Το σενάριο μοιάζει αρκετά με τις υπόλοιπες κομεντί των Ζαουί-Μπακρί: Έχουμε κάποιους ήρωες που συνδέονται μεταξύ τους με διάφορους τρόπους, και οι σχέσεις τους μεταξύ τους φωτίζουν πτυχές του χαρακτήρα τους. Πολλοί διάλογοι και ελάχιστη δράση. Εδώ βασικά οι ήρωες είναι δυο αδερφές η Οντίλ και η Καμίλ και 4 άντρες, ανάμεσα στους οποίους πρέπει να διαλέξουν. Η Οντίλ είναι παντρεμένη με ένα «ήρεμο» άνθρωπο, αλλά συναντά έναν πρώην της (το Μπακρί) που είναι πιο απρόβλεπτος και ενδιαφέρον. Η Καμίλ γνωρίζει έναν γοητευτικό και πλούσιο μεσίτη, ενώ ταυτόχρονα την ερωτεύεται ένας γέρος που κατά σύμπτωση είναι υπάλληλος του μεσίτη.
Το χαρακτηριστικό που κάνει την ταινία να διαφέρει είναι ότι σε κάθε διάλογο οι πρωταγωνιστές τραγουδάνε κι από ένα απόσπασμα γαλλικού τραγουδιού. Στη βικιπαίδεια μέτρησα 36 τέτοια τραγούδια, που ξεκινάνε απ' τη δεκαετία του 30 και φτάνουν μέχρι τη σύγχρονη (της ταινίας) εποχή και είναι όλα χαζοχαρούμενα, νοσταλγικά, σιροπιαστά, δε ξέρω πώς να τα περιγράψω, αλλά ενώ στην αρχή με έκαναν να χαμογελώ, στο τέλος δεν άντεχα να τα ακούω.
Δε ξέρω πώς θα μου φαινότανε η ταινία χωρίς τα τραγούδια, αλλά σπάνια έχω εκνευριστεί τόσο πολύ..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου