Το 79, το 80 και το 81, δώθηκαν στις Κάννες και βραβεία β΄ γυναικείου ρόλου, σε τέσσερις συνολικά ταινίες. Το βραβείο αυτό όμως σύντομα καταργήθηκε, ίσως επειδή σε ένα φεστιβάλ με 20 μόνο ταινίες είναι υπερβολή να βραβεύεις 2 γυναίκες + 2 άντρες ηθοποιούς. Πόσο μάλλον όταν δεν είναι όλες οι ταινίες «ταινίες ηθοποιών» και φυσικά πολλοί ηθοποιοί δεν παίζουν καλά και πολλές ταινίες είναι τόσο άθλιες που είναι δύσκολο να τις βραβεύσεις
.
Το 79 λοιπόν βραβεύτηκε η Eva Mattes για το Woyzeck του Χέρτσογκ. Εδώ ο Κίνσκι παίζει τον ταπεινό Βόιτσεκ που δέχεται τα μύρια μέχρι που κάποια στιγμή ξεσπάει. Το στιλ της ταινίας είναι θεατρικό με μεγάλους διαλόγους και μονολόγους κι έχει γυριστεί στην πανέμορφη πόλη Telč. Είναι αρκετά ωραία ταινία, ειδικά αν μπορέσει κανείς να καταλάβει τους διαλόγους. Πάντως η Μάτες δε μου άρεσε ιδιαίτερα. Για τον Κίνσκι έγραψαν ότι δεν ταιριάζει σε ρόλο καλοκάγαθου κορόιδου, και ότι μοιάζει με επικίνδυνο ψυχοπαθή, και κάτι τέτοιο ένιωσα κι εγώ, η αλήθεια είναι όμως ότι παίζει καλύτερα απ'όλους τους υπόλοιπους ηθοποιούς. Και όσοι δεν τον χωνεύουν θα απολαύσουν τα πρώτα λεπτά της ταινίας.
Το 80 βραβεύτηκαν δυο ηθοποιοί: η Milena Dravic για τη γιουγκοσλάβικη κωμωδία Poseban tretman και η Carla Gravina για την La Terrazza. Η πρώτη ταινία περιγράφει την εκδρομή μιας ομάδας πρώην αλκοολικών σε ένα ζυθοποιείο μαζί με το γιατρό τους, με σκοπό να αποδείξουν ότι έχουν πλέον απεξαρτηθεί. Μέσα από αστείες καταστάσεις καταγγέλλεται η απολυταρχική συμπεριφορά του γιατρού και η υποκρισία του, αλλά και το φαινόμενο του αλκοολισμού. Ο γιατρός μάλλον συμβολίζει το κράτος. Η Milena Dravic παίζει έναν πολύ δευτερεύοντα και όχι και τόσο δύσκολο ρόλο.
Η Terrazza του Ettore Scola είναι μια κομεντί που σατιρίζει τον ξεπεσμό του ιταλικού κινηματογράφου αλλά και των ιδεολογιών. Μια παρέα μεσήλικων διανοούμενων μαζεύεται σε ένα πάρτυ σε μια ταράτσα. Τα γεγονότα αυτής της βραδιάς περιγράφονται κάθε φορά από την οπτική γωνία 5 διαφορετικών αντρών και μετά από τα επεισόδια αυτής της νύχτας η ταινία ακολουθεί καθέναν από τους πέντε στη προσωπική και επαγγελματική του ζωή. Όλοι τους είναι κάπως επιτυχημένοι, άλλος στην τέχνη άλλος στην πολιτική, όμως οι καλές τους μέρες έχουν περάσει. Ο σεναριογράφος δεν έχει έμπνευση, ο κομμουνιστής έχει περιθωριοποιηθεί στο κόμμα, ο τηλεοπτικός παραγωγός βλέπει την τηλεόραση να ξεπέφτει και χάνει κι αυτός την επιρροή που είχε παλιά. Αντίθετα οι γυναίκες τους είναι χειραφετημένες επαγγελματίες, μάλιστα πιο επιτυχημένες και το κυριότερο έχουν περισσότερη ενέργεια απ΄ αυτούς. Ο κόσμος αλλάζει λοιπόν προς το χειρότερο (;) κι αυτοί έχουν μείνει πίσω. Στην ταινία παίζουν σημαντικοί Ιταλοί ηθοποιοί και νομίζω ότι όλοι παίζουν καλά το ίδιο και η Γκραβινα. Η ίδια η ταινία τώρα ίσως δεν είναι τόσο αστεία όσο θα περίμενα και φυσικά κάποια κομμάτια είναι πιο ενδιαφέροντα άλλα λιγότερο. Τα αγαπημένα μου είναι μάλλον προς το τέλος (ο παραγωγός και ο κομμουνιστής).
Το 81 βραβεύτηκε η Yelena Solovey (Елена Соловей) - το όνομα της γράφεται με χιλιάδες τρόπους στα λατινικά- για τη λιθουανική ταινία Faktas, που δυστυχώς δεν την βρήκα με υπότιτλους και δεν άντεξα να την δω έτσι σκέτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου