εκεί ανακαλύπτει μυστικά από το παρελθόν, ξεπερνάει τη δειλία του, εξιλεώνεται για τις αμαρτίες του κτλ κτλ. Κι αυτό το τρίτο μέρος, αν και έχει δράση, δεν αφήνει κανένα κλισέ αχρησιμοποίητο. Κανένα όμως.
Δε μπορώ να πω ότι μίσησα την ταινία. Πρώτα απ' όλα δε θεωρώ ότι κάνει και πολύ μεγάλη προπαγάνδα (τους ταλιμπάν δεν τους πολυσυμπαθώ), δραματουργικά όμως, το να αντιπροσωπεύεται η ηγεσία των ταλιμπάν από έναν απ'τους χειρότερους και πιο υποκριτικούς ανθρώπους, το απόλυτο κακό ουσιαστικά, βαραίνει πολύ την ιστορία. Και η ταινία βαραίνει απ' τα πολλά σεναριακά τρικ όπως μεγαλειώδεις αποκαλύψεις, αναγνωρίσεις, επαναλήψεις του ίδιου μοτίβου κτλ.
Αρχικά με ενόχλησε που οι πρωταγωνιστές ενώ τονίζουν ότι είναι Παστού και μάλιστα περήφανοι γι' αυτό, μιλάνε καθαρά φαρσί μεταξύ τους, ή μάλλον νταρί που είναι η αφγανική εκδοχή των περσικών-και λένε ότι είναι και η «σωστότερη». Έψαξα όμως στο ίντερνετ και βρήκα ότι οι μορφωμένοι Αφγανοί κι αυτοί που μένουν σε πόλεις μιλάνε νταρί μεταξύ τους σε όποια φυλή και να ανήκουν, επειδή τα περσικά, όπως και να το κάνουμε έχουν περισσότερη αίγλη. Τον πατέρα τον παίζει ο Ιρανός Homayoun Ershadi από τη «Γεύση του κερασιού», ο Khalid Abdalla είναι άραβας, και γενικά έχει γίνει ένα χάος με τις προφορές αλλά αυτό ας το προσπεράσω καλύτερα.
Δε ξέρω γιατί, αλλά από τις λίγες ταινίες που έχω δει και διαδραματίζονται στο Αφγανιστάν, όλες σχεδόν παρουσιάζουν βία που προέρχεται από παιδιά. Εκτός απ' τους «χαρταετούς», τα «Αδέσποτα Σκυλιά» της Μεσκινί, «ο Βούδας λιποθύμησε από ντροπή» της Χάνας, και κυρίως το «Άλογο με τα δυο πόδια» της Σαμίρας Μαχμαλμπάφ δείχνουν παιδιά με σαδιστική συμπεριφορά. Και στον «Οσάμα» μπορεί τα παιδιά να μην ασκούν σωματική βία, αλλά με τη συμπεριφορά τους οδηγούν την ηρωίδα στην καταστροφή . Προσωπικά με ενοχλεί πολύ να βλέπω ταινίες με βία μεταξύ παιδιών, όχι επειδή τα θεωρώ αξιαγάπητα και δεν μπορεί να το χωρέσει το μυαλό μου ότι μπορούν να γίνουν σκληρά, αλλά αντιθέτως επειδή δεν έχω ξεχάσει καθόλου τη δική μου παιδική ηλικία. Δε μπορώ να καταλάβω γιατί τόσοι ενήλικες έχουν μια τόσο διαστρεβλωμένη αντίληψη για τα παιδιά, λες κι έχουν πάθει συλλογική αμνησία.
Πολλοί θεωρούν ότι όποιος μιλάει άσχημα για τη ζωή επί Ταλιμπάν χωρίς να τονίσει ότι η ΣΙΑ ευθύνεται για τη δημιουργία τους, προσπαθεί να δικαιολογήσει την «άνανδρη» εισβολή των Αμερικάνων στο Αφγανιστάν. Αν φτιάξω ποτέ μια λίστα από αριστερίστικες απόψεις με φθίνουσα σειρά ηλιθιότητας, αυτή θα βρίσκεται στις πιο πάνω θέσεις.
Δε ξέρω γιατί, αλλά από τις λίγες ταινίες που έχω δει και διαδραματίζονται στο Αφγανιστάν, όλες σχεδόν παρουσιάζουν βία που προέρχεται από παιδιά. Εκτός απ' τους «χαρταετούς», τα «Αδέσποτα Σκυλιά» της Μεσκινί, «ο Βούδας λιποθύμησε από ντροπή» της Χάνας, και κυρίως το «Άλογο με τα δυο πόδια» της Σαμίρας Μαχμαλμπάφ δείχνουν παιδιά με σαδιστική συμπεριφορά. Και στον «Οσάμα» μπορεί τα παιδιά να μην ασκούν σωματική βία, αλλά με τη συμπεριφορά τους οδηγούν την ηρωίδα στην καταστροφή . Προσωπικά με ενοχλεί πολύ να βλέπω ταινίες με βία μεταξύ παιδιών, όχι επειδή τα θεωρώ αξιαγάπητα και δεν μπορεί να το χωρέσει το μυαλό μου ότι μπορούν να γίνουν σκληρά, αλλά αντιθέτως επειδή δεν έχω ξεχάσει καθόλου τη δική μου παιδική ηλικία. Δε μπορώ να καταλάβω γιατί τόσοι ενήλικες έχουν μια τόσο διαστρεβλωμένη αντίληψη για τα παιδιά, λες κι έχουν πάθει συλλογική αμνησία.
Πολλοί θεωρούν ότι όποιος μιλάει άσχημα για τη ζωή επί Ταλιμπάν χωρίς να τονίσει ότι η ΣΙΑ ευθύνεται για τη δημιουργία τους, προσπαθεί να δικαιολογήσει την «άνανδρη» εισβολή των Αμερικάνων στο Αφγανιστάν. Αν φτιάξω ποτέ μια λίστα από αριστερίστικες απόψεις με φθίνουσα σειρά ηλιθιότητας, αυτή θα βρίσκεται στις πιο πάνω θέσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου