Pál Adrienn (2010) της Ágnes Kocsis

Η Πιροσκα είναι νοσοκόμα και δουλεύει σε έναν θάλαμο με ετοιμοθάνατους. Δεν τα πάει και πολύ καλά με τους συναδέλφους της,ούτε φαίνεται να επικοινωνεί με τον άντρα της που είναι κάπως ψυχαναγκαστκός και την πιέζει να κάνει δίαιτα για να χάσει βάρος. Για να πούμε την αλήθεια έχει και κάποιο δίκιο ο άνθρωπος- η Πίροσκα έχει κάποια κιλάκια παραπάνω, και κυρίως το χει ρίξει στο φαγητό για να ξεφύγει απ' τα αδιέξοδα της ζωής της.
Την ψυχοφθόρα καθημερινότητά της διακόπτει η ανάμνηση της καλύτερής της φίλης στο δημοτικό, της Παλ Αντριέν. Η Αντριέν ήταν κάτιπαραπάνω από αδερφή για την Πίροσκα, ήταν ίσως η μοναδική της φίλη, το μοναδικό άτομο που την καταλάβαινε. Έτσι η Πίροσκα ξεκινάει μια οδύσσεια για να βρει τα ίχνη της παλιάς της συμμαθήτριας, η οποία για κάποιο άγνωστο λόγο έφυγε απ' την πόλη όταν πήγαιναν τετάρτη δημοτικού. Ψάχνει να βρει την παλιά της γειτονιά, το σχολείο της, τους υπόλοιπους συμμαθητές που ίσως κάτι να ξέρουν για την εξαφάνιση της Αντριέν.

Η ταινία αυτή είναι ίσως τυπικό δείγμα μουντών ευρωπαϊκών ταινιών με θέμα την αποξένωση του ανθρώπου μες στο γκρίζο περιβάλλον της πόλης. Χαρακτηριστικά, την περισσότερη ώρα βλέπουμε την πρωταγωνίστρια στο νοσοκομείο να φροντίζει τους σχεδόν αναίσθητους αρρώστους, η να περιμένει σε μια (εντυπωσιακή) αίθουσα όπου σε οθόνες αποτυπώνονται τα καρδιογραφήματα των ασθενών. Περιμένει πότε θα γίνει ανακοπή για να τρέξει να κάνει ανάνηψη.. Και μένει η απορία: γιατί το  κοριτσάκι με την κόκκινη κορδέλα που θυμόταν τα γενέθλια όλων των συγγενών του να καταλήξει έτσι;
 Σίγουρα δεν είναι αριστούργημα ούτε ιδιαίτερα πρωτότυπη ταινία, όμως έχει κάτι που σε κάνει να μην την ξεχνάς εύκολα.