Γιατί η ταινία Ovsyanki είναι μια σιχαμερή μισογύνικη διαστροφή

Δε θέλω να γράφω για τις ταινίες που σιχαίνομαι, το θεωρώ χάσιμο χρόνου, το θέμα με το Ovsyanki είναι ότι δεν έχω βρει πουθενά να συζητιέται το πόσο προσβλητικό είναι για τις γυναίκες. Αυτοί που αγαπούν τον κινηματογράφο ενδιαφέρονται περισσότερο για σκηνοθεσία φωτογραφία κτλ, που όντως είναι ωραία σ' αυτήν την ταινία, και οι φεμινίστριες ασχολούνται περισσότερο με τον μέινστριμ κινηματογράφο, που κι αυτό το καταλαβαίνω γιατί αυτό το είδος επηρεάζει πολύ περισσότερο την κοινωνία.

Λοιπόν αρχίζουμε με ένα έθιμο ενός υποτιθέμενου λαού που έχει σχεδόν αφομοιωθεί από τη ρώσικη κοινωνία, και είναι να λούζεις το σώμα της νεκρής με αλκοόλ και κολλάς στις τρίχες του εφηβαίου της κορδελίτσες (!) Φυσικά ούτε ο λαός, ούτε το έθιμο αυτό υπάρχουν, είναι δημιουργήματα του συγγραφέα που ταιριάζουν περισσότερο σε ταινία πορνό. Συνεχίζουμε με το δεύτερο νεκρικό έθιμο, να μιλάς με το διπλανό σου γιατί άλλο, για τις «προσωπικές στιγμές» που είχες με το μακαρίτη. Κι εδώ αρχίζει το πιο ενοχλητικό κομμάτι, γιατί ο πρωταγωνιστής διηγείται ότι η γυναίκα του η Τάνια (είκοσι και χρόνια μικρότερη) τον παντρεύτηκε όχι από έρωτα αλλά από ανάγκη και στην πραγματικότητα ήταν ερωτευμένη με το συνομιλητή του. Μάλιστα αυτός είχε ιδιαίτερα βίτσια στο σεξ, που η Τάνια τα ικανοποιούσε πειθήνια χωρίς η ίδια να παίρνει πρωτοβουλίες. Δε ξέρω σε πόσους φαίνεται ωραίο να κάνεις σεξ χωρίς να το γουστάρεις και με κάποιον που δεν αγαπάς, κι από πάνω να πρέπει να ικανοποιείς τις περίεργες φαντασιώσεις του. Εμένα προσωπικά μου φαίνεται εμετικό. 

Κι αν αυτή η συζήτηση είχε γίνει ξέρω γω σε ταινία του Ταραντίνο θα έλεγα ότι παρουσιάζει και ίσως ειρωνεύεται τη νοοτροπία των μάτσο, την υποκριτική κοινωνία κτλ. Αλά όχι. Οι «Σιωπηλές ψυχές» είναι μια λυρική ταινία για την αγάπη, τη μοίρα, την απώλεια, για τους πολιτισμούς που χάνονται. Πουθενά δεν υπάρχει ίχνος αποστροφής για τον πρωταγωνιστή.

Και διάολε τι είναι αυτό που παίρνει η Τάνια μετά από χρόνια βιασμών (γιατί πως αλλιώς να περιγράψεις τη σχέση της με το σύζυγο); Ακόμα και μετά το θάνατό της, η θλιβερή σεξουαλική της ζωή γίνονται αντικείμενο συζήτησης μεταξύ αντρών, και το νεκρό σώμα της γίνεται αφορμή για να ερεθιστεί ο θεατής.

Για το σκηνοθέτη η γυναίκα είναι μια πόρνη, το σώμα της είναι ένα ποτάμι πάνω στο οποίο πλέει ο άντρας. Είναι ένα ακόμα αντικείμενο. Δεν είναι άνθρωπος.