Το διάσημο πλέον «Μήλο» της Μαχμαλμπάφ περιγράφει την ιστορία δυο κοριτσιών που έμειναν κλειδωμένα 11 χρόνια στο σπίτι τους, γιατί οι γονείς του θεωρούσαν ότι ήταν επικίνδυνο να βρίσκονται ακόμα και στην αυλή χωρίς την επίβλεψη ενηλίκου. Η μητέρα ήταν τυφλή, άρα ανίκανη να τις επιβλέψει, και ο πατέρας έλειπε συχνά για δουλειά. Το επάγγελμά του είναι ζητιάνος μαθαίνουμε στην ταινία, και η οικογένεια που πρωταγωνιστεί στην ταινία-ντοκιμαντέρ φαίνεται ότι ανήκει στα χαμηλότερα οικονομικά στρώματα, και είναι μάλλον αμόρφωτοι και πιθανώς διανοητικά καθυστερημένοι. Βλέπουμε ή μάλλον ακούμε τη μητέρα να βρίζει, τα κορίτσια μιλάνε σε μια ακαταλαβίστικη γλώσσα, ο πατέρας είναι ηλικιωμένος και παλαιών αρχών, αν και φαίνεται συμπαθητικός και αγαπάει τις κόρες του.
Η κατάσταση στην οποία βρίσκεται η οικογένεια είναι συγκλονιστική, και μόνο γι' αυτό αξίζει να δει κανείς την ταινία, είναι πολύ ρεαλιστική φυσικά. Αυτό όμως που με ενδιέφερε περισσότερο είναι αυτό το μπέρδεμα μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ, και το γεγονός ότι η σκηνοθέτης εισέβαλε στη ζωή τεσσάρων ας πούμε δυστυχισμένων ανθρώπων για να περάσει το δικό της μήνυμα. Διάβασα ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο γι' αυτό το θέμα : http://www.iranian.com/Arts/1999/August/Sib/index.html
και μάλλον συμφωνώ με την άποψη του Mahdi και γενικότερα πιστεύω ότι οι Μαχμαλμπάφ έχουν πλασάρει μια εικόνα της οικογένειας τους, μιας οικογένειας ιδιοφυών ταλέντων, γεμάτης θάρρος και ανθρωπισμό που είναι έτοιμοι να πεθάνουν για την πατρίδα, την τέχνη και δε ξέρω κι εγώ τι άλλο, η οποία κάποια στιγμή αρχίζει και κουράζει. Όχι μόνο εκμεταλλεύονται καταστάσεις για να γυρίσουν τις σοκαριστικές ταινίες τους, αλλά είναι και υπερόπτες. Πχ στο ντοκιμαντέρ Joy of Madness που γύρισε η δεκατετράχρονη(!) τότε Χάνα, ο πατέρας της προσπαθεί να πείσει μια αφγανή δασκάλα να συμμετέχει στην ταινία «Στις πέντε το Απόγευμα» λέγοντας της (για τη Σαμίρα) : «Αυτή η γυναίκα είναι πάρα πολύ σημαντική, είναι τόσο νέα αλλά έχουν γραφτεί βιβλία ολόκληρα γι' αυτήν». Σε ένα άλλο ντοκιμαντέρ, το Stardust Stricken, ο Μαχμαλμπάφ εμφανίζεται στην κηδεία της γυναίκας του να μοιρολογεί μιλώντας για Ταρκόφσκι, τις αγγλικές λέξεις που έλεγε η γυναίκα πριν πεθάνει κ.α. Γενικά όλη αυτή η αυτοπροβολή μου τη δίνει. Όμως κάποιες απ' τις ταινίες τους μου αρέσουν πάρα πολύ. Και ίσως είναι υπερβολικό να ασχολείται κανείς με το πως φέρονται οι Μαχμαλμπάφ στους φτωχούς ηθοποιούς τους. Κάτι σαν αυτούς που ωρύονται όταν σκοτωθεί ζώο για τις ανάγκες μιας ταινίες (γνωστό θέμα συζήτησης στο imdb) ενώ γύρω τους σφάζονται εκατομμύρια ζώα, και το κρέας τους βλάπτει την υγεία περισσότερο κι απ' τη χειρότερη ταινία.
Ακόμα ένα ωραίο κείμενο για το «Μήλο» και τη γυναίκα στον ιρανικό κινηματογράφο εδώ
Προσπάθησα να βρω περισσότερες πληροφορίες για τα κορίτσια του «Μήλου». Από δω κι από κει βρήκα ότι ο πατέρας τους συνέχισε να τις κλειδώνει, η μητέρα πέθανε ένα χρόνο αργότερα, τα κορίτσια υιοθετήθηκαν από άλλη οικογένεια και πηγαίνουν σχολείο. Αν κάποιος έχει περισσότερες πληροφορίες, θα του είμαι υπόχρεη !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου