Η ταινία ξεκινάει με έναν μεσήλικο άντρα να κλαίει στον τάφου ενός αγίου για τη συμφορά που τον έχει βρει με το γιο του. Όπως βλέπουμε αργότερα, ο γιος δεν είναι ούτε ναρκομανής, ούτε αλήτης, είναι ένα παιδί που θέλει να πηγαίνει σχολείο και που ενδιαφέρεται για τη μουσική. Η μουσική είναι όμως αμαρτία για κάποιους πιστούς μουσουλμάνους, και στην ταινία βλέπουμε τη σύγκρουση της θρησκείας, που παρουσιάζεται στην πιο δογματική και άκαμπτη μορφή της, με τη μουσική και την απόλαυση της ζωής. Η ιστορία είναι η εξής: ο Αλί, μοναχογιός ενός θρήσκου πατέρα και μιας φυσιολογικής μάνας, ζει στην επαρχία και μια μέρα ακούει τυχαία έναν βοσκό να παίζει νέι. Ερωτεύεται αμέσως τη μουσική του οργάνου και αρνείται να φάει μέχρι που η μητέρα του τον στέλνει κρυφά σε ένα δάσκαλο στην Τεχεράνη. Εκεί μαθαίνει να παίζει νέι και γνωρίζει μια κάπως μεγαλύτερη του και ευκατάστατη κοπέλα που παίζει νταφ -και που είναι η συνήθης ύποπτη Γκολσιφτέ Φαραχανί-, μέχρι που στο τέλος έρχεται η τελική σύγκρουση με τον πατέρα του.
Η αλήθεια είναι ότι περίμενα στο τέλος να έρθει συμφιλίωση ανάμεσα στη θρησκεία και την παράδοση, ο σκηνοθέτης όμως παρουσιάζει τη θρησκεία με εντελώς αρνητικό τρόπο, και ο πατέρας παραμένει μια καρικατούρα αφελή φανατικού μουσουλμάνου. Η ταινία πάντως θα μπορούσε να είναι αρκετά καλύτερη. Είναι παραφορτωμένη με συμβολισμούς, το μήνυμα που θέλει να περάσει είναι προφανές, και ο έρωτας, η έκσταση που προκαλεί η μουσική παρουσιάζονται λίγο υπερβολικά. Παραδόξως μου άρεσαν περισσότερο οι σκηνές στο σπίτι της δυτικοποιημένης, κάπως ψωνισμένης νεαρής που μιλάει στον Αλί για τον πατέρα της που ζει στο Παρίσι και του δείχνει φωτογραφίες που κεντρίζουν τη φαντασία του.
Εδώ δυο μουσικοί που παίζουν νέι και νταφ (ντέφι)
Τέλος είναι ενδιαφέρον ότι ο Αλί ενώ είναι φτωχός έχει χρήματα για να πηγαίνει μια φορά την εβδομάδα στην Τεχεράνη, μάλλον επειδή η βενζίνη είναι και κυρίως ήταν πάμφθηνη στο Ιράν. Υπάρχει μια άλλη σκηνή που μου κανε εντύπωση, όταν μέσα στο λεωφορείο κάποιοι λένε στον Αλί να κλείσει το κασετόφωνο γιατί η μουσική είναι αμαρτία. Προσωπικά μου έχουν τύχει έκτροπα μέσα σε λεωφορεία, όπου κανένας δεν έδινε σημασία, το πιο παράξενο ήταν ένας αντιπαθέστατος έφηβος που καθόταν δίπλα στον πατέρα του και παραδίπλα καθότανε η μητέρα και η αδερφή του, και έβλεπε ανενόχλητος τσόντες στο κινητό του (τελευταίας τεχνολογίας, εννοείται).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου