Dokfa nai meuman [Mysterious Object at Noon] (2000) Είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας, αν μπορεί να το πει κανείς έτσι, του σκηνοθέτη και για μένα μία από τις πιο ενδιαφέρουσες που έχω δει. Ξεκινάει μέσα σε ένα αυτοκίνητο που περιηγείται μέσα στους δρόμους μιας πόλης, ενώ από το ραδιόφωνο ακούγεται ένα ελαφρό ερωτικό τραγούδι και μια ραδιοφωνική ιστορία αγάπης. Το αυτοκίνητο πουλάει ψάρια. Κάποια στιγμή μια γυναίκα αρχίζει να διηγείται πως ο πατέρας της την πούλησε στο «θείο» της για ένα εισιτήριο λεωφορείου. Μια φωνή της ζητάει να πει μια άλλη, οποιαδήποτε άλλη ιστορία. Και έτσι η γυναίκα ξεκινάει τη φανταστική ιστορία που βρίσκεται στο κέντρο της ταινίας. Αρχίζει με ένα ανάπηρο παιδί που επικοινωνεί με τον υπόλοιπο κόσμο μόνο μέσω της δασκάλας του (της Dogfahr) . Κατά τη διάρκεια της ταινίας διαφορετικά άτομα από τη χώρα συνεχίζουν με το δικό τους τρόπο αυτήν την ιστορία, η οποία σιγά σιγά χάνει τη συνοχή της. Στο τέλος οι μικροί μαθητές ενός σχολείου μπλέκουν μέσα εξωγήινους και ήρωες της τηλεόρασης. Δεν έχουν τόσο μεγάλη σημασία οι περιπέτειες της δασκάλας, όσο η ασπρόμαυρη φωτογραφία, η παρουσίαση των συνήθως φτωχών, λαϊκών ανθρώπων της Ταϊλάνδης, το κοινωνικό σχόλιο.
Sud sanaeha [Blissfully Yours] (2002) Μοιάζει περισσότερο στο γνώριμο στυλ του Weerasethakul. Αρχίζει με υπόγεια χιουμοριστικές συζητήσεις σε ένα ιατρείο και καταλήγει στο δεύτερο μέρος σε μια εκδρομή στο δάσος. Μια νεαρή Ταϊλανδέζα αγωνίζεται να εξασφαλίσει τα απαραίτητα χαρτιά για τον φίλο της το Roong -αυτόν που φαίνεται στο πόστερ-
που είναι παράνομος μετανάστης από τη Μιανμάρ και υποφέρει από δερματική ασθένεια. Μια σκηνή με έκανε να αηδιάσω τόσο που χάλασε όλη την ταινία: μια απ' τις πρωταγωνίστριες φτιάχνει μια αλοιφή ανακατεύοντας ντομάτα, αγγούρι και ενυδατικές κρέμες μέσα σε ένα μπολ, και δίνει στον άντρα της να φάει - την αλοιφή αυτή απλώνει στο σώμα του ο Roong αργότερα.
Η ταινία είναι επίσης πολύ τολμηρή, κυρίως όταν προς το τέλος δείχνει δυο γυναίκες να παίζουν στο ποτάμι με το σώμα του σχετικά παθητικού νεαρού.
Sud pralad [Tropical Malady] (2004) Μια σχετικά πιο γνωστή ταινία, κι αυτή χωρισμένη σε δυο μέρη, το πρώτο δείχνει τη σχέση δυο νέων στην πόλη, είναι γεμάτο από την ποπ (γκει ;) κουλτούρα σε συνδυασμό με την παράδοση της Ταϊλάνδης, και το δεύτερο εκτυλίσσεται σε ένα μυθικό δάσος, όπου ένας από τους πρωταγωνιστές κυνηγάει ένα μυθικό πλάσμα.
Sang sattawat [Syndromes and a Century] (2006) Το Sang sattawat είναι κι αυτό χωρισμένο σε δυο μέρη αφιερωμένα στη μητέρα και τον πατέρα αντίστοιχα του σκηνοθέτη που ήταν και οι δυο γιατροί. Στο πρώτο μέρος βρισκόμαστε σε ένα ειδυλλιακό νοσοκομείο κάπου στην εξοχή, και στο δεύτερο σε ένα μεγάλο νοσοκομείο στην πόλη, σε ένα άσηπτο περιβάλλον όπου και οι σχέσεις των ανθρώπων έχουν γίνει πιο ψυχρές. Παρ' όλα αυτά κι εδώ διεισδύουν κάποια απρόβλεπτα στοιχεία, όπως η γιατρός που έχει κρύψει ένα μπουκάλι αλκοόλ μέσα σε προσθετικό πόδι, ή ο νεαρός που παίζει με τη ρακέτα του στο διάδρομο του νοσοκομείου. Το χαρακτηριστικό της ταινίας είναι ότι έχουμε τους ίδιους διαλόγους ή τις ίδιες καταστάσεις του πρώτου μέρους να επαναλαμβάνονται ελαφρά παραλλαγμένα στο δεύτερο.
Loong Boonmee raleuk chat [Uncle Boonmee Who Can Recall His Past Lives] (2010) Η ταινία που βασάνισε πολλούς σινεφίλ φέτος και είναι όντως παράξενο που κέρδισε το χρυσό φοίνικα που συνήθως δίνεται πιο μέινστριμ ταινίες. Εδώ ο θείος Μπούνμι, για τον οποίο είχε γίνει αναφορά στην Τροπική Ασθένεια, περνάει τις τελευταίες μέρες της ζωής του με τη νύφη του, τον ανιψιό του Τονγκ (είναι ο πρωταγωνιστής της τροπικής ασθένειας) το φάντασμα της συζύγου του και το γιο του που επιστρέφει μετά από πολλά χρόνια κάπως αλλαγμένος.
Hua jai tor ra nong [The Adventures of Iron Pussy] (2003) Μια τραβεστί κατάσκοπος της αστυνομίας στέλνεται σε αποστολή στην έπαυλη μιας ύποπτης οικογένειες. Οι περιπέτειες της
Iron Pussy είναι παρωδία κάθε είδους κινηματογράφου και τηλεοπτικού προγράμματος και φαίνεται να έχει γυριστεί μόνο για χαβαλέ. Δε μοιάζει με το υπόλοιπο έργο του σκηνοθέτη, αν και στοιχεία από την τηλεοπτική κουλτούρα βρίσκει κανείς και σε άλλες ταινίες. Προσωπικά δεν άντεξα πάνω από μισή ώρα ξύπνια..
Και η σειρά με την οποία μου άρεσαν:
1. Syndromes and a Century
2. Mysterious Object at Noon
3. Tropical Malady
4. Uncle Boonmee Who Can Recall His Past Lives
5. Blissfully Yours
το The Adventures of Iron Pussy εκτός συναγωνισμού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου