tag:blogger.com,1999:blog-19544563064662292742023-11-16T17:53:25.857+02:00Charybde et ScyllaSimurghhttp://www.blogger.com/profile/16162188555257861187noreply@blogger.comBlogger138125tag:blogger.com,1999:blog-1954456306466229274.post-87155256828831363142016-12-03T17:35:00.000+02:002016-12-03T17:35:38.808+02:00Deda [Waiting for Mum] (2011) της Nana EkvtimishviliΣ' αυτή την ταινία μικρού μήκους που κρατάει μόλις 7 λεπτά, ένας νεαρός άντρας στέκεται κάτω απ' την πολυκατοικία του και φωνάζει στη μαμά του να του ρίξει τα κλειδιά του αυτοκινήτου. Εντωμεταξύ βλέπει διάφορους γείτονες στο παράθυρο, τσακώνεται με μερικούς απ' αυτούς αλλά δεν του περνάει απ' το μυαλό να ανέβει πάνω να φέρει ο ίδιος το κλειδί του.
Είναι μια πολύ ευχάριστη μικρή κωμωδία, υποθέτω ότι σατιρίζει τη βαριεστημένη νεολαία και πιο συγκεκριμένα τους άντρες που μεγαλώνουν σαν πασάδες.<br />
Δυστυχώς βρήκα την ταινία μόνο ντουμπλαρισμένη στα ρώσικα, μάλιστα μ' αυτό το σιχαμένο είδος ντουμπλαρίσματος όπου η αγριοφωνάρα του μεταφραστή ακούγεται ταυτόχρονα με τον πρωτότυπο ήχο. Αλλά μικρή σημασία έχει αυτό, αφού το καλύτερο στην ταινία είναι η πανέμορφη παλιά πολυκατοικία!<br />
<i><br /></i>
<i>Η Nana Ekvtimishvili είναι γνωστή για την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της που σκηνοθέτησε μαζί με τον Simon Groß, το In bloom που περιγράφει τη μίζερη πατριαρχική κουλτούρα στη Γεωργία του 1992. Είναι πολύ ωραία ταινία κυρίως εικαστικά.</i><br />
<br />
Μερικές εικόνες από την όμορφη πολυκατοικία και τους ενοίκους της:<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVaAs6-Gp3lZ4_-yYl3FlxXPeMwxU029yleeMwfF759ElaxvoldEOqmYGjNTiV05Y3ElPlf_6h60qEXVh4BospEkounyh_wG5FCLHZfEoO7u7CQn8Fa0SRT20CIJhhpeoeSEB1I8nYmDDX/s1600/Waiting+for+Mum+2011+Nana+Ekvtimishvili+window.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="179" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVaAs6-Gp3lZ4_-yYl3FlxXPeMwxU029yleeMwfF759ElaxvoldEOqmYGjNTiV05Y3ElPlf_6h60qEXVh4BospEkounyh_wG5FCLHZfEoO7u7CQn8Fa0SRT20CIJhhpeoeSEB1I8nYmDDX/s320/Waiting+for+Mum+2011+Nana+Ekvtimishvili+window.png" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqicapKfJ_Uqy27_fkHGe76t4gP5wC7OOdPQixhTnLpvXX1aDkVoXBqZzmvtyoULslE87OQg-sA9KAThOd7ZOBN1Jl85T33m0LI8PpawcNc5dQd90Svh7tfnz0jLKwEHphB3Fr0zWKSJep/s1600/Waiting+for+Mum+%25282011%2529+Nana+Ekvtimishvili.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="178" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqicapKfJ_Uqy27_fkHGe76t4gP5wC7OOdPQixhTnLpvXX1aDkVoXBqZzmvtyoULslE87OQg-sA9KAThOd7ZOBN1Jl85T33m0LI8PpawcNc5dQd90Svh7tfnz0jLKwEHphB3Fr0zWKSJep/s320/Waiting+for+Mum+%25282011%2529+Nana+Ekvtimishvili.png" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhid1OkHb9vK723VB76hZknfgs3ofEggQTaUFjN8iC7XxaO6rrjuvKqg5CqHL_0U8fN-hPmxorEqSiBGA3l8EZHl7fgrJxHt80wyoAakl2ke1lE63Xa38PJwTQyx3-4S8DOBdVHihyphenhyphenfppUx/s1600/Waiting+for+Mum+2011+Nana+Ekvtimishvili+II.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="178" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhid1OkHb9vK723VB76hZknfgs3ofEggQTaUFjN8iC7XxaO6rrjuvKqg5CqHL_0U8fN-hPmxorEqSiBGA3l8EZHl7fgrJxHt80wyoAakl2ke1lE63Xa38PJwTQyx3-4S8DOBdVHihyphenhyphenfppUx/s320/Waiting+for+Mum+2011+Nana+Ekvtimishvili+II.png" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimnpZaVnjLEj_RNUnfuHUGQbVJSW4AGl9rytuWHzrGOcUM5paR-_VGO_utsuVPdsvBBUERrxbHldsXR-tKGnIn-cwE6EAhjwHjC1lSLJl0iX0AHa9KbwYpgOPzfeESEQW4rwafQUF_3AN5/s1600/Waiting+for+Mum+2011+Nana+Ekvtimishvili.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="178" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimnpZaVnjLEj_RNUnfuHUGQbVJSW4AGl9rytuWHzrGOcUM5paR-_VGO_utsuVPdsvBBUERrxbHldsXR-tKGnIn-cwE6EAhjwHjC1lSLJl0iX0AHa9KbwYpgOPzfeESEQW4rwafQUF_3AN5/s320/Waiting+for+Mum+2011+Nana+Ekvtimishvili.png" width="320" /></a></div>
<br />Simurghhttp://www.blogger.com/profile/16162188555257861187noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1954456306466229274.post-7555849801052573532015-08-23T17:27:00.000+03:002015-10-24T23:05:56.994+03:00Ένα σουηδικό διήγημα στον παγκόσμιο κινηματογράφοΤο διήγημα Tösen från Stormyrtorpet της Selma Lagerlöf δημοσιεύτηκε το 1908 στη συλλογή διηγημάτων «En saga om en saga och andra sagor» και πέρασε σχετικά απαρατήρητο. Έχει όμως εμπνεύσει αρκετούς σκηνοθέτες και έχει γυριστεί ταινία τουλάχιστον 7 φορές μέχρι τώρα..<br />
<br />
Η ιστορία ξεκινάει όταν η Χέλγκα από την Καλύβα του Μεγάλου Βάλτου κατεβαίνει στην πόλη για να διεκδικήσει διατροφή από τον πατέρα του νόθου παιδιού της, και συναντά στο δρόμο το Γκούντμουντ, ο οποίος πηγαίνει να συναντήσει την πλούσια αρραβωνιαστικιά του. Η σχέση τους θα περάσει από πολλά στάδια και θα αναδείξει την υποκρισία της κοινωνίας αλλά και τη διαφορά των χαρακτήρων τους: η Χέλγκα είναι υπερβολικά συνεσταλμένη αλλά στο βάθος γενναία, ενώ ο Γκούντμουντ επιθυμώντας να αποκτήσει κύρος και πλούτη γίνεται δειλός και μικροπρεπής.<br />
<br />
<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHq39AUno1pzmXyQ1Ny9_nM-JU9PfKNopESn66iOibSorkis1IHh4gXcL-D1kUJ5IoHj5ggrxuvmI2smzlK256Uv-HjxdrHgBamsole02D7adU8NyhrvKtZyRIWIuze2CyrMXJHAfadbRI/s1600/t%25C3%25B6sen++2017+II.png" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHq39AUno1pzmXyQ1Ny9_nM-JU9PfKNopESn66iOibSorkis1IHh4gXcL-D1kUJ5IoHj5ggrxuvmI2smzlK256Uv-HjxdrHgBamsole02D7adU8NyhrvKtZyRIWIuze2CyrMXJHAfadbRI/s320/t%25C3%25B6sen++2017+II.png" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Σκηνή από την ταινία Tösen från Stormyrtorpet (1917)<span style="font-size: xx-small; text-align: start;"> </span></td></tr>
</tbody></table>
<b>Tösen från Stormyrtorpet</b> (1917) του Victor Sjöström<br />
Ο Victor Sjöström είναι ο πρώτος που αποφασίζει να διασκευάσει το διήγημα, παρακεινούμενος όπως λένε από το γράμμα μιας θαυμάστριας, η οποία μάλιστα του πρότεινε και την πρωταγωνίστρια Greta Almroth. Είναι η πρώτη ταινία του Sjöstrom που βασίζεται σε βιβλίο της Λάγκερλεφ. Συνολικά γύρισε έξι, από τις οποίες η πιο γνωστή είναι φυσικά το Körkarlen, που θεωρείται από τα αριστουργήματα του κινηματογράφου.<br />
<br />
Η ταινία επαινέθηκε πολύ για τη «σουηδικότητα» της. Γυρίστηκε στην επαρχία Ντάλαρνα που θεωρείται η καρδιά της αυθεντικής Σουηδίας. Υπάρχουν μερικά φολκλορικά στοιχεία, όπως κεντήματα και παραδοσιακές φορεσιές, οι εικόνες με τους χωριάτες καλεσμένους στο γλέντι, αλλά και πολύ ωραίες σκηνές όπου οι βάρκες και οι άμαξες στολισμένες με κλαδιά σημύδας φέρνουν τους καλεσμένους στο γάμο. Τα κειμενάκια που εμφανίζονται ανάμεσα στις σκηνές δεν παίζουν συμπληρωματικό ρόλο, αλλά φαίνεται να είναι ο κορμός της ταινίας, και οι σκηνές μερικές φορές είναι απλά σύντομες απεικονίσεις των κειμένων. Πρωταγωνιστής δίπλα στη Γκρέτα Άλμροτ είναι ο ωραίος Λαρς Χάνσον του Gösta Berling.<br />
Γενικά είναι μια ενδιαφέρουσα ταινία, και είναι κρίμα που δεν κυκλοφορεί σε καλύτερη ποιότητα:<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/dga8cvzXJow/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/dga8cvzXJow?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<br />
<br />
<br />
<b>Aysel Bataklı Damın Kızı</b> (1934) του Muhsin Ertuğrul<br />
Η ιστορία της Χέλγκας μεταφέρεται από τους βάλτους της Σουηδίας στην τουρκική επαρχία, σε ένα μικρό ηλιόλουστο χωριό κοντά στην Προύσσα. Αν και δε ξέρω σχεδόν καθόλου τούρκικα, δεν κατάφερα να ξεκολλήσω τα μάτια μου από την οθόνη. Η σκηνοθεσία είναι απλά καταπληκτική. Πολύ όμορφες, αυθεντικές μάλλον εικόνες από τη ζωή στο χωριό, ασυνήθιστες γωνίες λήψης, και πολλές πανέμορφες σκηνές, όπως όταν ο πρωταγωνιστής Αλί ψάχνει μάταια το μαχαίρι του μέσα στις λάσπες. Ή η φωλιά των πουλιών, το πρωί μετά το φόνο. Η μουσική, κυρίως παραδοσιακή τούρκικη είναι επίσης πολύ όμορφη. Οι ηθοποιοί παίζουν αρκετά ρεαλιστικά, με εξαίρεση την πρωταγωνίστρια με το στρογγυλεμένο φρύδι και τις ξανθές μπουκλίτσες να ξεφεύγουν απ' τη μαντήλα της. Είναι επίσης ενδιαφέρον ότι η Αισέλ δεν μοιάζει καθόλου στην ντροπαλή Χέλγκα, αντίθετα είναι δυναμική και τσαχπίνα. Επίσης οι άνθρωποι είναι πολύ πιο ζωντανοί και αυθόρμητοι, καμία σχέση με τους συγκρατημένους ήρωες του βιβλίου.<br />
Κατά τα άλλα ο σεναριογράφος, ο Ναζίμ Χικμέτ, έμεινε αρκετά πιστός στο πρωτότυπο, και έχει διατηρήσει ακόμα και μικρές λεπτομέρειες από το διήγημα της Λάγκερλεφ. (αλλιώς κιόλας δε θα μπορούσα να καταλάβω τι γίνεται χωρίς υπότιτλους). Ο σκηνοθέτης Μουχσίν Ερτουγρούλ είναι από τους πρωτεργάτες του τούρκικου κινηματογράφου.<br />
<br />
<i>Το 1969 ο Zafer Davutoğlu γύρισε μια ταινία με παρόμοιο τίτλο (Bataklı Damın Kızı Aysel): <a href="https://www.youtube.com/watch?v=bsu8rGQfwGY" target="_blank">https://www.youtube.com/watch?v=bsu8rGQfwGY</a> , πρέπει όμως να βασίζεται πολύ πολύ χαλαρά στην πρωτότυπη ιστορία, αν δεν είναι τελείως άσχετη, και είναι μια ταινία γεμάτη πιστολίδι και χορό της κοιλιάς!</i><br />
<i><br /></i>
<br />
Η ταινία στο γιουτιουμπ:<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/2K40V8BqUSQ/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/2K40V8BqUSQ?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<b>Das Mädchen vom Moorhof</b> (1935) του Detlef Sierck (Douglas Sirk). Η ταινία γυρίστηκε λίγο πριν ο Σιρκ μετακομίσει στην Αμερική ξεφεύγοντας από τη ναζιστική Γερμανία. Εδώ όπως και στις υπόλοιπες ταινίες τονίζεται το φολκλορικό στοιχείο και παρουσιάζεται με λεπτομέρεια η ζωή και οι παραδόσεις των χωρικών. Είναι κι αυτή μια πιστή μεταφορά, μόνο που ο πρωταγωνιστής (εδώ λέγεται Ντίτμαρ) έχει βελτιωθεί σαν χαρακτήρας και είναι λιγότερο μικρόψυχος απέναντι στη Χέλγκα. Κατά τη γνώμη μου είναι κάπως άνευρη αδύναμη ταινία σε σχέση με τις προηγούμενες.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/ozUd1ppNWLg/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/ozUd1ppNWLg?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
Το 1952 η Δανή σκηνοθέτρια Alice O'Fredericks γυρίζει το <b>Husmandstøsen</b>. Η ταινία αυτή είναι μεγαλύτερης διάρκειας από τις προηγούμενες και έχει περισσότερους χαρακτήρες πχ εμφανίζεται ένας αδερφός της πλούσιας αρραβωνιαστικιάς που είναι ερωτευμένος με τη Χέλγκα. Το πρώτο μισάωρο περιγράφει την άτυχη σχέση της Χέλγκας με το πρώην αφεντικό της, από την οποία και προέκυψε το νόθο παιδί. Η πλοκή αλλάζει με τρόπο που η ιστορία χάνει την πρωτοτυπία της και γίνεται ένα τυπικό ρομαντικό δράμα αντιζηλίας και προδοσίας.<br />
Εδώ όλη η ταινία στο γιουτιούμπ: <a href="https://www.youtube.com/watch?v=2dNwKIPV-3w">https://www.youtube.com/watch?v=2dNwKIPV-3w</a><br />
Το 1958 γυρίστηκε ακόμα μια ταινία με τον τίτλο <b>Das Mädchen vom Moorhof</b> στη Γερμανία από τον Gustav Ucicky, η οποία, αν κρίνουμε από το τρέιλερ, μοιάζει με βουκολικό ειδύλλιο.<br />
Είναι περίεργη αυτή η επιμονή με το φολκλόρ σε όλες τις μεταφορές του διηγήματος που έχω δει. Το ίδιο το κείμενο περιέχει ελάχιστα στοιχεία από τη ζωή στην επαρχία και τις συνήθειες των χωρικών. Πολύ μεγαλύτερο ρόλο παίζει η ψυχολογία των ηρώων, ο τρόπος που σκέφτονται και οι αποφάσεις που παίρνουν, ενώ υπάρχουν και πολλές χριστιανικές αναφορές.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/AdrgLi-5HRs/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/AdrgLi-5HRs?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<br />
<br />
Και μερικές αφίσες:<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihIWxqvsvkPaLdkArMFDAuq8phHzUTaKeawHkm2HW-LbioAEVF48szOJvx6I-Aflr_dN3JYQ85xIeWUCydqm6_CPca6Jq4P_aGrhK7ctlZrFMzkXp6K2I8Ze-_zHjHzJ8iAm3BN_7pPh0Q/s1600/t%25C3%25B6sen.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihIWxqvsvkPaLdkArMFDAuq8phHzUTaKeawHkm2HW-LbioAEVF48szOJvx6I-Aflr_dN3JYQ85xIeWUCydqm6_CPca6Jq4P_aGrhK7ctlZrFMzkXp6K2I8Ze-_zHjHzJ8iAm3BN_7pPh0Q/s1600/t%25C3%25B6sen.jpg" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: xx-small; text-align: start;">Tösen från Stormyrtorpet (1917)</span></td></tr>
</tbody></table>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgeBlSux5Om5G-i_Vt6E__ktO2Q7NoifpnqXPyM9Ll_49ZSBF-xnvvdAIKIY6eAk5ATsFAf7iRtIw3MZX4qv1tgtH8THDodE0SYN3HibTxO8BccWGW4iziZwm-uuxDcMub8yQANTol4Cylg/s1600/Aysel_Batakl%25C4%25B1_Dam%25C4%25B1n_K%25C4%25B1z%25C4%25B1_-_afi%25C5%259F.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="215" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgeBlSux5Om5G-i_Vt6E__ktO2Q7NoifpnqXPyM9Ll_49ZSBF-xnvvdAIKIY6eAk5ATsFAf7iRtIw3MZX4qv1tgtH8THDodE0SYN3HibTxO8BccWGW4iziZwm-uuxDcMub8yQANTol4Cylg/s320/Aysel_Batakl%25C4%25B1_Dam%25C4%25B1n_K%25C4%25B1z%25C4%25B1_-_afi%25C5%259F.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Aysel Bataklı Damın Kızı (1934)</td></tr>
</tbody></table>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvG_1c9C1R5swFWoCzuWHKEk4pXC24KJuDGbHHZkIrmtK5_yYvv1581rCHUnf2dL5PcZCN6rUj5h-GixlTvtLio14BvhcqLlV_t18yo-G8nLPhFyxLvL3A_YLrtstKY78iQGneTdTq5HNL/s1600/das+m%25C3%25A4dchen.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvG_1c9C1R5swFWoCzuWHKEk4pXC24KJuDGbHHZkIrmtK5_yYvv1581rCHUnf2dL5PcZCN6rUj5h-GixlTvtLio14BvhcqLlV_t18yo-G8nLPhFyxLvL3A_YLrtstKY78iQGneTdTq5HNL/s320/das+m%25C3%25A4dchen.jpg" width="205" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Das Mädchen vom Moorhof (1935):</td></tr>
</tbody></table>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUh88iOXp5QlbjPt2aIWwnXy0vqsKr4wvar9W1UlPFoPgYffoD4wHddUUdXcWph0FK5xOg6H7HyOy_Er-d0zvCoG0BX6TwOva6NmMpixzjLNW2kzXtYgvYmykprJ7uV4IuwDVDkq7odsU8/s1600/Suotorpan+tytt%25C3%25B6+%25281940%2529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUh88iOXp5QlbjPt2aIWwnXy0vqsKr4wvar9W1UlPFoPgYffoD4wHddUUdXcWph0FK5xOg6H7HyOy_Er-d0zvCoG0BX6TwOva6NmMpixzjLNW2kzXtYgvYmykprJ7uV4IuwDVDkq7odsU8/s320/Suotorpan+tytt%25C3%25B6+%25281940%2529.jpg" width="182" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Suotorpan tyttö (1940)</td></tr>
</tbody></table>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgn_W3esQJicdPUK2buSYSNi1nL5RKeChkOgB3AplqaUg0Jdt2x1PNG0T_eBsvSeFPoGH5N1HvUW7NiAX-4dGLsOxhWF29aJCnSQ4J4Kce_GaGczBxFFmzKULjqHMFX3Pp-KjzQH6FRasgQ/s1600/T%25C3%25B6sen+fr%25C3%25A5n+Stormyrtorpet+%25281947%2529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgn_W3esQJicdPUK2buSYSNi1nL5RKeChkOgB3AplqaUg0Jdt2x1PNG0T_eBsvSeFPoGH5N1HvUW7NiAX-4dGLsOxhWF29aJCnSQ4J4Kce_GaGczBxFFmzKULjqHMFX3Pp-KjzQH6FRasgQ/s1600/T%25C3%25B6sen+fr%25C3%25A5n+Stormyrtorpet+%25281947%2529.jpg" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: 12.8000001907349px;">Tösen från Stormyrtorpet (1947)</span></td></tr>
</tbody></table>
<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgtTnshZZaYtxVSgeJOeEit-tS3gYjOmyGfIvPVgJqdO5f0Y_OgRdzXWoyfLvmkRrxJVrpmNndzqeCc0nQCG6fx6jXdW3ycE9fVKCAzTMKlNEa7uxRfDKsG-maLTbbI6flHn5BcZHZ3Nc0W/s1600/Husmandst%25C3%25B8sen+%255B+1952+%255D.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgtTnshZZaYtxVSgeJOeEit-tS3gYjOmyGfIvPVgJqdO5f0Y_OgRdzXWoyfLvmkRrxJVrpmNndzqeCc0nQCG6fx6jXdW3ycE9fVKCAzTMKlNEa7uxRfDKsG-maLTbbI6flHn5BcZHZ3Nc0W/s320/Husmandst%25C3%25B8sen+%255B+1952+%255D.jpg" width="229" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Husmandstøsen (1952)</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhyUQIOFZb3LNc48stx6p8PnT58tCYQvIy7MiTaoKx5XRKIebNpFSocnOT7dySYa5zNfDbFvDlg4usl4nJqIZ2PEw-4WK5Y0ai6dJSD55cb6ANAlKwSN70FF9ByO3f4sdv4jPgkSTWIpiAj/s1600/Das+M%25C3%25A4dchen+vom+Moorhof+1958.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhyUQIOFZb3LNc48stx6p8PnT58tCYQvIy7MiTaoKx5XRKIebNpFSocnOT7dySYa5zNfDbFvDlg4usl4nJqIZ2PEw-4WK5Y0ai6dJSD55cb6ANAlKwSN70FF9ByO3f4sdv4jPgkSTWIpiAj/s320/Das+M%25C3%25A4dchen+vom+Moorhof+1958.jpg" width="212" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Das Mädchen vom Moorhof (1958)</td></tr>
</tbody></table>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
Simurghhttp://www.blogger.com/profile/16162188555257861187noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1954456306466229274.post-64550004531959634852015-08-16T18:53:00.001+03:002015-08-16T18:53:49.683+03:00Gösta Berlings saga (1924) του Mauritz Stiller<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjP1XQofckugUPA8ZZpAIfpMtfhPiaCeLn7bFuDrL2bzCgRLRG4jeIhx35u_HcN0mJAlVb3cpqAU8cUfisjUnYpplbHX4tECn6LXZ-eQG4W7mEZNahsxgAofdEcJa8byvH2iWiZ4tCA1rgY/s1600/Gosta+Berlings+saga+X.png" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="236" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjP1XQofckugUPA8ZZpAIfpMtfhPiaCeLn7bFuDrL2bzCgRLRG4jeIhx35u_HcN0mJAlVb3cpqAU8cUfisjUnYpplbHX4tECn6LXZ-eQG4W7mEZNahsxgAofdEcJa8byvH2iWiZ4tCA1rgY/s320/Gosta+Berlings+saga+X.png" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Ο πρωταγωνιστής Lars Hanson</td></tr>
</tbody></table>
Ο « θρύλος του Γαίστα Μπέρλινγκ» είναι μια κλασσική ταινία του βωβού κινηματογράφου, η πρώτη σημαντική ταινία της Γκρέτα Γκάρμπο, και η τελευταία που ο Μάουριτς Στίλλερ γύρισε στη Σουηδία. Βρισκόμαστε στην επαρχία Värmland στις αρχές του 19ου αιώνα. Ο Γαίστα, είναι ένας νεαρός ιερέας που διώκεται από τη θέση του στην εκκλησία λόγω αλκοολισμού. Μαζί με άλλους αποτυχημένους άντρες ζει πλέον υπό την προστασία της πλούσιας «ταγματαρχίνας» μια ζωή ανεμελιάς και κραιπάλης, μέχρι που σκοτεινές δυνάμεις φέρνουν πλούτη και εξουσία σ'αυτόν και τους συντρόφους του.<br />
Η ταινία βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο της Selma Lagerlöf, η οποία είναι σήμερα περισσότερο γνωστή για το θαυμαστό ταξίδι του Νιλσ Χόλγκερσον. Ο Γαίστα Μπέρλιγκ είναι ένας τυπικός χαρακτήρας στο σύμπαν της Λάγκερλεφ: είναι χαρισματικός και κερδίζει εύκολα την αγάπη αντρών και γυναικών, είναι όμως ταυτόχρονα αυτοκαταστροφικός και καταδικασμένος στην αποτυχία.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiai_QcrRsvjfXIMbGFGk63EtptX0zM6bJ6aP71bvnT51L1yzwLxyJ9WVsT3EFagnJ_okrAZ9aneBI3eAk9jIQhiMVn2PDAgrJOZVXi_oMXKwsPDNfeSCC5N1PmJ_swmXHLXviYDB0y-Ejp/s1600/Gosta+Berlings+saga+VIII.png" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="238" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiai_QcrRsvjfXIMbGFGk63EtptX0zM6bJ6aP71bvnT51L1yzwLxyJ9WVsT3EFagnJ_okrAZ9aneBI3eAk9jIQhiMVn2PDAgrJOZVXi_oMXKwsPDNfeSCC5N1PmJ_swmXHLXviYDB0y-Ejp/s320/Gosta+Berlings+saga+VIII.png" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Η Ελίσαμπετ (Greta Garbo)παρηγορεί την Έμπα (Mona Mårtenson)</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Η ταινία είναι σχετικά μεγάλης διάρκειας, περίπου 3 ώρες, και γι' αυτό προβλήθηκε το 1924 σε δυο ξεχωριστά μέρη. Η αφήγηση δεν είναι γραμμική, στην αρχή έχει ένα μεγάλο φλας μπακ, όπου περιγράφεται ο πρώτος τραγικός έρωτας του Γαίστα με την αθώα Έμπα. Παράλληλα γνωρίζουμε την κόμισσα Ελίσαμπετ, που έχει παντρευτεί το αδερφό της Έμπα και που σταδιακά θα ερωτευτεί κι αυτή το Γαίστα. Εκτός από τις ερωτικές περιπέτειες του πρωταγωνιστή, υπάρχει και η ιστορία της ταγματαρχίνας που έχει κερδίσει την περιουσία της από έναν εραστή της και που την καταδιώκει κατάρα της μητέρας της.<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhxmlV6iCfL_6NUY8sbQlEf7dYA_QaV7MtQiO8k9CtgLP0jsBmELKu3AQClZSNhG-XA80H2MR17CELi6Qdh47c24XMz-SZ1iuMxcV9Vzto_bJ3qfud9rCMmAT-xZtZX9Oh10uwfrujFBpOG/s1600/Gosta+Berlings+saga+V.png" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="237" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhxmlV6iCfL_6NUY8sbQlEf7dYA_QaV7MtQiO8k9CtgLP0jsBmELKu3AQClZSNhG-XA80H2MR17CELi6Qdh47c24XMz-SZ1iuMxcV9Vzto_bJ3qfud9rCMmAT-xZtZX9Oh10uwfrujFBpOG/s320/Gosta+Berlings+saga+V.png" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Γκρέτα Γκάρπμο (Ελίσαμπετ) και Γκέρντα Λούντεκβιστ (ταγματαρχίνα)</td></tr>
</tbody></table>
Σήμερα η ταινία είναι περισσότερο γνωστή ως το ντεμπούτο της Γκρέτα Γκάρμπο σε πρωταγωνιστικό ρόλο, στην εποχή της όμως ήταν μια ακριβή παραγωγή που απογοήτευσε τους κριτικούς, που μοιραία την συνέκριναν με το βιβλίο στο οποίο βασίζεται. Έτσι παρατήρησαν ότι οι περίπλοκοι ήρωες του βιβλίου μεταλλάσσονται σε αρχετυπικούς ήρωες αμερικάνικης ταινίας. Πολλοί δυσαρεστήθηκαν από τις αλλαγές στην πλοκή, και ειδικά το χάπι εντ - και περισσότερο απ'όλους η ίδια η συγγραφέας. Οι κακές γλώσσες λένε μάλιστα ότι η Λάγκερλεφ προτιμούσε να σκηνοθετήσει την ταινία ο συμπατριώτης της Sjöström. Τα εφέ όπως το κυνήγι των λύκων και η πυρκαγιά θεωρήθηκαν αποτυχημένα. Γενικά θεωρήθηκε μια «ταινία σαν τις δεκάδες άλλες που κυκλοφορούν σήμερα». Από τους ηθοποιούς μόνο η Gerda Lundequist που υποδύεται την ταγματαρχίνα πήρε ενθουσιώδεις κριτικές. Λίγοι, όπως η αναρχοσυνδικαλιστική εφημερίδα Arbetaren, είδαν στο πρόσωπο της Γκάρμπο μια νέα «ελπίδα για τον κινηματογράφο».<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhiboZbv-zW9O-pPA1dDPbkEzx428hws1fi8y33vLoCVAodEjMjOY7W-kONNtA8rwz5qoD9ocXwH5V4w5WF4ysfdO0v27eeZgrNoasaXa-17ciLqLLIaHQHC1YU1NvDZe5IFYk89jtcMQ1T/s1600/Gosta+Berlings+saga+%25CE%2599%25CE%2599%25CE%2599.png" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="237" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhiboZbv-zW9O-pPA1dDPbkEzx428hws1fi8y33vLoCVAodEjMjOY7W-kONNtA8rwz5qoD9ocXwH5V4w5WF4ysfdO0v27eeZgrNoasaXa-17ciLqLLIaHQHC1YU1NvDZe5IFYk89jtcMQ1T/s320/Gosta+Berlings+saga+%25CE%2599%25CE%2599%25CE%2599.png" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Η όμορφη Μαριάν, ο δεύτερος έρωτας του Γαίστα(Jenny Hasselquist)</td></tr>
</tbody></table>
Προσωπικά πιστεύω ότι οι περισσότερες αλλαγές είναι πετυχημένες και αναπόφευκτες στην μεταφορά ενός τόσο ιδιαίτερου μυθιστορήματος. Το χάπι εντ μου φαίνεται κλισέ, αλλά το τέλος του βιβλίου είναι ότι πιο ξενέρωτο έχω διαβάσει: ο Γαίστα παντρεύεται την Ελίσαμπετ, αλλά ο γάμος τους είναι μάλλον εικονικός, και μαζί αποφασίζουν μέσα από τη σκληρή δουλειά να εξιλεωθούν για τις αμαρτίες τους. Παρεμπιπτόντως η θανάσιμη αμαρτία της Ελίσαμπετ είναι απλά ότι ερωτεύτηκε το Γαίστα (χωρίς να το εκδηλώσει) ενώ ήταν παντρεμένη με άλλον.. Μπορεί το τέλος να είναι τόσο άθλια προτεσταντικό- δε ξέρω πως αλλιώς να το περιγράψω- αλλά το υπόλοιπο μυθιστόρημα είναι πολύ ενδιαφέρον, κάποια κεφάλαια του είναι καταπληκτικά γραμμένα, κι ο κόσμος που περιγράφει είναι ένας μαγικός κόσμος, με καταραμένους χαρακτήρες, με έναν μυστηριώδη άντρα με δαιμονικές δυνάμεις, με λύκους, αρκούδες και κοράκια, τρελούς εφευρέτες και μάγισσες που έχουν ξεμείνει απ' την εποχή του Θωρ, και με μια ζωντανή, άγρια και εκδικητική φύση. Όλα αυτά μοιραία χάνονται στην ταινία, η οποία ακολουθεί απλά τις κεντρικές ιστορίες αγάπης του πρωταγωνιστή.<br />
<br />
<br />
Το 1989 προβλήθηκε από τη σουηδική τηλεόραση μια μινι σειρά 6 επεισοδίων που είναι πιο πιστή στο βιβλίο, και που επίσης είναι αξιόλογη.<br />
<br />
<br />
<br />Simurghhttp://www.blogger.com/profile/16162188555257861187noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1954456306466229274.post-13161438470321434542015-05-18T06:12:00.003+03:002016-12-03T17:38:31.942+02:00Tαινίες για τη φτωχή ΣουηδίαΈχουμε συνηθίσει στo σουηδικό και γενικότερα το σκανδιναβικό κινηματογράφο να παρουσιάζονται θέματα όπως η αποξένωση, η αλλοτρίωση, η απιστία, το νόημα της τέχνης, η σχέση του ανθρώπου με το θεό κτλ . Οι ήρωες του Μπέργκμαν, για παράδειγμα, βασανίζονται από υπαρξιακά ζητήματα (όταν δεν ικανοποιούν τις σεξουαλικές τους ανάγκες με τις πάντα πρόθυμες υπηρέτριες τους), οι δε ηρωίδες του μπορεί να μονολογούν για ώρες κατηγορώντας τη μητέρα τους ότι φταίει που ήταν ψυχρή, φταίει κι όταν δεν ήταν ψυχρή, γιατί κατά βάθος φταίει αυτή τέλος πάντων. Με λίγα λόγια, όλες αυτές οι ταινίες σου δίνουν την εντύπωση ότι όλα πάνε καλά σ'αυτή τη χώρα. Γι' αυτό το λόγο, μου προκάλεσαν αρχικά έκπληξη κάποιες ταινίες που είδα, οι οποίες περιγράφουν μια άλλη Σουηδία, όπου οι άνθρωποι έχουν πιο ταπεινά προβλήματα, όπως φτώχεια, ανεργία, και πέφτουν θύματα ρατσισμού και εκμετάλλευσης.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEix6whOTpwafJzEljXstSbTJ7L7Pb-guBC1bdCaF2-TWF1kBA-g5lTfyIt1_Ajih5QOxGAt3FNIsQQUxd16JqLGMO-trcFn79QqyB48Bu5xF4o_LIfMxpi-X9dTZBmFIQUtnw5Z8Bg22LN_/s1600/%C3%84ta,+sova,+d%C3%B6.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="170" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEix6whOTpwafJzEljXstSbTJ7L7Pb-guBC1bdCaF2-TWF1kBA-g5lTfyIt1_Ajih5QOxGAt3FNIsQQUxd16JqLGMO-trcFn79QqyB48Bu5xF4o_LIfMxpi-X9dTZBmFIQUtnw5Z8Bg22LN_/s320/%C3%84ta,+sova,+d%C3%B6.png" width="320" /></a></div>
Το <a href="http://charybdeetscylla.blogspot.se/2015/05/ata-sova-do-eat-sleep-die-gabriela.html" target="_blank">Äta, sova, dö</a> είναι προσωπικά μια από τις καλύτερες ταινίες που έχω δει, και ασυνήθιστα πρωτότυπη: Η ηρωίδα δεν έχει κανένα οικογενειακό πρόβλημα, αντίθετα έχει μια πολύ καλή και ζεστή σχέση με τον πατέρα της. Δεν είναι ούτε αλκοολική, ούτε καταθλιπτική, ούτε πέφτει θύμα κυκλωμάτων πορνείας, είναι απλά μια νέα ευχαριστημένη με τον εαυτό της που τυχαίνει να χάσει τη δουλειά της, και που πρέπει να βρει μια καινούρια.'<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3FyPmr27FcpIZkPG9oOFtkc3kO8qOpzDFwgZ70dZ96WxBOh2FOAh7Eys9FxVIeT-7c4_WbTHh9ndoo2bSRXHps8oBfL_jlqdXt5TnNxuQeqjTsGssfgqzB9CTP14zCoE9pK1o9iQtP9lI/s1600/Svinal%C3%A4ngorna_2010.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="171" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3FyPmr27FcpIZkPG9oOFtkc3kO8qOpzDFwgZ70dZ96WxBOh2FOAh7Eys9FxVIeT-7c4_WbTHh9ndoo2bSRXHps8oBfL_jlqdXt5TnNxuQeqjTsGssfgqzB9CTP14zCoE9pK1o9iQtP9lI/s320/Svinal%C3%A4ngorna_2010.png" width="320" /></a></div>
To <a href="http://charybdeetscylla.blogspot.se/2015/05/svinalangorna-beyond-2010-pernilla.html" target="_blank">Svinalängorna</a> , ενώ περιγράφει μια κινηματογραφικά πιο γνώριμη φτωχιά οικογένεια καταφέρνει να συγκινήσει χωρίς μελοδραματισμούς, χωρίς διδακτισμό, χωρίς κλισέ. Είναι μια πιο κομψή ταινία, με ωραία φωτογραφία, αλλά ταυτόχρονα πολύ σκληρή και δεν είναι τόσο εύκολο να την δεις δεύτερη φορά.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhR0BmQwGdqRrMYsS6DXBgSdqFmPg3C2sMvWS9pk-aP_9H6NkTMhX0QEEF9JGLGkLesHwxlik7p7t1urx3Vp1t4RjRQo-sGzCluozJDnHpwVaZ1z0eFh8Pw9Z9xB-HowEG3F0aG2cFgvCL2/s1600/pelle+erobreren.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="183" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhR0BmQwGdqRrMYsS6DXBgSdqFmPg3C2sMvWS9pk-aP_9H6NkTMhX0QEEF9JGLGkLesHwxlik7p7t1urx3Vp1t4RjRQo-sGzCluozJDnHpwVaZ1z0eFh8Pw9Z9xB-HowEG3F0aG2cFgvCL2/s320/pelle+erobreren.png" width="320" /></a></div>
Ο «Πέλε ο Κατακτητής» (<b>Pelle Pelle Erobreren</b>/Pelle the Conqueror) του <b>Bille August</b> είναι στην πραγματικότητα δανέζικη ταινία, και περιγράφει τη ζωή φτωχών Σουηδών μεταναστών στη Δανία του δέκατου ένατου αιώνα. Πήρε πολλά βραβεία το 1987/88 ανάμεσά τους το Χρυσό Φοίνικα, το όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας, αλλά και το Guldbagge Καλύτερης Ταινίας. [Τα guldbagge (χρυσά σκαθάρια) είναι τα βραβεία που δίνει η σουηδική ακαδημία κινηματογράφου (Svenska Filminstitutet).]<br />
Δε ξέρω αν όλες αυτές οι βραβεύσεις ήταν λίγο υπερβολικές, πάντως όσο περνάνε τα χρόνια εκτιμώ περισσότερο ταινίες σαν τον Πέλε που είναι διακριτικές και, ακόμα κι αν έχουν κάποιο μήνυμα, δε στο χτυπάνε στη μούρη με γελοίους μελοδραματισμούς και απίθανες ανατροπές. Οι χαρακτήρες του Πέλε είναι πολύπλοκοι και ρεαλιστικοί, και περισσότερο απ' όλους ο πατέρας του που τον παίζει πολύ ωραία ο Μαξ φον Σίντοφ. Η φωτογραφία είναι επίσης πολύ ωραία.<br />
<div>
<br /></div>
<br />
Οι παρακάτω ταινίες είναι σε κάθε περίπτωση πιο ανώδυνες και λιγότερο καλλιτεχνικές, αλλά νομίζω ότι οι τρεις πρώτες είναι αρκετά αξιόλογες.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_Kjzznii5LQyxbGItkuhTb-P7Lw5AcJUGX0ma9E3wrMa62pPWkDlkm-fg2T4M2VWB51jqRnz2RwHHCh4mIzqPEbyrmTLdZMHRrZEZx9HuprgaUQbT5d7BxzeIa9yiHRA5zpZgWIuZ7phI/s1600/elina.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="171" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_Kjzznii5LQyxbGItkuhTb-P7Lw5AcJUGX0ma9E3wrMa62pPWkDlkm-fg2T4M2VWB51jqRnz2RwHHCh4mIzqPEbyrmTLdZMHRrZEZx9HuprgaUQbT5d7BxzeIa9yiHRA5zpZgWIuZ7phI/s320/elina.png" width="320" /></a></div>
<b>Elina – som om jag inte fanns</b> /Elina: As If I Wasn't There (2003) του <b>Klaus Härö</b>. Η Ελίνα είναι νομίζω η πιο γνωστή ταινία απ' όσες ακολουθούν, και μάλλον δίκαια, αφού είναι απλή. αισιόδοξη, και δεν έχει ενδοοικογενειακή βία. Η πρωταγωνίστρια ανήκει σε οικογένεια φινλανδικής καταγωγής και ζει τη δεκαετία του 50 στη Βόρεια Σουηδία κοντά στα σύνορα με τη Φινλανδία σε μια περιοχή γεμάτη βάλτους. Όταν υπερασπίζεται έναν συμμαθητή της που δε ξέρει σουηδικά, τιμωρείται από τη δασκάλα της με σκληρό τρόπο. Οι ταινίες του Κλάους Χάρε φωτίζουν σκοτεινές πτυχές της ιστορίας της Σουηδίας που θεωρείται ένα κράτος-πρότυπο σε σχέση με τα ανθρώπινα δικαιώματα, κάτι που όμως δεν ίσχυε πάντα, ούτε ισχύει σε όλες τις περιπτώσεις.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi79hi-81XqQDe8K_W8Rxqk-jTsiUtRDC42tS8AiynMek9CWHkgw9mjESbHmqC4thZVr-NP1cEBjAxwxSsHIrAhmYXrKlRreNuwhSDk9S8JgDins_8FKTPioroztEwAu4LpOT8vMAy-C_M_/s1600/Den+nya+m%C3%A4nniskan.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="171" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi79hi-81XqQDe8K_W8Rxqk-jTsiUtRDC42tS8AiynMek9CWHkgw9mjESbHmqC4thZVr-NP1cEBjAxwxSsHIrAhmYXrKlRreNuwhSDk9S8JgDins_8FKTPioroztEwAu4LpOT8vMAy-C_M_/s320/Den+nya+m%C3%A4nniskan.png" width="320" /></a></div>
Στο<b> Den nya människan</b> /The New Man (2007) βλέπουμε την τραγική ιστορία των νέων γυναικών που «φιλοξενούνται» σε ένα άσυλο για ψυχικά ασταθείς γυναίκες στη δεκαετία του 50. Ο ψυχίατρος εκεί τις ωθεί, μερικές φορές τις αναγκάζει να κάνουν εγχείρηση στείρωσης έτσι ώστε να μην επιβαρύνουν την κοινωνία με ακόμα περισσότερα φτωχά «αντικοινωνικά» παιδιά. 63.000 άνθρωποι στειρώθηκαν χωρίς τη θέληση τους από 1934 μέχρι το 1976 σύμφωνα με τη βικιπαίδεια. Σαν ταινία, πάντως, θυμίζει αρκετά τις Magdalene sisters του Peter Mullan, και έχει κάποια μη ρεαλιστικά και ίσως μελοδραματικά στοιχεία, ειδικά στο τέλος.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIdwtVkIEWgBPuW8z_s-_vK6zVXEHplpH_yiGqOe_IGzNs-L00LJ6DYcWcLPuMN3Yn9_l1lR-YzjFZ7rhMqBcxyZGjxDEMwOHa39eeanuovJlYE3UCGrl3AvnxrZ-cFbZtxzubLTPOZPs3/s1600/Maria+Larssons+eviga+%C3%B6gonblick.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="179" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIdwtVkIEWgBPuW8z_s-_vK6zVXEHplpH_yiGqOe_IGzNs-L00LJ6DYcWcLPuMN3Yn9_l1lR-YzjFZ7rhMqBcxyZGjxDEMwOHa39eeanuovJlYE3UCGrl3AvnxrZ-cFbZtxzubLTPOZPs3/s320/Maria+Larssons+eviga+%C3%B6gonblick.png" width="320" /></a></div>
<b>Maria Larssons eviga ögonblick</b>/Everlasting Moments (2008) του <b>Jan Troell</b>. Βιογραφική ταινία για τη λαϊκή φωτογράφο Μαρία Λάρσον που στις αρχές του εικοστού αιώνα φωτογράφιζε<br />
απλούς ανθρώπους για να κερδίσει κάποια χρήματα. Έχουμε κι εδώ μια πολυμελή οικογένεια με έναν αυταρχικό, μέθυσο και βίαιο πατέρα. Εκτός από την ιστορία της οικογένειας, παρουσιάζεται και το εργατικό κίνημα της εποχής, και κυρίως τα γεγονότα που έχουν σχέση με την ανατίναξη της Αμάλθειας, ενός πλοίου που μετέφερε Βρετανούς απεργοσπάστες στο λιμάνι του Μάλμε το 1908.<br />
Είναι ωραία ταινία κυρίως για την αναπαράσταση της εποχής. Κέρδισε μάλιστα το Guldbagge Καλύτερης Ταινίας το 2008 τη χρονιά που βγήκε το «Άσε το κακό να μπει».<br />
<br />
<br />
<b>Populärmusik från Vittula</b>/Popular Music (2004) του Reza Bagher Σ'αυτήν την ταινία που λένε ότι έκανε θραύση στα ταμεία, παρακολουθούμε την παιδική και εφηβική ηλικία δυο φίλων στο χωριό Πάγιαλα της Βόρειας Σουηδίας τη δεκαετία του 60. (Είναι η ίδια περιοχή όπου υποτίθεται ότι διαδραματίζεται η «Ελίνα»). Ο ένας από αυτούς προέρχεται από μια φτωχή φινλανδική οικογένεια, και έχει έναν βίαιο και αυταρχικό πατέρα. Είναι μια πολύ τυπική κωμωδία ενηλικίωσης, με όλα τα κλισέ και το πρόσθετο ενδιαφέρον ότι δείχνει πόσο ανυπόφορη ήταν η ζωή στη σουηδική επαρχία βόρεια του αρκτικού κύκλου. Προσωπικά το μόνο που μου άρεσε σ'αυτήν την ταινία είναι μια σκηνή όπου το ποτάμι μεταφέρει κομμάτια πάγων από το βορρά.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjOOg2eW0KcX3txE6xzojgWTCOFPAx_fgV_3Mo0T__N9Fzr68XModeX7hQh6grPBHsMDQPRxTgxHBbvuDRERGb55e8pZ11kCpxAONuSxch4PzcZg18nwXVieKavr2BfSOHHbswbGLR5m3YM/s1600/Popul%C3%A4rmusik+fr%C3%A5n+Vittula.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="169" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjOOg2eW0KcX3txE6xzojgWTCOFPAx_fgV_3Mo0T__N9Fzr68XModeX7hQh6grPBHsMDQPRxTgxHBbvuDRERGb55e8pZ11kCpxAONuSxch4PzcZg18nwXVieKavr2BfSOHHbswbGLR5m3YM/s320/Popul%C3%A4rmusik+fr%C3%A5n+Vittula.png" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<br />Simurghhttp://www.blogger.com/profile/16162188555257861187noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1954456306466229274.post-33563563228298022652015-05-14T11:50:00.001+03:002015-05-14T11:50:39.913+03:00Svinalängorna [Beyond] 2010 της Pernilla August<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPURNQtBLsOqLewtjDn9qhItopv5MXuO_O2d4p2cpihClPx0KlCHUytDhxr4bs_7lHHCUxGAFj3edXWdLQUbE41clENfuqm7eDwB4lJsBo455mngKHynXgOas141WB_esfv0UrCAlOVr-M/s1600/Svinal%C3%A4ngorna2010.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="172" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPURNQtBLsOqLewtjDn9qhItopv5MXuO_O2d4p2cpihClPx0KlCHUytDhxr4bs_7lHHCUxGAFj3edXWdLQUbE41clENfuqm7eDwB4lJsBo455mngKHynXgOas141WB_esfv0UrCAlOVr-M/s320/Svinal%C3%A4ngorna2010.png" width="320" /></a></div>
Η Περνίλλα Άουγκουστ είναι περισσότερο γνωστή σαν ηθοποιός. Έπαιξε μεταξύ άλλων την υπηρέτρια Μάι στο «Φάννυ και Αλέξανδρος» του Μπέργκμαν, ενώ στη σειρά (και ταινία) Den goda viljan που σκηνοθέτησε ο τότε σύζυγός της Bille August παίζει τη μητέρα του Μπέργκμαν. Για το ρόλο της αυτό <a href="http://charybdeetscylla.blogspot.se/2012/02/1992-20009.html" target="_blank">βραβεύτηκε στις Κάννες</a> το 1992. Το 2010 σκηνοθέτησε το Svinalängorna την πρώτη της ταινία μεγάλου μήκους, που βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο της Susanna Alakoski.<br />
<br />
Η ταινία διαδραματίζεται σε δυο χρονικές περιόδους: τη δεκαετία του 70 όπου η μικρή Λένα μετακομίζει με τους γονείς της στο νέο τους διαμέρισμα στη μικρή σουηδική πόλη Ίσταντ, και κάποιες δεκαετίες αργότερα όταν η πρωταγωνίστρια ενήλικη πια επιστρέφει στο Ίσταντ για να αποχαιρετίσει την ετοιμοθάνατη μητέρα της.<br />
<br />
Οι γονείς της Λένας είναι φτωχοί και αμόρφωτοι Φινλανδοί μετανάστες. Ο πατέρας της είναι συχνά άνεργος κι αλκοολικός, κάτι που κάνει την κατάσταση στο σπίτι ανυπόφορη και τελικά καταστρέφει την οικογένεια. Η Λένα καταφεύγει στις σουηδικές λέξεις τις οποίες σημειώνει και ερμηνεύει στα ημερολόγια της.
Αυτό το κομμάτι της ταινίας που αναφέρεται στο παρελθόν είναι το πιο ενδιαφέρον, καθώς δείχνει από μια τη σταδιακή διάλυση της οικογένειας, κι από την άλλη περιγράφει τη σουηδική κοινωνία της εποχής, από την πλευρά την χαμηλότερης κοινωνικής τάξης. Μέσα από τις αποσπασματικές αναμνήσεις της Λένας βλέπουμε τους χαρακτήρες των γονιών της, ταπεινωμένων απ' την θέση τους στη σουηδική κοινωνία, και ανίκανων να μεγαλώσουν τα παιδιά τους παρά τις καλές προθέσεις. Βλέπουμε τα παιδιά να παρατηρούν, να προσπαθούν να αγνοήσουν την κατάσταση χωρίς να το καταφέρνουν.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivcOnS-W0j5Uo0NL4k0nH_PHNB-onhUoAcV741w7zuZpbct3YZ8AYhztEbqaqo8abown50tbn5NcZsKOtztdfwKwba5mx-0n0SHas8m5fxQ8z2IIr4vmXtUFldhhBnqf4HaQZC7ppiyr6j/s1600/Svinal%C3%A4ngorna.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="172" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivcOnS-W0j5Uo0NL4k0nH_PHNB-onhUoAcV741w7zuZpbct3YZ8AYhztEbqaqo8abown50tbn5NcZsKOtztdfwKwba5mx-0n0SHas8m5fxQ8z2IIr4vmXtUFldhhBnqf4HaQZC7ppiyr6j/s320/Svinal%C3%A4ngorna.png" width="320" /></a></div>
<br />
Είναι από τις καλύτερες ταινίες που έχω δει μ'αυτό το δύσκολο θέμα, και γενικά μια πολύ καλή ταινία. Θα προτιμούσα το κομμάτι από παρόν να είναι μικρότερο σε διάρκεια, και η αλήθεια είναι ότι η Noomi Rapace που παίζει την ενήλικη Λένα μου φάνηκε υπερβολικά νευρική και κάπως ψεύτικη στο ρόλο της. Οι υπόλοιποι όμως ηθοποιοί, ειδικά οι Φινλανδοί ηθοποιοί που υποδύονται τους γονείς είναι καταπληκτικοί.<br />
<br />
<br />
<br />Simurghhttp://www.blogger.com/profile/16162188555257861187noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1954456306466229274.post-4771569331447632672015-05-05T23:47:00.002+03:002015-05-05T23:47:51.994+03:00Äta sova dö [Eat sleep die] της Gabriela Pichler<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0EGQdz_BNsAO6zJfrrKyad1zCPkAJUT09dGbhd9K6CBKXBuVANbp-TNEZ7rf8blNnKVuPiajy8lW2jO0xqqGdofQuHchr-D1-HOJlVENagQQv4EBdOKk6yymAUpJtQ0QmX0WvgKT0o7wa/s1600/Eat+pray+love.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0EGQdz_BNsAO6zJfrrKyad1zCPkAJUT09dGbhd9K6CBKXBuVANbp-TNEZ7rf8blNnKVuPiajy8lW2jO0xqqGdofQuHchr-D1-HOJlVENagQQv4EBdOKk6yymAUpJtQ0QmX0WvgKT0o7wa/s1600/Eat+pray+love.jpg" height="200" width="140" /></a></div>
<br />
Φαγητό, ύπνος και μετά θάνατος. Έτσι περιγράφει μια ηρωίδα της ταινίας τη ζωή στο χωριό της, κι αυτή η φράση δίνει τον τίτλο, όχι άδικα. Η ταινία περιγράφει τη ζωή μιας νέας εργάτριας σε ένα χωριό στη νότια Σουηδία, όπου πράγματι, δεν υπάρχουν πολλοί εναλλακτικοί τρόποι να περάσεις την ώρα σου μετά τη δουλειά. Το πραγματικό πρόβλημα, όμως, εμφανίζεται όταν το εργοστάσιο συσκευασίας σαλάτας, η βασική πηγή απασχόλησης στο χωριό, «αναγκάζεται» να απολύσει εργαζόμενους για να μην «αναγκαστεί» να κλείσει.<br />
<br />
Υπάρχουν πολλοί λόγοι που κάνουν την ταινία ξεχωριστή και ο σημαντικότερος είναι η πρωταγωνίστρια του που κλέβει την παράσταση. Είναι η νεαρή Ράσα, Σουηδέζα με καταγωγή από το Μαυροβούνιο, εργάτρια στο εργοστάσιο από τα 16 της, αυθόρμητη, δυναμική και ευχαριστημένη με τη ζωή της (και τη δουλειά της). Ένας άλλος λόγος είναι ότι η ταινία είναι ιδιαίτερα ρεαλιστική, οι χαρακτήρες είναι αληθινοί κι ανθρώπινοι. Έχουν πολλά ελαττώματα, όπως ότι είναι ρατσιστές και όχι ιδιαίτερα συναδελφικοί όταν έρχονται οι απολύσεις. Παρόλο το ρεαλισμό όμως, η ταινία έχει ωραίες ποιητικές σκηνές, και μπόλικο διακριτικό χιούμορ που χτυπάει στην ουσία των κοινωνικών προβλημάτων.<br />
<br />
Είναι ενδιαφέρον ότι οι περισσότερες ταινίες που ειρωνεύονται το παράλογο του συστήματος, περιγράφουν τη ζωή της ανώτερης ή μεσαίας αστικής τάξης. Ταυτόχρονα η συντριπτική πλειοψηφία των ταινιών που περιγράφουν τη ζωή της εργατικής τάξης, έχουν βία, ναρκωτικά, παρανομία...<br />
<br />
Η Gabriela Pichler, που μεγάλωσε σε ένα παρόμοιο χωριό - όπως και οι ηθοποιοί άλλωστε- είπε σε μια συνέντευξη ότι αποφάσισε να αφαιρέσει απ' την ταινία της τον έρωτα και το έγκλημα, δυο στοιχεία που είναι τόσο σημαντικά από μόνα τους που δεν θα χωρούσαν στην ταινία της.<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj4ynDCErpKnf_xbBQENXziK0vHECWo1ijFM1GmmRYQtBLgz1M5L1lFmpaLE5_MrGDBhGhoB7TeWeFRWwbGyFQvYrx1cLQ0zEaHKEVdBbGL5v0ZtAgu4IkWI_jceoecSeM0F5cvURq0X8SK/s1600/%C3%84ta+sova+d%C3%B6.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj4ynDCErpKnf_xbBQENXziK0vHECWo1ijFM1GmmRYQtBLgz1M5L1lFmpaLE5_MrGDBhGhoB7TeWeFRWwbGyFQvYrx1cLQ0zEaHKEVdBbGL5v0ZtAgu4IkWI_jceoecSeM0F5cvURq0X8SK/s1600/%C3%84ta+sova+d%C3%B6.png" height="170" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
<i>Σε μια χαρακτηριστική σκηνή ρωτάνε τη Ράσα ποιες είναι οι δεξιότητες της. Κι εκείνη, μετά από λίγη σκέψη απαντάει: «Ξέρω να ζυγίζω με το χέρι ακριβώς 170 γραμμάρια ρόκας. Μπορώ να πακετάρω 12 συσκευασίες σαλάτας σε τεσσεράμισι δευτερόλεπτα».</i><br />
<br />
<i>Θυμάμαι σε μια συζήτηση στο φέισμπουκ, κάποιοι προσπαθούσαν να υπερασπιστούν την ταινία «Όσα παίρνει ο άνεμος» και του Νότιους γενικότερα. Έλεγαν λοιπόν ότι δεν ήταν όλοι οι αφέντες σκληροί με τους σκλάβους κι ότι κάποιοι σκλάβοι αγαπούσαν τους αφέντες τους, άρα η δουλεία δεν ήταν και το απόλυτο κακό, όπως το παρουσιάζουν οι νικητές Βόρειοι. Για μένα, η δουλεία είναι μισητή όχι τόσο επειδή κάποιοι αφέντες κακομεταχειρίζονται τους δούλους τους, αλλά επειδή κάνει τους ανθρώπους να πέσουν τόσο χαμηλά ώστε να αγαπήσουν την κατάντια τους και να μην νοιάζονται για την ελευθερία.</i><br />
<br />
<br />
<br />
<br />Simurghhttp://www.blogger.com/profile/16162188555257861187noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1954456306466229274.post-38154829021938933962014-08-30T12:16:00.000+03:002014-08-30T12:16:07.873+03:0040-cı qapı [The 40th door](2009) του Elçin Musaoğlu <i>Στα παλιά αζέρικα παραμύθια έρχεται η στιγμή της μυστικής τεσσαρακοστής πόρτας. Ο ήρωας νικάει τον κακό δράκο κι ελευθερώνει απ' το κάστρο με τα σαράντα δωμάτια την όμορφη βασιλοπούλα, φυλακισμένους, ζώα, πουλιά και φυτά. Αλλά δεν μπορεί να ανοίξει την πόρτα του τελευταίου δωματίου. Η τεσσαρακοστή πόρτα σε όλες τις ιστορίες παραμένει κλειστή.</i><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDTxKuTSmLFIJMFHCqQuxUoCRwShEwcW-Nn3W03TA2T_9qpLnfhevDfE_dewpCHT0MkrIG7RLhXx2hjtp64Ovr7TGYV1UgMBByzigxYwIv8zrSsHlOkJqYjJGEwp-rPVdq7Z18U_BrDkoR/s1600/40-ci-qapi.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDTxKuTSmLFIJMFHCqQuxUoCRwShEwcW-Nn3W03TA2T_9qpLnfhevDfE_dewpCHT0MkrIG7RLhXx2hjtp64Ovr7TGYV1UgMBByzigxYwIv8zrSsHlOkJqYjJGEwp-rPVdq7Z18U_BrDkoR/s1600/40-ci-qapi.jpg" /></a></div>
<br />
Έτσι αρχίζει και η δική μας ιστορία. Ο ήρωας του παραμυθιού, που ζει ευτυχισμένα σ'ένα φτωχό χωριό κοντά στο Μπακού, χάνει ξαφνικά τον πατέρα του. Η μαμά του δε μπορεί να δουλέψει, κι ο μόνος τρόπος να κερδίσει χρήματα είναι να πουλήσουν ένα παλιό χαλί που είναι οικογενειακό κειμήλιο. Η μαμά ούτε αυτό δεν μπορεί να το κάνει σωστά, αλλά έτσι κι αλλιώς ο μικρός ήρωας δε θέλει να αποχωριστεί το μοναδικό ενθύμιο του πατέρα του. Πρέπει λοιπόν να βρει μόνος του χρήματα. Έτσι ξεκινάει η περιπέτεια του που θα τον κάνει να γνωρίσει κάποιους ενδιαφέροντες χαρακτήρες και να μπλέξει σε καταστάσεις που δεν περίμενε ποτέ.<br />
<br />
Αρχικά νόμιζα ότι ήταν ακόμα μια ταινία με έφηβους που χάνουν τους πατεράδες τους και καταφέρνουν με τιμιότητα, αυταπάρνηση, και θάρρος να γίνουν ο άντρας του σπιτιού, κάτι σαν το περσικό Niaz/The need, ή απ' αυτές που ο ήρωας παρ' όλη την προσπάθεια δεν τα καταφέρνει και τόσο καλά πχ. Μεθυσμένα άλογα. Εδώ όμως ο ήρωας είναι πιο πολύπλοκος, και για αυτό και η ταινία πιο ενδιαφέρουσα και πιο μαγική.<br />
<br />
Την ταινία την είδα στο γιουτουμπ με αγγλικούς υπότιτλους. Είναι πολύ σύντομη -μια ώρα και κάπου είκοσι λεπτά- αν και για μένα ο χρόνος πέρασε πιο γρήγορα.<br />
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει ο χαρακτήρας της μάνας, που ενώ είναι συμπαθητική, φαίνεται αρκετά ανώριμη και άχρηστη.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/RWiMxqjOSvA?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<br />
<br />
<br />
<br />Simurghhttp://www.blogger.com/profile/16162188555257861187noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1954456306466229274.post-6234921133382429112014-04-08T20:36:00.000+03:002014-04-08T20:37:00.795+03:00Bache Vaghti Bache Bood [When the Kid was a Kid] (2011) της Anahita Ghazvinizadeh<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVAyh3OSMTr8XLHtHKM1uw_32idASkbk_p43Oxg2BPunCLs5gPatUnUQWE4efDfmMLy5Fa5t9Tp2uGWPTvVHmPBZA4jqp-WIOyvEFLLjcaGoeIGgwmUa5XVFMrzmk70I-3KWfgtyftjBbE/s1600/When+The+Kid+Was+A+Kid.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVAyh3OSMTr8XLHtHKM1uw_32idASkbk_p43Oxg2BPunCLs5gPatUnUQWE4efDfmMLy5Fa5t9Tp2uGWPTvVHmPBZA4jqp-WIOyvEFLLjcaGoeIGgwmUa5XVFMrzmk70I-3KWfgtyftjBbE/s1600/When+The+Kid+Was+A+Kid.png" height="179" width="320" /></a></div>
<div>
<br /></div>
<div>
«Το παιδί όταν ήταν παιδί» είναι ένα αγοράκι, που από τα πρώτα δευτερόλεπτα της ταινίας, το βλέπουμε να ντύνεται και να βάφεται σαν γυναίκα. </div>
<div>
Δεν πρόκειται όμως για μια συνηθισμένη ιστορία παρενδυσίας αλά ιρανικά: είναι ένα φαινομενικά αθώο παιχνίδι που όμως αποκαλύπτει διάφορες πτυχές της σύγχρονης υποκριτικής κοινωνίας του Ιράν. Βασικά βλέπουμε μερικά γειτονόπουλα να παίζουν, μόνο που το παιχνίδι τους δεν είναι ρεαλιστικό παιχνίδι παιδιών, αλλά μάλλον ένας ενοχλητικός τρόπος να παρουσιαστούν κάποιες σκληρές αλήθειες. Όπως και να 'χει, είναι μια πολύ δυνατή και πρωτότυπη ταινία.<br />
<br /></div>
<div>
Η ταινία είναι αρκετά σύντομη (17 λεπτά) και είναι διαθέσιμη στη σελίδα της σκηνοθέτριας : <a href="http://anahita.mixform.com/videos/1506-when-the-kid-was-a-kid" target="_blank">http://anahita.mixform.com/videos/1506-when-the-kid-was-a-kid</a><br />
<br />
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
Στο μυαλό μου έρχεται ακόμα μια ταινία απ' το Ιράν, η οποία είναι αυτό που θα λέγαμε κλασσική ιρανική ταινία, με την έννοια ότι είναι μινιμαλιστική και εκφράζει πανανθρώπινες αξίες, χωρίς να συγκρούεται με κατεστημένα.. To Bazi του Gholamreza Ramezani περιγράφει το δύσκολο πρωινό ενός μοναχοπαιδιού που είναι αναγκασμένο να παίζει μόνο του. Η ταινία κάνει ακριβώς αυτό: παρακολουθεί το κοριτσάκι να παίζει μόνο του και να βαριέται. Με διακριτικότητα σχολιάζεται και η θέση των γυναικών, και ασκείται φυσικά κριτική στην αστική ζωή. Πάντως, αυτή η λιτή και ιδεολογικά απλή ταινία εμένα με έκανε να κλάψω στο τέλος.<br />
<br /></div>
<div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBzCKP8hfNg5k7Bd08ous2aVkoKmdwFT9zGvHU0hitXipVRVmS_rVqGTCEmdoFKTgZIfHu-hcX3k_MzS6OjrZajhsJYOa2o9LKmLWMadqdIWHUZd0-xwGGKsUgdJ2595A2_uGChyM6yzGc/s1600/bazi+2005.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBzCKP8hfNg5k7Bd08ous2aVkoKmdwFT9zGvHU0hitXipVRVmS_rVqGTCEmdoFKTgZIfHu-hcX3k_MzS6OjrZajhsJYOa2o9LKmLWMadqdIWHUZd0-xwGGKsUgdJ2595A2_uGChyM6yzGc/s1600/bazi+2005.png" height="215" width="320" /></a></div>
<br /></div>
<div>
<i>O Ραμεζανί έχει γυρίσει ακόμα μια ταινία που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο, τη Hayat, όπου η πρωταγωνίστρια, η Χαγιάτ είναι μια ευσυνείδητη μαθήτρια που οι αναποδιές της ζωής, η φτώχεια, η θέση των γυναικών στα χωριά, κτλ,κτλ, την εμποδίζουν να πάει σχολείο για να δώσει εξετάσεις. Αυτή η ταινία είναι τόσο διδακτική, που μοιάζει να βγήκε απ' το υπουργείο παιδείας του Ιράν για να πείσει τους χωρικούς να στείλουν τις κόρες τους σχολείο.</i><br />
<i>Η δε Ghazvinizadeh μετακόμισε, όπως πολλοί άλλοι, για σπουδές στις ΗΠΑ, όπου γύρισε ακόμα μια ταινία μικρού μήκους, το Needle, η οποία μάλιστα βραβεύτηκε στις Κάννες.</i></div>
Simurghhttp://www.blogger.com/profile/16162188555257861187noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1954456306466229274.post-30769453304228460002014-03-27T17:46:00.002+02:002016-12-03T11:19:11.760+02:00Banoo-Ye Ordibehesht (1999) [The May Lady] της Rakhshan Bani-Etemad<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhObeIEjbWYpqDhg0yqxYz4DkacVPTMrfOgbmxL6m1g0BQEyDCTZr1rJ6MEA6qNVzfaMI3vtFs4IM_RBGlOhOXEI42SAMSPdIH8JWfjr8D19MPPv2ia0lR3NcF_Dmad-AwQWvFx5tm9iMhy/s1600/TheMayLady_DVD.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhObeIEjbWYpqDhg0yqxYz4DkacVPTMrfOgbmxL6m1g0BQEyDCTZr1rJ6MEA6qNVzfaMI3vtFs4IM_RBGlOhOXEI42SAMSPdIH8JWfjr8D19MPPv2ia0lR3NcF_Dmad-AwQWvFx5tm9iMhy/s1600/TheMayLady_DVD.jpg" width="220" /></a></div>
<br />
<br />
Η Φορούγ, μια σκηνοθέτρια ντοκιμαντέρ που ζει εδώ και χρόνια με το μοναχογιό της, σκέφτεται να παντρευτεί τον άντρα που αγαπά. Ο γιος της έχει πια μεγαλώσει, είναι ήδη φοιτητής αλλά αντιδρά σ'αυτή τη σχέση και στο ενδεχόμενο να αποχωριστεί τη μητέρα του. Έτσι η Φορούγ βρίσκεται στο δίλημμα: είναι μια μητέρα που πρέπει να απαρνηθεί τα πάντα για το παιδί της, ή ένας άνθρωπος που έχει και δικές του ανάγκες;<br />
<br />
Κι ενώ η Φορούγ βασανίζεται απ' αυτές τις σκέψεις, γυρίζει ένα ντοκιμαντέρ για την «υποδειγματική μητέρα», και παίρνει συνεντεύξεις από γυναίκες λιγότερο προνομιούχες απ' αυτή, αλλά και από νομικούς και διανοούμενες που αναλύουν τη θέση της μητέρας στο Ιράν.<br />
<br />
Αυτές οι συνεντεύξεις που μοιάζουν αυθεντικές (αν και μάλλον δεν είναι) είναι για μένα το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της ταινίας. Βλέπουμε γυναίκες των λαϊκών τάξεων, εργάτριες, χήρες, φυλακισμένες να διηγούνται δραματικά γεγονότα της ζωής τους, να κρύβονται στο τσαντόρ τους από ντροπή, να γυρίζουν την πλάτη στην κάμερα για να προστατέψουν το πρόσωπό τους στην κοινωνία.<br />
Μπροστά σ'αυτά τα αποσπάσματα του ντοκιμαντέρ, τα προβλήματα της σκηνοθέτριας και του κακομαθημένου γιου της μοιραία φαίνονται επιπόλαια.<br />
<br />
Ενδιαφέρον έχει και η ποιητική γλώσσα που χρησιμοποιούν η Φορούγ και ο φίλος της, και που δυστυχώς χάνεται στη μετάφραση-αλλά δεν πειράζει, ευτυχώς που υπάρχουν τα iraniantorrents για να βρίσκουμε σπάνιες καλές ιρανικές ταινίες, κι ας μην είναι πάντα τέλειοι οι υπότιτλοι.<br />
<br />
<i>Ο περσικός τίτλος της ταινίας (Banoo-Ye Ordibehesht) σημαίνει η Κυρία όχι του Μάη, αλλά του περσικού μήνα Ορντιμπεχεστ. Είναι ο δεύτερο μήνας του περσικού έτους και αρχίζει περίπου στις 20 του δικού μας Απρίλη και τελειώνει περίπου στις 20 του Μάη.</i>Simurghhttp://www.blogger.com/profile/16162188555257861187noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1954456306466229274.post-65067398953495352782013-03-31T11:49:00.003+03:002014-09-17T10:06:11.851+03:00Baran (2001) του Majid Majidi<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhiZZwJa1nXqchpGFwMWIuQWauw5bXxRrh3K_fkSLZq6qLRDxNgDd3-FDfSZdY_-sT2SyIa0_vjZLdcghMf11n5Z4u36epBNFJFSjWbqBz3itsl3zZwC7QVWz_O9oTgWb82zCiLuly8uBEl/s1600/Baran+poster.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhiZZwJa1nXqchpGFwMWIuQWauw5bXxRrh3K_fkSLZq6qLRDxNgDd3-FDfSZdY_-sT2SyIa0_vjZLdcghMf11n5Z4u36epBNFJFSjWbqBz3itsl3zZwC7QVWz_O9oTgWb82zCiLuly8uBEl/s320/Baran+poster.jpg" height="320" width="227" /></a></div>
<br />
Βρισκόμαστε στο Ιράν σε μια οικοδομή που χτίζεται στα βόρεια προάστια της Τεχεράνης. Εκτός από τους νόμιμους Ιρανούς εργάτες, εκεί δουλεύουν και πολλοί Αφγανοί πρόσφυγες χωρίς χαρτιά, οι οποίοι πρέπει να εξαφανιστούν όταν έρχονται οι επιθεωρητές. Κάποια στιγμή ένας απ' τους Αφγανούς εργάτες πέφτει κάτω και σπάει το πόδι του και την επόμενη μέρα, ένας συμπατριώτης του φέρνει το «γιο» του τραυματισμένου στην οικοδομή και παρακαλεί το αφεντικό να τον πάρει στη θέση του πατέρα. Ο Λατίφ, που μέχρι τότε δούλευε σαν παιδί για όλες τις δουλειές, αναγκάζεται να δώσει τη θέση του στο μικρό Αφγανό, κι ο ίδιος αρχίζει να δουλεύει σαν κανονικός εργάτης, μια πολύ πιο βαριά δουλειά, γι'αυτό μισεί θανάσιμα τον αντικαταστάτη του.<br />
<br />
Η Βροχή (Baran) του Ματζιντί είναι από τις πιο γνωστές ιρανικές ταινίες, και οι περισσότεροι, ακόμα κι αν δεν θυμούνται τον τίτλο της, κάπου θα την έχουν πετύχει (σε καμιά ΕΤ3). Χτες που την ξανάβλεπα όμως σκέφτηκα ότι πολλά στοιχεία της ίσως περνούν απαρατήρητα.<br />
<div>
<br /></div>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkc8oju6bcXHrgCOk4DW43VRqntvqo8H-HHgEs-6BS08Usi70X3tRDq4MVWT4B787bUX44x91NQ9VGYygYLvdvw-SRHfR6EzloztsqE22QMffscoitWPQROSMpq7oFanBNqqZ60WlytQqE/s1600/baran+III.png" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkc8oju6bcXHrgCOk4DW43VRqntvqo8H-HHgEs-6BS08Usi70X3tRDq4MVWT4B787bUX44x91NQ9VGYygYLvdvw-SRHfR6EzloztsqE22QMffscoitWPQROSMpq7oFanBNqqZ60WlytQqE/s320/baran+III.png" height="166" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Ο αέρας ανοίγει την κουρτίνα, από τον καθρέφτη φαίνεται η Μπαράν να χτενίζεται</td></tr>
</tbody></table>
Το κεντρικό πρόσωπο της ταινίας δεν είναι η Μπαράν, η ηρωίδα που δίνει το όνομά της στην ταινία. Αντίθετα η βασική +, είναι η ενηλικίωση του Λατίφ, ο οποίος όταν αρχίζει η ταινία είναι ένα ανέμελο παιδί πάντα έτοιμο για καυγά και τελικά, μέσα απ' τον έρωτά του για τη Μπαράν, μαθαίνει την ματαιότητα του υλικού κόσμου, ή μάλλον των εγκόσμιων. Μαθαίνει να δίνει χωρίς να περιμένει ανταπόδοση. Αυτό το μοτίβο υπάρχει σε όλες τις ταινίες του Ματζιντί: Η «φώτιση» φτάνει όταν αποβάλει κανείς ότι ήταν σημαντικό γι' αυτόν: χρήματα, μια όμορφη γυναίκα, όραση, βραβεία. Αντίθετα η απόκτηση αυτών των αγαθών σημαίνει την απώλεια της ψυχής: αυτό το τελευταίο συμβαίνει στην «Ιτιά» και στα «Σπουργίτια». Είναι πολύ ενδιαφέρον τρόπος σκέψης, θυμίζει λίγο βουδισμό, αλλά έχει περισσότερο σχέση με τον ισλαμικό μυστικισμό. Ένα άλλο χαρακτηριστικό στα έργα του σκηνοθέτη που θυμίζει βουδισμό είναι η αγάπη και η φροντίδα των «φωτισμένων» ηρώων για τα ζώα, ειδικά τα μικρά και αβοήθητα.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibqGxUB_QvbWrFFkqHZFWSOfLyxrLWIBJwulL_MSUnTruY17AiPyjOn1Fh_XdDxNX7yhyphenhyphenYashYOhK-P0RxQDChk8ZmOM3mBp6dwaLUygkEWQUG-2wZVSRIP8wyICNBRHDROo0gYvFccdxq/s1600/Baran+V.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibqGxUB_QvbWrFFkqHZFWSOfLyxrLWIBJwulL_MSUnTruY17AiPyjOn1Fh_XdDxNX7yhyphenhyphenYashYOhK-P0RxQDChk8ZmOM3mBp6dwaLUygkEWQUG-2wZVSRIP8wyICNBRHDROo0gYvFccdxq/s320/Baran+V.png" height="166" width="320" /></a></div>
Ένα άλλο βασικό θέμα της ταινίας είναι η κοινωνική κριτική: δε βλέπουμε μόνο την εκμετάλλευση των Αφγανών από τους Ιρανούς και τη δύσκολη ζωή τους χωρίς χαρτιά, και με πόλεμο στο σπίτι. Η ταινία δείχνει μια κοινωνική διαστρωμάτωση που βασίζεται στην εκμετάλλευση μιας κοινωνικής ομάδας από την αμέσως ανώτερη. Πχ ο μηχανικός δεν πληρώνει το Μεμάρ (το αφεντικό στην οικοδομή), επειδή ένα ντουβάρι είναι στραβό, κι ο Μεμάρ με τη σειρά του δεν πληρώνει τους εργάτες. Οι ίδιοι οι Ιρανοί εργάτες αντιπαθούν τους Αφγανούς και ζητούν να πληρωθούν αυτοί με τα λιγοστά χρήματα που διαθέτει ο Μεμάρ. Και είναι χαρακτηριστικός και ο μικρόκοσμος των αμόρφωτων και φτωχών εργατών που κοιμούνται όλοι μαζί στην οικοδομή, στην άκρη μιας πολύ καλής περιοχής με ουρανοξύστες.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1hELHLilh7_IUKCi6sGWxMHghyquwzYOIzxEon3m80cVjl-ymH_RFuvlQtiLd2QmQ9BGdY6HwkdxCVeZzAB1khWlyimQAAAs2fr44LqdklPUmfhXtEzDx8bc4x-ng9vAfgSAKBfsWMkfE/s1600/Baran+II.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1hELHLilh7_IUKCi6sGWxMHghyquwzYOIzxEon3m80cVjl-ymH_RFuvlQtiLd2QmQ9BGdY6HwkdxCVeZzAB1khWlyimQAAAs2fr44LqdklPUmfhXtEzDx8bc4x-ng9vAfgSAKBfsWMkfE/s320/Baran+II.png" height="165" width="320" /></a></div>
Κάτι που νομίζω ότι το χάνουν οι Έλληνες θεατές είναι ότι οι Ιρανοί εργάτες είναι χωρισμένοι ανάλογα με την εθνική τους καταγωγή. Σε ένα δωμάτιο κοιμούνται οι άνθρωποι απ' το Λορεστάν, σ' άλλο οι Κούρδοι, και σ' άλλο οι Αζέροι. Μάλιστα η κάθε εθνική ομάδα έχει κι από ένα αφεντικό που διαπραγματεύεται με το Μεμάρ για τα μεροκάματά τους. Περισσότερα γράφει το σάιτ του Ματζιντί: <a href="http://www.cinemajidi.com/baran/background.html">http://www.cinemajidi.com/baran/background.html</a><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0n7GwagQJdffFPEVf5AB033oebXhI5sGKhDzO6Lmn7QxAwhVHaTAuwK4Q5YVBT1bpzV435JIJ8P51w4IeZtti7S2zJYqEU7KaAKpMXLVN_jEItTso0w2gJTYB_LOLy4o69bLvUiy0476f/s1600/Baran.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0n7GwagQJdffFPEVf5AB033oebXhI5sGKhDzO6Lmn7QxAwhVHaTAuwK4Q5YVBT1bpzV435JIJ8P51w4IeZtti7S2zJYqEU7KaAKpMXLVN_jEItTso0w2gJTYB_LOLy4o69bLvUiy0476f/s320/Baran.png" height="166" width="320" /></a></div>
Η Μπαράν είπαμε ότι δεν είναι η πρωταγωνίστρια, όχι μόνο δεν μιλάει ποτέ, αλλά μαθαίνουμε ελάχιστα γι' αυτήν: ότι είναι ατσούμπαλη, ότι ταΐζει περιστέρια κι ότι είναι γενικά μια καλή και σεμνή κόρη.<br />
Είναι συνηθισμένο σε ταινίες απ' το Ιράν ή άλλες μουσουλμανικές χώρες οι γυναίκες να μην μιλάνε ποτέ, κι αυτό να είναι σχόλιο για την κοινωνική τους θέση· ένα πρόσφατο παράδειγμα είναι και το «Κάποτε στην Ανατολία» του Τσεϊλάν.<br />
Πάντως ας μην ξεχνάμε ότι μπροστά στους άντρες είναι που οι γυναίκες δεν έχουν φωνή. Όμως ακόμα και στις πιο συντηρητικές κοινωνίες εννοείται ότι οι γυναίκες έχουν φωνή και γενικά κοινωνική ζωή μεταξύ τους, και φυσικά μέσα στην οικογένεια τους. Πρόκειται δηλαδή για χωρισμό των δυο φύλων. Με λίγα λόγια επειδή ο Ματζιντί ή ο Κιαροστάμι δεν μπορούν να βγουν για καφέ με μια συντηρητική Αφγανή, δε σημαίνει αυτό ότι δεν έχει ζωή η γυναίκα, ή πολύ περισσότερο ότι είναι ένα άβουλο ον χωρίς χαρακτήρα που απλά υπακούει τον πατέρα ή το σύζυγο. Απλά η ζωή της είναι αθέατη για έναν ξένο άντρα. Έλα ντε όμως που οι άντρες γυρίζουν ταινίες, και γράφουν βιβλία και φιλοσοφούν, και ουσιαστικά μεταδίδουν τη δικιά τους (μη ολοκληρωμένη) εικόνα στον υπόλοιπο κόσμο.<br />
<br />
Με το αφγανικό έθιμο όπου κορίτσια μεταμφιέζονται σε αγόρια είχα γράψει <a href="http://charybdeetscylla.blogspot.gr/2012/08/blog-post_24.html" target="_blank">εδώ</a>. Όπως βλέπουμε και στη Μπαράν, το κορίτσι δεν τα καταφέρνει καθόλου καλά στο ρόλο του αγοριού, τουλάχιστον όχι χωρίς τη βοήθεια άλλων αντρών.<br />
<br />
Οι ήρωες μιλάνε περσικά μεταξύ τους. Ο Μεμάρ - παρεμπιπτόντως είναι ο ίδιος ηθοποιός που παίζει στα «Σπουργίτια»- είναι Αζέρος στην καταγωγή κι αυτό φαίνεται στην προφορά του που μοιάζει με την τούρκικη. Φαίνεται και σε μερικές φράσεις που πετάει στα αζέρικα, ειδικά όταν είναι θυμωμένος. Οι Αφγανοί μιλάνε νταρί μια γλώσσα που ουσιαστικά είναι ίδια με τα περσικά, μάλιστα λένε ότι είναι μια εξευγενισμένη μορφή περσικών, πιο κοντινή στην καθαρεύουσα. Για μένα τα νταρί ακούγονται λίγο σαν τιτιβίσματα πουλιών, και είναι πολύ πιο δύσκολο να τα καταλάβω απ' ότι τα μακρόσυρτα περσικά των Ιρανών.<br />
<br />
<br />
Και μια βοήθεια με τα ονόματα που με μπέρδεψαν κι εμένα μέχρι να τα ξεχωρίσω<br />
Ο Λατίφ είναι ο νεαρός πρωταγωνιστής.<br />
Ο Μεμάρ είναι το αφεντικό, ο φωνακλάς.<br />
Ο Νατζάφ είναι ο Αφγανός εργάτης που πέφτει και σπάει το πόδι του, ο πατέρας της Μπαράν.<br />
Ο Σολτάν είναι ένας φίλος του, αυτός που φέρνει τη Μπαράν στην οικοδομή.<br />
Ραχμάτ είανι το όνομα που χρησιμοποιεί η Μπαράν στην οικοδομή.<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjyt75PY5wJKUo5J8RUM7cDXvs3RVpZLy-EN7t67JOyWOQjxCgJos9Nf4x4Ljzr_WpfSbKRnKGYbFOIWPOwhgRSE06hijoM_m5z6WP43bqT-wRxTXBfjIwXHAS-AAJpf3NkwG-Nc1AAzso5/s1600/Baran+VI.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjyt75PY5wJKUo5J8RUM7cDXvs3RVpZLy-EN7t67JOyWOQjxCgJos9Nf4x4Ljzr_WpfSbKRnKGYbFOIWPOwhgRSE06hijoM_m5z6WP43bqT-wRxTXBfjIwXHAS-AAJpf3NkwG-Nc1AAzso5/s320/Baran+VI.png" height="167" width="320" /></a></div>
<br />
<i>Η Μπαράν είναι μια απ' τις πιο αγαπημένες μου ταινίες. Αυτή την ανάρτηση-που ελπίζω να μην είναι η τελευταία- την αφιερώνω στο Δημήτρη που με παρακίνησε να ξαναπιάσω το μπλογκ, σε όσους και όσες δουλεύουν χωρίς να πληρώνονται, και στους αφγανούς εργάτες που μας φιλοξένησαν μια νύχτα σε μια τέτοια οικοδομή μέσα στην έρημο.</i><br />
<br />
<br />Simurghhttp://www.blogger.com/profile/16162188555257861187noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1954456306466229274.post-1541961873334078852013-01-14T11:59:00.002+02:002013-01-14T11:59:26.224+02:00Pál Adrienn (2010) της Ágnes Kocsis<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1lLpTi6lsq2FWxO4S-7ax9R4mGMPg3aqVe2RgTt0Ey6khndOShamBPWGedudeuUbMDE81eqanGzXR6ELvdFz8sqqZc8pB63rrfU31o9-fKO7aWsNPNQDiQacSihqYDMWdQEGYYAeirnal/s1600/P%C3%A1l+Adrienn.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="172" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1lLpTi6lsq2FWxO4S-7ax9R4mGMPg3aqVe2RgTt0Ey6khndOShamBPWGedudeuUbMDE81eqanGzXR6ELvdFz8sqqZc8pB63rrfU31o9-fKO7aWsNPNQDiQacSihqYDMWdQEGYYAeirnal/s320/P%C3%A1l+Adrienn.png" width="320" /></a></div>
Η Πιροσκα είναι νοσοκόμα και δουλεύει σε έναν θάλαμο με ετοιμοθάνατους. Δεν τα πάει και πολύ καλά με τους συναδέλφους της,ούτε φαίνεται να επικοινωνεί με τον άντρα της που είναι κάπως ψυχαναγκαστκός και την πιέζει να κάνει δίαιτα για να χάσει βάρος. Για να πούμε την αλήθεια έχει και κάποιο δίκιο ο άνθρωπος- η Πίροσκα έχει κάποια κιλάκια παραπάνω, και κυρίως το χει ρίξει στο φαγητό για να ξεφύγει απ' τα αδιέξοδα της ζωής της.<br />
Την ψυχοφθόρα καθημερινότητά της διακόπτει η ανάμνηση της καλύτερής της φίλης στο δημοτικό, της Παλ Αντριέν. Η Αντριέν ήταν κάτιπαραπάνω από αδερφή για την Πίροσκα, ήταν ίσως η μοναδική της φίλη, το μοναδικό άτομο που την καταλάβαινε. Έτσι η Πίροσκα ξεκινάει μια οδύσσεια για να βρει τα ίχνη της παλιάς της συμμαθήτριας, η οποία για κάποιο άγνωστο λόγο έφυγε απ' την πόλη όταν πήγαιναν τετάρτη δημοτικού. Ψάχνει να βρει την παλιά της γειτονιά, το σχολείο της, τους υπόλοιπους συμμαθητές που ίσως κάτι να ξέρουν για την εξαφάνιση της Αντριέν.<br />
<br />
Η ταινία αυτή είναι ίσως τυπικό δείγμα μουντών ευρωπαϊκών ταινιών με θέμα την αποξένωση του ανθρώπου μες στο γκρίζο περιβάλλον της πόλης. Χαρακτηριστικά, την περισσότερη ώρα βλέπουμε την πρωταγωνίστρια στο νοσοκομείο να φροντίζει τους σχεδόν αναίσθητους αρρώστους, η να περιμένει σε μια (εντυπωσιακή) αίθουσα όπου σε οθόνες αποτυπώνονται τα καρδιογραφήματα των ασθενών. Περιμένει πότε θα γίνει ανακοπή για να τρέξει να κάνει ανάνηψη.. Και μένει η απορία: γιατί το κοριτσάκι με την κόκκινη κορδέλα που θυμόταν τα γενέθλια όλων των συγγενών του να καταλήξει έτσι;<br />
Σίγουρα δεν είναι αριστούργημα ούτε ιδιαίτερα πρωτότυπη ταινία, όμως έχει κάτι που σε κάνει να μην την ξεχνάς εύκολα.<br />
<br />
<br />Simurghhttp://www.blogger.com/profile/16162188555257861187noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1954456306466229274.post-72623961268563526562013-01-07T17:41:00.001+02:002014-04-03T20:07:01.345+03:00Σκηνοθέτριες απ' το ΙράνΈνα από τα πράγματα που μου έχει κάνει εντύπωση σε σχέση με το Ιράν είναι το μεγάλο ποσοστό γυναικών σκηνοθετριών, κάτι που έρχεται σε αντίθεση με τα κλισέ που έχουν κάποιοι για τη χώρα αυτή (και για τις μουσουλμάνες γενικότερα). Ορίστε μερικές απ' αυτές:<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYCDQaOHlwrRwcVBu5WmYWKrcabkpi-Vp8pZMpbhWCiIdN8paFjdV_IT3H0R8Mtq6HvwXPfGnvQyPnMzZLD5d9qhbaihc5kSClRjY44V6kCxGi-gDlwkbGDkuaJYP5j-1ZgSkpQwzZO5ZM/s1600/Rakhshan+Bani-E'temad.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYCDQaOHlwrRwcVBu5WmYWKrcabkpi-Vp8pZMpbhWCiIdN8paFjdV_IT3H0R8Mtq6HvwXPfGnvQyPnMzZLD5d9qhbaihc5kSClRjY44V6kCxGi-gDlwkbGDkuaJYP5j-1ZgSkpQwzZO5ZM/s200/Rakhshan+Bani-E'temad.jpg" height="156" width="200" /></a></div>
Η πιο καταξιωμένη σκηνοθέτρια στο Ιράν είναι η Rakhshan Bani-Etemad, που έχει γυρίσει πάνω από δέκα ταινίες, οι οποίες τα πάνε πολύ καλά εμπορικά. Έχω δει δυο απ' αυτές. Η πρώτη που είδα είναι το <a href="http://charybdeetscylla.blogspot.gr/2011/07/zir-e-poost-e-shahr-under-citys-skin.html">Zir-e Pust-e Shahr</a>, που είναι η ιστορία μιας μάνας της λαϊκής εργατικής τάξης που προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με τα προβληματικά παιδιά της. Είναι μια πολύ καλή ταινία που δεν έχει βέβαια πολλές σινεφίλ αξιώσεις (καμία σχέση με σχολή Κιαροστάμι κτλ), αλλά διηγείται μια ωραία ιστορία με ωραίο τρόπο κι αυτό είναι σπάνιο. Έχω δει και το Gilane, όπου βλέπουμε πάλι μια μάνα, μια ηρωική μάνα που τραβάει τα πάνδεινα λόγω του πολέμου με το Ιράκ. Η Γκιλανέ -κατά την προσωπική μου άποψη πάντα- ξεπερνά τα όρια του κιτς αλλά θέλω να πιστεύω ότι γι' αυτό φταίει ο συνσκηνοθέτης Mohsen Abdolvahab. Η Μπανί-Ετεμάντ είναι γνωστή και για το ότι έφερε τους λογοκριτές στα όρια τους με μερικά έργα της.<br />
<div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQvlP_LVSrFaucdzb2reFyt8r6ya6tWJW9Zo-mk-M8UN14RlqUNJ8DjpmJMi11rCdBp3fWXrVXeIXAFYyPup_H-sLrBF0_QLm3b7_QR5mU_qp2MlPB5d_j8jk3oUrXxViV0yldqGZhwol4/s1600/Tahmineh+Milani.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQvlP_LVSrFaucdzb2reFyt8r6ya6tWJW9Zo-mk-M8UN14RlqUNJ8DjpmJMi11rCdBp3fWXrVXeIXAFYyPup_H-sLrBF0_QLm3b7_QR5mU_qp2MlPB5d_j8jk3oUrXxViV0yldqGZhwol4/s200/Tahmineh+Milani.jpg" height="167" width="200" /></a></div>
Ακόμα μια διάσημη σκηνοθέτρια- άγνωστη όμως στο δυτικό κοινό- είναι η <a href="http://charybdeetscylla.blogspot.gr/2011/12/tahmineh-milani.html">Tahmine Milani</a> , εμπορικά πολύ πετυχημένη. Οι ταινίες της έχουν στόχο να φανερώσουν τις αδικίες που υφίστανται οι γυναίκες στο πατριαρχικό Ιράν, και οι πρωταγωνίστριές τους υποφέρουν πολύ από ακραίες καταστάσεις. Κατά την άποψή μου είναι πολύ μελοδραματικές και τραβηγμένες.<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgEuzJ12odzCwD_wnoCwx5lubkmn0HJjrL_AsigjNVDOpOMrm_kJ9YZ2IbC9Av6cwYS9dMuiSIfz5nVggI3lJbx9Zal5UjPlduwZjMeMWRMItSZeIAPr4VfLnjN0p-I8_Sd6MIDCrM477oi/s1600/Samira+Makhmalbaf.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgEuzJ12odzCwD_wnoCwx5lubkmn0HJjrL_AsigjNVDOpOMrm_kJ9YZ2IbC9Av6cwYS9dMuiSIfz5nVggI3lJbx9Zal5UjPlduwZjMeMWRMItSZeIAPr4VfLnjN0p-I8_Sd6MIDCrM477oi/s200/Samira+Makhmalbaf.jpg" height="133" width="200" /></a></div>
Η πιο γνωστή στο σινεφιλικό κοινό είναι πάντως η Samira Makhmalbaf, κόρη του διάσημου πατέρα της, του Μοσέν, η οποία είχε θεωρηθεί παιδί θαύμα όταν γύρισε στα δεκαεφτά της το «<a href="http://charybdeetscylla.blogspot.gr/2011/09/sib-apple-1998-samira-makhmalbaf.html" target="_blank">Μήλο</a>» ένα βραβευμένο ντοκιμαντέρ που έχει και στοιχεία μυθοπλασίας. Δυο χρόνια αργότερα γύρισε τον επίσης βραβευμένο και πιο ώριμο «Μαυροπίνακα». Το στιλ της μοιάζει αρκετά με το στιλ των τελευταίων ταινιών του πατέρα της: πολύ όμορφα πλάνα, χαώδες σενάριο, «πρόχειρη» σκηνοθεσία που θυμίζει ντοκιμαντέρ. Πολλοί την έχουν κατηγορήσει, όπως και τις υπόλοιπες γυναίκες της οικογένειας, ότι στην ουσία δημιουργός των ταινιών τους είναι ο πατέρας Μαχμαλμπάφ. Βέβαια, όπως είπε η αδερφή της η Χάνα, η κοινωνία μας έχει την τάση να αμφισβητεί πάντα τη δημιουργικότητα των γυναικών με οποιαδήποτε αφορμή. Η τελευταία ταινία που έχει γυρίσει είναι το «<a href="http://charybdeetscylla.blogspot.gr/2011/05/asbe-do-two-legged-horse-2008-samira.html" target="_blank">Δίποδο Άλογο</a>» του 2008, το οποίο πήρε αρκετά αρνητικές κριτικές λόγω της σκληρότητάς του.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6Lgu2GDsgy9kb8YF07dqhpalOGI6amo6TjP9v8AGpLwm88yyeSA9z6Z8UjG6l1ZZXb5KYD_DZkC8W1xqi0xC6FfCP444xtQPmGPPIEZHUKLUwNSjPWcFzboXv80-NO96UYMNtmV96IRFn/s1600/Hana+Makhmalbaf.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6Lgu2GDsgy9kb8YF07dqhpalOGI6amo6TjP9v8AGpLwm88yyeSA9z6Z8UjG6l1ZZXb5KYD_DZkC8W1xqi0xC6FfCP444xtQPmGPPIEZHUKLUwNSjPWcFzboXv80-NO96UYMNtmV96IRFn/s200/Hana+Makhmalbaf.jpg" height="135" width="200" /></a></div>
Η αδερφή της Σαμίρας η Χάνα είχε θεωρηθεί κι αυτή παιδί θαύμα όταν γύρισε το πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ <a href="http://charybdeetscylla.blogspot.gr/2011/05/panje-asr-at-five-in-afternoon-2003.html" target="_blank">Lezate Divanegi</a>, που ουσιαστικά περιγράφει το πως γυρίστηκε το «Στις πέντε το απόγευμα» της Σαμίρας. Αργότερα γύρισε το «Βούδα που λιποθύμησε από ντροπή» όπου μια μικρή Αφγανή αντιμετωπίζει του κόσμου τα αναπάντεχα προβλήματα για να πάει σχολείο. To 2009 γύρισε τις «Πράσινες Μέρες» με θέμα την αποτυχημένη καθώς φαίνεται πράσινη επανάσταση στο Ιράν: είναι μια κυριολεκτικά ερασιτεχνική ταινία, πολύ βιαστικά φτιαγμένη- τέτοια ώρα, τέτοια λόγια βέβαια.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEip29k6Cl5VZZRAqBGKF8sMEVyRIE_HpOsqVO3q25ryOEf5Yd8C5hr5n8ICf_VflaQAQhV3-0n6GxAD5PdYpBE8-Tc7-9Lotn2F5xSOQeT1i4MFo8fTbr-De1SlLzGBZ8kMyBWsJw-8o5Mg/s1600/Marzieh+Meshkini.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEip29k6Cl5VZZRAqBGKF8sMEVyRIE_HpOsqVO3q25ryOEf5Yd8C5hr5n8ICf_VflaQAQhV3-0n6GxAD5PdYpBE8-Tc7-9Lotn2F5xSOQeT1i4MFo8fTbr-De1SlLzGBZ8kMyBWsJw-8o5Mg/s200/Marzieh+Meshkini.jpg" height="200" width="162" /></a></div>
Το τρίτο μέλος της οικογένειας Μαχμαλμπάφ είναι η Marzieh Meshkini, η δεύτερη σύζυγος του Μοσέν και αδερφή της πρόωρα χαμένης Φατεμέ, της πρώτης γυναίκας του. (Δηλαδή είναι θεία και θετή μητέρα της Σαμίρας και της Χάνας). Η Μαρζιέ έχει γυρίσει δυο ταινίες, την αγαπημένη μου «<a href="http://charybdeetscylla.blogspot.gr/2011/10/roozi-ke-zan-shodam-day-i-became.html" target="_blank">Μέρα που έγινα γυναίκα</a>» και τους πολύ ενδιαφέροντες «Αδέσποτους σκύλους», με πρωταγωνιστές δυο αδέρφια που ζουν στο μεταταλιμπανικό Αφγανιστάν.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjKkayQdpd4QmDMap0ivVj8q0A7nmyuwmOhH1jhbY1od5jy72XjM_6rnHPYxzT9wS5OsXdWZTmajT8tWjSpSlTqCjQX9oGI7qA1EYxeVNXFkpwV6bts-7vl8RLTMVy8U6BDt61NcIqVIg1/s1600/Forough+Farrokhzad.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjKkayQdpd4QmDMap0ivVj8q0A7nmyuwmOhH1jhbY1od5jy72XjM_6rnHPYxzT9wS5OsXdWZTmajT8tWjSpSlTqCjQX9oGI7qA1EYxeVNXFkpwV6bts-7vl8RLTMVy8U6BDt61NcIqVIg1/s200/Forough+Farrokhzad.jpg" height="200" width="200" /></a></div>
Ίσως η πιο αγαπητή στου Ιρανούς σκηνοθέτρια είναι η ποιήτρια <a href="http://authoringtools2011.blogspot.gr/2012/12/blog-post_22.html">Φορούχ Φαροχζάντ</a>, που έχει όμως γυρίσει μια και μοναδική ταινία, ντοκιμαντέρ μάλιστα, το «<a href="http://www.youtube.com/watch?v=gfpGd9g5iGE">Σπίτι είναι Μαύρο</a>» που αναφέρεται σε μια αποικία λεπρών στο Ιράν. Και πάλι, προσωπική μου άποψη είναι βέβαια, αλλά νιώθω μια αηδία όταν κάποιος θέλει να βγάλει λυρισμό και ποίηση απ' τη δυστυχία των ανθρώπων. Όταν πχ η δασκάλα ρωτά τα παιδιά να της πουν κάτι άσχημο κι αυτά απαντούν λέγοντας τα μέλη του σώματός τους, τότε αυτό όχι μόνο μοιάζει στημένο αλλά και κακόγουστο.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg50Ay8jvf9XTQMWHBzuiNjHbQFAnXq6gc-58Ra9ADNnEvj39Iy2It6H2Sw02L8bplXNEbzphc1NeFgkETcZVkO3o4LSL2oknKK1tp-eU6_6ThwTBfjcJF4UOf_a5GpNkjdIlb_Lo3VpATG/s1600/Marva+Nabili.gif" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg50Ay8jvf9XTQMWHBzuiNjHbQFAnXq6gc-58Ra9ADNnEvj39Iy2It6H2Sw02L8bplXNEbzphc1NeFgkETcZVkO3o4LSL2oknKK1tp-eU6_6ThwTBfjcJF4UOf_a5GpNkjdIlb_Lo3VpATG/s200/Marva+Nabili.gif" height="200" width="137" /></a></div>
Η Marva Nabili έχει γυρίσει τρεις ταινίες. Δυο στο προεπαναστατικό Ιράν και μια στις ΗΠΑ το 83. Το Khake Sar Beh Morh, η πρώτη της ταινία περιγράφει τη βαρετή ζωή μιας ανικανοποίητης νεαρής επαρχιώτισσας που βλέπει τους μοντέρνους καιρούς να περνούν μπροστά της αλλά να μην την αγγίζουν και βγάζει αυτή τη ματαίωση ψυχοσωματικά τρόπον τινά. Σαν ταινία θυμίζει αρκετά τη «Νεκρή Φύση» του Σαλές: Η κάμερα με το ζόρι κινείται, τα συμβάντα είναι άψυχα, δεν υπάρχουν δραματικές κορυφώσεις. Δυστυχώς η Ναμπιλί εξαφανίστηκε απ' τον κινηματογράφο.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhR7cH1X9StfRUKRDnjn_K7GomqOuuwe6Rv0asrMO361LBBx3LL4go4Y-FExx1XLb5BFN1r0PCcAOY6KhVxgLAAJ1pVBC8uSOQe-HuiL7Js5SzVT1MrQ4MOlPI7NpV_8zDyZC9nVpuZI5ag/s1600/Manijeh+Hekmat.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhR7cH1X9StfRUKRDnjn_K7GomqOuuwe6Rv0asrMO361LBBx3LL4go4Y-FExx1XLb5BFN1r0PCcAOY6KhVxgLAAJ1pVBC8uSOQe-HuiL7Js5SzVT1MrQ4MOlPI7NpV_8zDyZC9nVpuZI5ag/s200/Manijeh+Hekmat.jpg" height="149" width="200" /></a></div>
H Manijeh Hekmat έχει γυρίσει δυο ταινίες μέχρι τώρα: Η πρώτη, Zendan-e Zanan, περιγράφει τη δύσκολη σχέση ανάμεσα σε δυο γυναίκες: μια διευθύντρια φυλακών που αποφασίζει να επιβάλλει την τάξη σε μια χαοτική φυλακή γυναικών, και την καλή αλλά ανυπόταχτη φυλακισμένη Μιτρά. Σ'αυτήν την ταινία δεν υπάρχουν καλές και κακές, και φαίνεται ότι απλά οι συνθήκες έχουν φέρει αντίπαλες δυο γυναίκες που κατά τα άλλα θα τα πήγαιναν καλά μεταξύ τους. Μέσα σε είκοσι χρόνια βλέπουν- ουσιαστικά «φυλακισμένες» κι οι δυο- την εξέλιξη της ιρανικής κοινωνίας (η έστω του υποκόσμου) και μπροστά τους ξετυλίγεται η μοίρα πολλών γυναικών που για διάφορους λόγους έχουν βρεθεί στη φυλακή. Στην πορεία συνειδητοποιούν ότι άλλοι είναι οι πραγματικοί εχθροί τους. Η «Φυλακή των γυναικών» είναι ένα άγνωστο διαμάντι του ιρανικού κινηματογράφου, σαν ταινία απλή βέβαια, και σκληρή, αλλά ωραία, η πιο ωραία ταινία φυλακών που έχω δει.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-M-VcorZkcota8dfRuA0OUJxqfzXeHe8n8U6Cbcx3V7bxLPd4g2jHklVFuQyANZQqZ5fQQax88K_aCYYJ7a362XgxIug8DWUDQjGMyaszvcfG1cXCX5qgk9LaAyWMfK87LX0_fYWkPkfF/s1600/Maryam+Shahriar.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-M-VcorZkcota8dfRuA0OUJxqfzXeHe8n8U6Cbcx3V7bxLPd4g2jHklVFuQyANZQqZ5fQQax88K_aCYYJ7a362XgxIug8DWUDQjGMyaszvcfG1cXCX5qgk9LaAyWMfK87LX0_fYWkPkfF/s200/Maryam+Shahriar.jpg" height="148" width="200" /></a></div>
H Maryam Shahriar δυστυχώς χάθηκε αφού γύρισε μια μόνο ταινία, τις «<a href="http://charybdeetscylla.blogspot.gr/2011/06/blog-post.html" target="_blank">Κόρες του Ήλιου</a>» με θέμα μια κοπέλα που παριστάνει τον άντρα για να δουλέψει σαν βοηθός σε μια μικρή σπιτική βιοτεχνία (που λέει ο λόγος) χαλιών. Ίσως φταίει το πολύ τολμηρό θέμα που ανάγκασε τη σκηνοθέτρια να μην ξαναεμφανιστεί. Πάντως το έργο μου θύμισε με ευχάριστο τρόπο τον πολυαγαπημένο μου Παρατζάνοφ. Κρίμα, κρίμα..<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiu-FPAZkUpm19nkLP2Ie_iV-uui88T13qDUWzjmo_FAZzdfiUtqducrZN9zA8qkTmhzd1EkSsH4fZa3CMIs49FyjgrLKvRKvkHGUo3dpK6OntohtYvDkr-JSaRutk9vN1V-YGK_D7hvaWm/s1600/Mania+Akbari.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiu-FPAZkUpm19nkLP2Ie_iV-uui88T13qDUWzjmo_FAZzdfiUtqducrZN9zA8qkTmhzd1EkSsH4fZa3CMIs49FyjgrLKvRKvkHGUo3dpK6OntohtYvDkr-JSaRutk9vN1V-YGK_D7hvaWm/s200/Mania+Akbari.jpg" height="133" width="200" /></a></div>
Η Mania Akbari ξεκίνησε την καριέρα της στον κινηματογράφο σαν ηθοποιός στην ταινία «<a href="http://charybdeetscylla.blogspot.gr/2011/04/mania-akbari.html" target="_blank">Δέκα</a>» του Κιαροστάμι. Μετά γύρισε τα «Είκοσι Δάχτυλα» που έχει αρκετές ομοιότητες με το Δέκα, και το «10 + 4» που δείχνει και πάλι την ίδια, αυτή τη φορά σε μια δύσκολη στιγμή της ζωής της (καρκίνος και χημειοθεραπείες). Από τότε δεν έχει σταματήσει να γυρίζει πειραματικές ταινίες που δεν έχουν πλέον την ίδια σαν πρωταγωνίστρια.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqVbqXAIRZxD5-IE2KpMKCPsNtmfDbRk6rBoR72EpcSxEo_5MH7YCLKW8AjDgGnQwpb8eHy8pqGrG_BQ4YkqyIXjO6AdlmaOK0CKSixlNOWd5Skgo-TKrmvzY2MyshQdyg7BO11AEddf8u/s1600/Ziba+Mir-Hosseini.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqVbqXAIRZxD5-IE2KpMKCPsNtmfDbRk6rBoR72EpcSxEo_5MH7YCLKW8AjDgGnQwpb8eHy8pqGrG_BQ4YkqyIXjO6AdlmaOK0CKSixlNOWd5Skgo-TKrmvzY2MyshQdyg7BO11AEddf8u/s200/Ziba+Mir-Hosseini.jpg" height="200" width="133" /></a></div>
H ανθρωπολόγος και μελετήτρια του Ισλάμ Ziba Mir-Hosseini έχει σκηνοθετήσει μόνο ντοκιμαντέρ. Το <a href="http://charybdeetscylla.blogspot.gr/2011/11/blog-post_04.html" target="_blank">Divorce Iranian Style</a> που το σκηνοθέτησε μαζί με την Kim Longinotto, είναι μια κωμικοτραγική αποτύπωση διάφορων υποθέσεων διαζυγίου που φτάνουν στα δικαστήρια, και είναι ένα απ' τα καλύτερα ντοκιμαντέρ που έχω δει.<br />
<br />
Τέλος ας μην ξεχνάμε της σκηνοθέτριες ιρανικής καταγωγής που έχουν γυρίσει ταινίες στο εξωτερικό, όπως η Γκρανάζ Μουσαβί (<a href="http://charybdeetscylla.blogspot.gr/2011/05/my-tehran-for-sale-2009-granaz-moussavi.html" target="_blank">My Tehran For Sale</a>), η Μαρτζάν Σατραπί (δημιουργός της Περσέπολης και του πρόσφατου <a href="http://charybdeetscylla.blogspot.gr/2012/03/poulet-aux-prunes.html" target="_blank">Κοτόπουλου με Δαμάσκηνα</a>), η Σιρίν Νεσάτ (<a href="http://charybdeetscylla.blogspot.gr/2011/04/women-without-men-zanane-bedune-mardan.html" target="_blank">Γυναίκες Χωρίς Άντρες</a>) αλλά και η Maryam Keshavarz που όσο αδιάφορη και να μ'άφησε η ταινία της (<a href="http://charybdeetscylla.blogspot.gr/2011/12/blog-post.html" target="_blank">Circumstance</a>), δεν παύει να είναι Ιρανή η γυναίκα.<br />
<br /></div>
Γι'αυτή την ανάρτηση εμπνεύστηκα απ' το μπλογκ <a href="http://azizamiran.blogspot.com/" target="_blank">Chá-de-Lima da Pérsia</a> , ένα πολύ ωραίο βραζιλιάνικο μπλογκ σχετικά με το Ιράν, και συγκεκριμένα απ' <a href="http://azizamiran.blogspot.com/2012/03/o-cinema-iraniano-das-mulheres.html" target="_blank">αυτή</a> την ανάρτηση. Φυσικά υπάρχουν και άλλες Ιρανές σκηνοθέτριες, αλλά περιορίστηκα σ' αυτές απ' τις οποίες είχα δει δείγμα του έργου τους..Simurghhttp://www.blogger.com/profile/16162188555257861187noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-1954456306466229274.post-36071456314420735412012-12-08T20:43:00.001+02:002012-12-08T20:43:49.097+02:00Raghs dar ghobar (2003) [Dancing in the Dust] του Asghar Farhadi<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWhP-CkY1Xo16ruFLx7oIi374ii9sKcaM80EesYOlT554qxAhwmLHFy0SVN8pyGmOZ4m-h56KGTauobshp4fSbEQNQ8bFouuoYXuuv-lcCk9nk2mB5n2nvfydSrqr6BewhVlPIfYfP4NnB/s1600/raghs+dar+ghobar.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWhP-CkY1Xo16ruFLx7oIi374ii9sKcaM80EesYOlT554qxAhwmLHFy0SVN8pyGmOZ4m-h56KGTauobshp4fSbEQNQ8bFouuoYXuuv-lcCk9nk2mB5n2nvfydSrqr6BewhVlPIfYfP4NnB/s1600/raghs+dar+ghobar.jpg" /></a></div>
Ο Ασγάρ Φαραντί ο διάσημος πλέον σκηνοθέτης του <i>Χωρισμού</i> ξεκίνησε την καριέρα του σαν σκηνοθέτης κινηματογράφου το 2003 -πριν είχε σκηνοθετήσει σειρές στην τηλεόραση και είχε γράψει σενάρια- με την ταινία<i>Raghs dar ghobar </i>(Χορός στη Σκόνη). Έχουμε κι εδώ ένα διαζύγιο- όπως φαίνεται οι σχέσεις μεταξύ ζευγαριών και κυρίως ο χωρισμός είναι απ' τα αγαπημένα θέματα του σκηνοθέτη. Το νεαρό ζευγάρι της ταινίας γνωρίζεται και παντρεύεται κατά τη διάρκεια των τίτλων αρχής, και σύντομα αναγκάζονται να χωρίσουν. Ο λόγος είναι ότι η μητέρα της γυναίκας «μπαίνει σε αυτοκίνητα με ξένους άντρες», και οι γονείς του νεαρού συζύγου δε δέχονται να έχουν συμπεθέρα πоυτάvα, αλλά και οι φίλοι του τον ειρωνεύονται και τον προσβάλλουν. Δυο είναι τα προβλήματα που προκύπτουν απ' το διαζύγιο: ότι ο Ναζάρ αγαπάει τη γυναίκα του, και ότι πρέπει να της πληρώσει την προίκα, δηλαδή το χρηματικό ποσό που ο γαμπρός υπόσχεται στη νύφη στο συμβόλαιο του γάμου και που είναι υποχρεωμένος να το δώσει όταν την χωρίσει. Το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας παρακολουθεί το Ναζάρ που προσπαθεί να βρει χρήματα, και στο δεύτερο μισό επικεντρώνεται στη σχέση του με έναν μυστηριώδη γέρο.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgAFC_5U_F2ZN1axWzsuqWjjTcGaehE3FV8r6MbBW46VUKkX4ny8KjuWiebn5VfTgHvkEp1i3FWnMoFX5cIK-U55Fy0SmHl5gyQf2POCKSCu-5FqBSoOZiBAknTOM4byW2dq3RQ91fmjeAZ/s1600/Raghs+dar+ghobar+2003.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="177" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgAFC_5U_F2ZN1axWzsuqWjjTcGaehE3FV8r6MbBW46VUKkX4ny8KjuWiebn5VfTgHvkEp1i3FWnMoFX5cIK-U55Fy0SmHl5gyQf2POCKSCu-5FqBSoOZiBAknTOM4byW2dq3RQ91fmjeAZ/s320/Raghs+dar+ghobar+2003.png" width="320" /></a></div>
Ο χορός στη σκόνη έχει ελάχιστα κοινά με τις επόμενες ταινίες του Φαραντί ειδικά τις 3 τελευταίες. Δεν υπάρχει κανένα πολύπλοκο ηθικό δίλημμα, ούτε έχουμε τη λιτότητα των υπόλοιπων ταινιών δωματίου. Εδώ υπάρχουν πιο εξπρεσιονιστικές σκηνές, όπως τα άλογα που τα δηλητηριάζουν με δηλητήριο φιδιού ή οι σκηνές στο εγκαταλειμμένο χωριό στην έρημο. Ταυτόχρονα είναι αρκετα μελοδραματική ταινία, καμία σχέση με το <i>Χωρισμό </i>με τους γκρίζους και πεζούς χαρακτήρες του.<br />
<br />
Βασικά δεν είναι κακή ταινία για το είδος της. Το είδος αυτό ευδοκιμεί στο Ιράν και είναι ταινίες με φτωχούς πλην τίμιους κι αθώους χαρακτήρες, σχεδόν πάντα νέους άντρες ή παιδιά, οι οποίοι δίνουν μαθήματα ανθρωπιάς, φιλότιμου, και αφοσίωσης σε κάποιο αγαπημένο πρόσωπο που φτάνει μέχρι την αυτοθυσία. Τέτοιες ταινίες είναι το <i>Baduk</i> του Ματζιντί, το <i>Niaz</i> του Davoudnejad, η <i>Όμορφη πόλη</i> του Φαραντί, ενώ πιο εκλεπτυσμένες βερσιόν είναι η <i>Βροχή</i> και τα <i>Παιδιά του Παραδείσου</i> του Ματζιντί. Και το<i>Που είναι το σπίτι του φίλου μου του</i>του Κιαροστάμι έχει κάτι απ' αυτήν την παράδοση. Όπως είχα γράψει και για την περίπτωση του Ματζιντί είναι άξιο απορίας και σ'αυτή την περίπτωση πώς ο ίδιος σκηνοθέτης που γύρισε τον<i>Χορό στην άμμο</i>κατάφερε μόλις σε τρία χρόνια να γυρίσει την πολύ πιο ώριμη<i>Κυριακή των πυροτεχνημάτων</i>.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKI7QgZD4BBuYM6IDtDy_yybXUiyDq3gCrRqTMTSfrjSNYT8oi4a-PLpoCubbU7wVoNlZOKLKte1L_kA8pxNEhJ2PmzUGUsAnSyE3Sx-zfaXT9fyPeUzcoslDl4WJOqVKjradZFyWTRTus/s1600/Raghs+dar+ghobar.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="177" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKI7QgZD4BBuYM6IDtDy_yybXUiyDq3gCrRqTMTSfrjSNYT8oi4a-PLpoCubbU7wVoNlZOKLKte1L_kA8pxNEhJ2PmzUGUsAnSyE3Sx-zfaXT9fyPeUzcoslDl4WJOqVKjradZFyWTRTus/s320/Raghs+dar+ghobar.png" width="320" /></a></div>
Ένα άλλο θέμα που απασχολεί το Ματζιντί-πάντα όμως το παρουσιάζει πλάγια- είναι η θέση της γυναίκας στην ιρανική κοινωνία. Από τη Ραζιέ του <i>Χωρισμού</i> και την Ελι του <i>Τί απέγινε η Έλι</i> μέχρι την κρυφά διαζευγμένη Φιρουζέ της <i>Όμορφης πόλης</i> και την ανώνυμη πεθερά του <i>Χορού</i>, οι γυναίκες δέχονται παραπάνω πίεση λόγου του φύλου τους. Στην τελευταία περίπτωση εντύπωση μου κανε πόσο κοντά (φιλοσοφικά) είναι η κατάσταση του γάμου με την πоρνεία. Γιατί, αν ο άντρας είναι υποχρεωμένος να πληρώσει την γυναίκα του, όποτε παντρεύεται, εε... Και μιλάμε για τον κανονικό γάμο, όχι τον προσωρινό γάμο (σιγκέ) που είναι ακόμα πιο κοντά στην πоρνεία. Αλλά αυτό είναι ένα θέμα που ξεφεύγει λίγο..Simurghhttp://www.blogger.com/profile/16162188555257861187noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1954456306466229274.post-58903280487538079042012-11-28T17:29:00.001+02:002012-11-28T17:31:00.416+02:00Слева направо [From left to right] (1989) του Ivan MaximovΟ Ιβάν Μαξίμοφ (Иван Максимов) είναι ένας απ' τους πιο αγαπημένους δημιουργούς κινουμένων σχεδίων από τη Ρωσία. Το «Από τα αριστερά στα δεξιά» είναι μια απ' τις πρώτες του ταινίες, μπορεί και η πρώτη. Τα επόμενα έργα του είναι αρκετά πιο πολύπλοκα και «φροντισμένα», πιο όμορφα -ειδικά αν τα δει κανείς σε καλή ποιότητα-, αλλά κανένα τους δεν έχει αυτή τη δύναμη να καθηλώσει.<br />
<br />
Τι γίνεται στην ταινία; Μέσα σε 4 λεπτά βλέπουμε κάτι που μοιάζει με φεγγάρι να περνάει από κιμαδομηχανή κι απ' την άμορφη μάζα ξεπηδάνε διάφορα σουρεαλιστικά πλάσματα που προχωράνε απ' τα αριστερά προς στα δεξιά, κάνοντας περίεργα πράγματα πχ τρώνε το ένα το άλλο, ή τρώει το ένα τα σκατά του άλλου- όλα αυτά μέχρι το συγκλονιστικό τέλος και με συνοδεία ανατριχιαστικής μουσικής. Δε ξέρω αν έχει πολιτικές προεκτάσεις το έργο, θα μπορούσε και να έχει αν κρίνουμε από τη συμπεριφορά των μικρών τεράτων. Πάντως το υπόλοιπο έργο του Μαξίμοφ είναι μάλλον άσχετο με την πολιτική.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEglmYpFHCX-kbRydKfXDkS4V7wE5RoXK_4xKa54q-J2RrwJGzzdjoNespMIDU3tVh0epK89zckLmQa1f0g6BhKpBPRy2YER-ge4QY1L2w72A65Lpgz_kuHUogkX4p77n9F4v_Xq7csqpwec/s1600/from+left+to+right.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="235" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEglmYpFHCX-kbRydKfXDkS4V7wE5RoXK_4xKa54q-J2RrwJGzzdjoNespMIDU3tVh0epK89zckLmQa1f0g6BhKpBPRy2YER-ge4QY1L2w72A65Lpgz_kuHUogkX4p77n9F4v_Xq7csqpwec/s320/from+left+to+right.png" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKdjarufiy9CeWzn18Vh-GpJ2k-MXnKVVQxJufi2ncvBTxdQ4h_1iOyAvXk9G5_XCmgJa0gCZvQIRyPoF4m8YVu1U5BgyLtWGX4RxIHSLNlaCnoV8GXeI4XM-BmZDab6ybU2bZFBmdjPeJ/s1600/fromlefttoright.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="234" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKdjarufiy9CeWzn18Vh-GpJ2k-MXnKVVQxJufi2ncvBTxdQ4h_1iOyAvXk9G5_XCmgJa0gCZvQIRyPoF4m8YVu1U5BgyLtWGX4RxIHSLNlaCnoV8GXeI4XM-BmZDab6ybU2bZFBmdjPeJ/s320/fromlefttoright.png" width="320" /></a></div>
<br />
Η ταινία στο γιουτιουμπ: <a href="http://www.youtube.com/watch?v=qbar3nsf0_U">www.youtube.com/watch?v=qbar3nsf0_U</a><br />
Και η σελίδα του Μαξίμοφ όπου υπάρχουν πολλές ταινίες του: <a href="http://www.ivanmaximov.ru/">www.ivanmaximov.ru</a>Simurghhttp://www.blogger.com/profile/16162188555257861187noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1954456306466229274.post-25967285146589422652012-10-07T18:47:00.000+03:002012-10-07T18:47:00.607+03:00El crimen de Cuenca της Pilar Miró<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJY2XpWLq1QqMWvbvSfckZU_6NtXE23eyqfNJmkhR0zzD-ff7NqHUUPwtzLyPonshTw2ToGFCpxS7q5F6vwMfYbfVvroZwjckmgFiRrlBRCFp9U1RFuTEkkVzf84foG83-EnkDxYenBEg8/s1600/El+crimen+de+Cuenca+poster.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJY2XpWLq1QqMWvbvSfckZU_6NtXE23eyqfNJmkhR0zzD-ff7NqHUUPwtzLyPonshTw2ToGFCpxS7q5F6vwMfYbfVvroZwjckmgFiRrlBRCFp9U1RFuTEkkVzf84foG83-EnkDxYenBEg8/s320/El+crimen+de+Cuenca+poster.jpg" width="212" /></a></div>
<br />
Η Κουένκα είναι μια φτωχή επαρχία της Ισπανίας, ανάμεσα στη Μαδρίτη και στη Βαλένσια, όπου λίγοι τουρίστες έχουν πατήσει το πόδι τους. Το 1910 ένας διανοητικά καθυστερημένος βοσκός από ένα χωριό της επαρχίας εξαφανίζεται, και η μητέρα του καταγγέλλει στις αρχές ότι δυο άλλοι βοσκοί, ο Γκρεγόριο και ο Λεόν τον έχουν δολοφονήσει. Μετά από 3 χρόνια, οι αρχές επιτέλους κινητοποιούνται και αρχίζουν να ανακρίνουν «συστηματικά» τους δυο άντρες, με αποτέλεσμα αυτοί να ομολογήσουν, και παρά τις ανακρίβειες των καταθέσεων τους, να καταδικαστούν.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgzt5hfWE4hei0Smhq59wqR9d1JPWIoS85gPjT3Zh1gFLe5m7Md6eShu14Hrq_HADSWUXY_CSzVA-H0wPknuMhMJkvOI-GFmhK_PDzl9J2jHsT7O82M9oqQvCW-8WSzTdA3KaTr0gpeAyOR/s1600/Crimen+de+Cuenca+III.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="199" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgzt5hfWE4hei0Smhq59wqR9d1JPWIoS85gPjT3Zh1gFLe5m7Md6eShu14Hrq_HADSWUXY_CSzVA-H0wPknuMhMJkvOI-GFmhK_PDzl9J2jHsT7O82M9oqQvCW-8WSzTdA3KaTr0gpeAyOR/s320/Crimen+de+Cuenca+III.png" width="320" /></a></div>
<br />
Ποιός λοιπόν είναι ο υπεύθυνος του εγκλήματος; Μέσα από μερικές σκηνές ανάκρισης (που είναι καλύτερο να τις δει κανείς με αδειανό στομάχι), και μέσα από τις συζητήσεις των αρχών μπορεί κανείς να καταλάβει ποιός έφταιξε. Δεν είναι όμως μόνο η ηλιθιότητα της αστυνομίας κι ο φανατισμός που αποκαλύπτονται, ταυτόχρονα βλέπουμε άλλες πτυχές της ισπανικής κοινωνίας πχ κοινωνική ανισότητα και αναλφαβητισμός. Εκτός απ' αυτό, η ταινία παρουσιάζει μια φιλία και μια οικογένεια να διαλύονται σταδιακά, καθώς ο κάθε εμπλεκόμενος προσπαθεί να σώσει το τομάρι του (και τα παιδιά του) και αμφιβάλλει για την αθωότητα του φίλου/συζύγου του.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgnCbek6yZUZD11OzaqzZIXebfb-veZHQqTQA5ixenIaU0PBZoWMHPXDrVEiDSQitXYil3rKYHZsXfHPzmEERSnaR8zmpq0j5zjT_UdOrQo_o54Y4NIKv4ZxiGk_Vve5EIuVkrQi_DC_3hj/s1600/Crimen+de+Cuenca+II.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="198" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgnCbek6yZUZD11OzaqzZIXebfb-veZHQqTQA5ixenIaU0PBZoWMHPXDrVEiDSQitXYil3rKYHZsXfHPzmEERSnaR8zmpq0j5zjT_UdOrQo_o54Y4NIKv4ZxiGk_Vve5EIuVkrQi_DC_3hj/s320/Crimen+de+Cuenca+II.png" width="320" /></a></div>
<br />
Η ταινία είναι ψύχραιμη και το μόνο μειονέκτημα που βρήκα είναι ότι δε βρίσκω υπότιτλους.<br />
Όμως δεν είναι και τόσο συγκλονιστικό ότι στις αρχές του εικοστού αιώνα σε μια καθυστερημένη επαρχία έγινε ένα χοντρό δικαστικό «λάθος», ή ότι γινότανε βασανισμοί απ' την αστυνομία πριν από 100 χρόνια.<br />
Το ενδιαφέρον είναι ότι το 1979 όταν η ταινία έπεσε στα χέρια των τότε (δημοκρατικών) αρχών της Ισπανίας - δημοκρατικών επειδή ο Φράνκο είχε πεθάνει πριν 4 χρόνια- , η (δημοκρατική) λογοκρισία της εποχής, απαγόρευσε την προβολή της μέχρι το 81, οπότε προβλήθηκε με μια δήλωση στην αρχή ότι η ταινία δεν «έχει καμιά πρόθεση να προσβάλει κανένα πρόσωπο, επαρχία, θεσμό ή σώμα [βλέπε guardia civil] του κράτους, καθώς αυτά αξίζουν τον μέγιστο σεβασμό απ' τους πολίτες.»<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhecMeiDovJ3kM4S3YlO-Xq8jayNGkSSl46O4QMRtBg2LYedac-7w4-3VpWiq7NK-pxntrG-NOadRrVSaZ3C9OcLvyse3SVQECTS5PjO8iMbbE8YSGEVEpSekCxQ-5LuYvlKRPv1WczT12G/s1600/Crimen+de+Cuenca.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="197" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhecMeiDovJ3kM4S3YlO-Xq8jayNGkSSl46O4QMRtBg2LYedac-7w4-3VpWiq7NK-pxntrG-NOadRrVSaZ3C9OcLvyse3SVQECTS5PjO8iMbbE8YSGEVEpSekCxQ-5LuYvlKRPv1WczT12G/s320/Crimen+de+Cuenca.png" width="320" /></a></div>
Περισσότερα για το έγκλημα <a href="http://es.wikipedia.org/wiki/Crimen_de_Cuenca" target="_blank">εδώ</a>Simurghhttp://www.blogger.com/profile/16162188555257861187noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1954456306466229274.post-21814447492438235772012-09-16T19:46:00.000+03:002012-09-16T19:46:12.194+03:00Rojo y negro (1942) του Carlos Arévalo<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKyEMndsSRIU_ppNHCq4Wkd6JLa72Goyp9LF7vnyv3a7asJEO_ouprXEsGJCoaVp1QY64-SCzI__A9tSl6o_lgBHPzbtV6ew2PgMw4iJTiSzUiVLGQwveBwhDP2LFTZgJuxsrd-i2mczU0/s1600/Rojo_y_negro_poster.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="250" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKyEMndsSRIU_ppNHCq4Wkd6JLa72Goyp9LF7vnyv3a7asJEO_ouprXEsGJCoaVp1QY64-SCzI__A9tSl6o_lgBHPzbtV6ew2PgMw4iJTiSzUiVLGQwveBwhDP2LFTZgJuxsrd-i2mczU0/s320/Rojo_y_negro_poster.jpg" width="158" /></a></div>
Στην <a href="http://charybdeetscylla.blogspot.gr/2012/09/raza_12.html" target="_blank">ανάρτηση</a> για τη <i>Raza</i> του Φράνκο, είχα γράψει για ακόμα μια φασιστική ταινία, το Rojo y negro που ανέβηκε μόλις για 2 βδομάδες στους ισπανικούς κινηματογράφους το 1942, στη διάρκεια της δικτατορία του Φράνκο. Η ταινία περιγράφει μια ιστορία αγάπης απ' την πλευρά μιας κοπέλας που ανήκει στο φασιστικό κόμμα της Φάλαγγας. Στην αρχή δεν ήθελα να την δω ολόκληρη, αλλά μετά από μέρες αποφάσισα να την δω μέχρι το τέλος και άλλαξα γνώμη γι' αυτήν. Δεν την θεωρώ αριστούργημα του παγκόσμιου κινηματογράφου, αλλά είναι σίγουρα πολύ αξιόλογη ταινία.<br />
Πρώτα απ' όλα ο τίτλος (κόκκινο και μαύρο) αναφέρεται στις σημαίες των φαλαγγιτών αλλά και του CNT που είναι και οι δυο κοκκινόμαυρες. Οι πρωταγωνιστές είναι ένα ζευγάρι που είναι φίλοι από παιδιά. Η Λουίσα είναι δεξιά και αργότερα γίνεται φαλαγγίτισσα και ο Μιγκέλ είναι αριστερός και αργότερα γίνεται αναρχοσυνδικαλιστής, αν και βασικά δε διευκρινίζεται σε πιο πολιτικό σχηματισμό ανήκει.<br />
<br />
<br />
Στο πρώτο μέρος βλέπουμε σκηνές από την παιδική ηλικία του Μιγκέλ και της Λουίσας- τα παιδιά ενώ ήταν καλοί φίλοι είχαν από τότε πολιτικές διαφορές. Στο δεύτερο μέρος μεταφερόμαστε λίγο πριν τις εκλογές του 36: η Λουίσα έχει γίνει φαλαγγίτισσα και ο Μιγκέλ εξακολουθεί να είναι αριστερός.<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYMMW4HRWzxwp_RaRFqf4PBT8yvrrP76Ogi1kKjrX1-3Snfh39lfZTQHD_RNpeWWlysxsNxcUn_11i1CXx40KvFNNF9720DwsU-S58_RhlgH_Z9Ofoen3dIaNB1DqC0d9DiP5dsqlb-KSz/s1600/rojo+y+negro+sacrilegios.png" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="261" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYMMW4HRWzxwp_RaRFqf4PBT8yvrrP76Ogi1kKjrX1-3Snfh39lfZTQHD_RNpeWWlysxsNxcUn_11i1CXx40KvFNNF9720DwsU-S58_RhlgH_Z9Ofoen3dIaNB1DqC0d9DiP5dsqlb-KSz/s320/rojo+y+negro+sacrilegios.png" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><i>Ιεροσυλίες, εμπρησμοί και επιθέσεις σε εκκλησίες</i><br />
Στο βάθος οι πρωταγωνιστές</td></tr>
</tbody></table>
Μετά με ένα γρήγορο μοντάζ βλέπουμε την παρακμή που προκάλεσε η σύντομη τελευταία δημοκρατική κυβέρνηση στην Ισπανία: χαλάρωση των ηθών, υποκρισία, ασυνεννοησία στη βουλή, αδιαφορία των πολιτών, φόνοι παπάδων, βόμβες. Το ποτήρι ξεχειλίζει (κυριολεκτικά) και ο πόλεμος αρχίζει. Μεταφερόμαστε στη Μαδρίτη που την έχουν καταλάβει οι αριστεροί. Η Λουίσα είναι μέλος της αντίστασης. Εδώ ακολουθούν σπόιλερ :-) Κάποια στιγμή εμφανίζεται ένας συνφαλαγγίτης και της ζητάει βοήθεια, γιατί τον ψάχνει η «αστυνομία». Η Λουίσα τον βοηθάει, κι επειδή είναι τολμηρή και δραστήρια, πηγαίνει σ' ένα παλιό μοναστήρι που τώρα έχει γίνει φυλακή για τους αντιφρονούντες, με την ελπίδα να δει έναν σύντροφό της. Λέει στους αριστερούς ότι περιμένει τον αρραβωνιαστικό της και ζητάει να δει τους δεξιούς φυλακισμένους τάχα από περιέργεια. Αυτό φυσικά κινεί τις υποψίες των αριστερών που την συλλαμβάνουν, την κλείνουν στη φυλακή, όπου κάποιος μεθυσμένος αναρχικός την βιάζει, και τελικά την εκτελούν χωρίς δίκη. Ο Μιγκέλ που τώρα τον θυμάται η ταινία, μόλις βλέπει την αγαπημένη του νεκρή, εξοργίζεται, στρέφεται εναντίον των παλιών συντρόφων του και τελικά τον σκοτώνουν κι αυτόν.<br />
<br />
Το Rojo y negro δεν έχει καμία σχέση με τη Raza. Οι διάλογοι είναι φυσικοί, και οι χαρακτήρες ανθρώπινοι, και μάλιστα υπάρχουν αριστεροί που δεν είναι κακοί, όπως ο Μιγκέλ, αλλά και ένας στρατιώτης που μεταφέρει το σημείωμα της φυλακισμένης στη μητέρα της. Η ταινία δεν εμβαθύνει και πολύ στην ιδεολογία των διαφορετικών πλευρών, ειδικά οι αριστεροί στις συζητήσεις μεταξύ τους λένε κυρίως ότι θέλουν να σκοτώσουν όλους τους φασίστες και τους παπάδες. Αλλά και οι φαλαγγίτες δε χάνουν το χρόνο τους αναλύοντας τις απόψεις τους. Μένει το κλασικό μοτίβο που το βρίσκουμε σε πολλές ταινίες με θέμα κάποιο τυραννικό καθεστώς: οι άνθρωποι που φοβούνται μήπως τους καταδώσουν οι γείτονες, οι ξαφνικές εισβολές στα σπίτια, οι συχνά αναίτιες συλλήψεις και εκτελέσεις, οι βασανισμοί και οι βιασμοί στις φυλακές, οι αθώοι που θυσιάζονται.<br />
<br />
Εκτός απ' την ωραία ιστορία που και ρεαλιστική είναι και έχει και σασπένς, η ταινία έχει και άλλα ενδιαφέρονται στοιχεία, όπως οι σκηνές της παρακμής, όπου γίνεται πολύ ωραίο μοντάζ, πχ όταν ένας περήφανος φαλαγγίτης σκίζει την οθόνη σηματοδοτώντας την έναρξη της επανάστασης του Φράνκο. Ή η περιήγηση στις φυλακές όπου η κάμερα περνάει μέσα από τους τοίχους για να φανερωθούν οι συζητήσεις των φυλακισμένων στα διάφορα κελιά.<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhTeR7Z8V-J6nM7mgOmH2u8V_HwdemTHVb99qJpF1JRkiKH7zqqwKineS9KJm_rnrWUJMaUfcQyqx8bBdiYKfkEtY0oGGEJqTzav3yMpAnZlFiRCXp3Bzx58Az77mI2Ae-5m1Q8frspq4ue/s1600/rojo+y+negro+decadencia.png" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="260" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhTeR7Z8V-J6nM7mgOmH2u8V_HwdemTHVb99qJpF1JRkiKH7zqqwKineS9KJm_rnrWUJMaUfcQyqx8bBdiYKfkEtY0oGGEJqTzav3yMpAnZlFiRCXp3Bzx58Az77mI2Ae-5m1Q8frspq4ue/s320/rojo+y+negro+decadencia.png" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Γυναίκες που καπνίζουν: σημείο ηθικής παρακμής χαρακτηριστικό της δημοκρατίας</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfjhs83bsePCKAiEAFBxQHYuagud0LnKni4tKNDAgisN5kERb1ZdPJ9hO55hQLPQJwJ-FNvJ-iA53p88_gpabV7BlDhSVIQh6LCSXFS3r7ZZ-phJR7gM8-kA8RRV8DvDcVlEMXIKRfJudz/s1600/rojo+y+negro+falangista.png" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="260" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfjhs83bsePCKAiEAFBxQHYuagud0LnKni4tKNDAgisN5kERb1ZdPJ9hO55hQLPQJwJ-FNvJ-iA53p88_gpabV7BlDhSVIQh6LCSXFS3r7ZZ-phJR7gM8-kA8RRV8DvDcVlEMXIKRfJudz/s320/rojo+y+negro+falangista.png" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Ο φαλαγγίτης «σκίζει» την οθόνη όπου βλέπαμε τις πομπές των κομμουνιστών</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Όπως διάβασα και σε μια κριτική, το Rojo y negro είναι αρκετά πιο αντικειμενική ταινία απ' τις περισσότερες που κυκλοφόρησαν πρόσφατα με θέμα τον ισπανικό εμφύλιο. Όμως αντικειμενική δεν είναι. Δε δίνεται χώρος στους αριστερούς να εξηγήσουν τις απόψεις τους, και να δικαιολογήσουν τις (συχνά αδικαιολόγητες βέβαια) πράξεις τους. Ούτε φυσικά απεικονίζονται τα εγκλήματα της άλλης πλευράς, που συνεχίστηκαν και μετά τον εμφύλιο.<br />
<br />
Μένει το ερώτημα γιατί ενόχλησε τόσο πολύ αυτή η ταινία; Επειδή έδειχνε τους κομμουνιστές πιο ανθρώπινους; Επειδή φαίνεται να είναι κατά της θανατικής ποινής; Επειδή παρουσιάζει την υποκρισία αυτών που είχαν την εξουσία; Επειδή η ηρωίδα ήταν γυναίκα και μάλιστα με «κομμουνιστή» αγαπητικό (όχι ακριβώς το πρότυπο για τις σωστές δεσποινίδες);<br />
<br />
Για τους Ισπανούς η ταινία έχει σημαντική ιστορική αξία γιατί είναι η μοναδική που παρουσιάζει τον πόλεμο απ' την οπτική γωνία των φαλαγγιτών. Για μένα που δεν ξέρω και τόσα πολλά για τις διαφορές μεταξύ των διάφορων ακροδεξιών ομάδων που υποστήριξαν το Φράνκο, το <i>Κόκκινο και Μαύρο</i> με έκανε να συνειδητοποιήσω πόσο εύκολα μπορεί να κάνει κανείς προπαγάνδα στο σινεμά χωρίς αυτό να γίνει αντιληπτό. Συνειδητοποίησα δηλαδή ότι παρόμοιες καταστάσεις σε μια αντιφασιστική ταινία δε θα τις αμφισβητούσα, δε θα τις θεωρούσα προπαγανδιστικές, λόγω της προσωπικής μου ιδεολογίας.<br />
<br />
Παρεμπιπτόντως, ορίστε μερικές πρόσφατες ταινίες που είναι πιο προπαγανδιστικές: El espinazo del diablo, El laberinto del fauno, La lengua de las mariposas, Las trece rosas. Αυτή η τελευταία περιγράφει την εκτέλεση 13 νέων γυναικών μετά το τέλος του εμφυλίου, και όχι μόνο είναι προπαγανδιστική, αλλά παρουσιάζει τις γυναίκες -που ήταν βέβαια νέες, αλλά συμμετείχαν σε πόλεμο και το ήξεραν- σαν να ήταν κλαψιάρικα κοριτσάκια νηπιαγωγείου.<br />
<br />
Υπότιτλους και πάλι δεν βρήκα.<br />
<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKaYqEviGTYuaYryKEL4WtLmR-OWrsi4AZDmwzCuYTCTkGo4q9Uu48gqtefVHy9OKQwAB7TqBj-qyViGjCqRhwTgAAXTZjqrOZqGalU71UmXu3czBsp6e6XeHnkgjrVjCUIuP3YRLofCZC/s1600/rojo+y+negro+pena+de+muerte.png" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="262" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKaYqEviGTYuaYryKEL4WtLmR-OWrsi4AZDmwzCuYTCTkGo4q9Uu48gqtefVHy9OKQwAB7TqBj-qyViGjCqRhwTgAAXTZjqrOZqGalU71UmXu3czBsp6e6XeHnkgjrVjCUIuP3YRLofCZC/s320/rojo+y+negro+pena+de+muerte.png" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><i>Διαδηλώστε ενάντια στη θανατική ποινή</i> <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Confederaci%C3%B3n_Nacional_del_Trabajo" target="_blank">CNT</a> και <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Federaci%C3%B3n_Anarquista_Ib%C3%A9rica" target="_blank">FAI</a></td></tr>
</tbody></table>
<br />Simurghhttp://www.blogger.com/profile/16162188555257861187noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1954456306466229274.post-26494375556961512872012-09-15T14:13:00.001+03:002012-09-15T14:13:59.148+03:00On connaît la chanson (1997) του Alain Resnais<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiPczAKlEcKQ3V3EfQCjM4xZQR6sG9VFvWaYpN2T8RlY-HxgxBlvJNtyxZJtoqqpxKEUb8XXq_2GmMSPJLqheu6EFR4UEXjIUM45wf95xGC4zIxUSwtIXCiPnT8RltsTIHzP619h6QfZfs6/s1600/On+connait+la+chanson.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="250" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiPczAKlEcKQ3V3EfQCjM4xZQR6sG9VFvWaYpN2T8RlY-HxgxBlvJNtyxZJtoqqpxKEUb8XXq_2GmMSPJLqheu6EFR4UEXjIUM45wf95xGC4zIxUSwtIXCiPnT8RltsTIHzP619h6QfZfs6/s320/On+connait+la+chanson.jpg" width="184" /></a></div>
Τόσο πολύ μου έφτιαξε τη διάθεση το Comme une image, που αποφάσισα να δω όλες τις ταινίες που έχουν για σεναριογράφους την Agnès Jaoui και τον Jean-Pierre Bacri. Έτσι είδα και αυτή εδώ που την έχει σκηνοθετήσει ο Αλέν Ρενέ.<br />
Το σενάριο μοιάζει αρκετά με τις υπόλοιπες κομεντί των Ζαουί-Μπακρί: Έχουμε κάποιους ήρωες που συνδέονται μεταξύ τους με διάφορους τρόπους, και οι σχέσεις τους μεταξύ τους φωτίζουν πτυχές του χαρακτήρα τους. Πολλοί διάλογοι και ελάχιστη δράση.
Εδώ βασικά οι ήρωες είναι δυο αδερφές η Οντίλ και η Καμίλ και 4 άντρες, ανάμεσα στους οποίους πρέπει να διαλέξουν. Η Οντίλ είναι παντρεμένη με ένα «ήρεμο» άνθρωπο, αλλά συναντά έναν πρώην της (το Μπακρί) που είναι πιο απρόβλεπτος και ενδιαφέρον. Η Καμίλ γνωρίζει έναν γοητευτικό και πλούσιο μεσίτη, ενώ ταυτόχρονα την ερωτεύεται ένας γέρος που κατά σύμπτωση είναι υπάλληλος του μεσίτη.<br />
Το χαρακτηριστικό που κάνει την ταινία να διαφέρει είναι ότι σε κάθε διάλογο οι πρωταγωνιστές τραγουδάνε κι από ένα απόσπασμα γαλλικού τραγουδιού. Στη βικιπαίδεια μέτρησα 36 τέτοια τραγούδια, που ξεκινάνε απ' τη δεκαετία του 30 και φτάνουν μέχρι τη σύγχρονη (της ταινίας) εποχή και είναι όλα χαζοχαρούμενα, νοσταλγικά, σιροπιαστά, δε ξέρω πώς να τα περιγράψω, αλλά ενώ στην αρχή με έκαναν να χαμογελώ, στο τέλος δεν άντεχα να τα ακούω. <br />
<br />
Δε ξέρω πώς θα μου φαινότανε η ταινία χωρίς τα τραγούδια, αλλά σπάνια έχω εκνευριστεί τόσο πολύ..Simurghhttp://www.blogger.com/profile/16162188555257861187noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1954456306466229274.post-73111170036365057072012-09-13T14:54:00.000+03:002012-09-13T14:54:02.842+03:00Comme une image (2004) της Agnès Jaoui<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiLhLxSNOEQeQGj4xNFa26s1OZ5dypk3p3p80cKdiCKgt42XtuPHwd6oMvbeT7Urf3SGojN_jed3RaQX1TTFucAqG4by1lsnUpoDFKefxHpvWTtPDcFhRVHCayBJzeCGT2UoSsViFyreEvP/s1600/Comme+une+image.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="250" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiLhLxSNOEQeQGj4xNFa26s1OZ5dypk3p3p80cKdiCKgt42XtuPHwd6oMvbeT7Urf3SGojN_jed3RaQX1TTFucAqG4by1lsnUpoDFKefxHpvWTtPDcFhRVHCayBJzeCGT2UoSsViFyreEvP/s200/Comme+une+image.jpg" width="170" /></a></div>
Μια χοντρή κοπέλα νιώθει παραμελημένη απ' το διάσημο πατέρα της, και έχει και κόμπλεξ για την εμφάνισή της. Θέλει να γίνει τραγουδίστρια και πιστεύει ότι έχει βρει αποκούμπι στη δασκάλα τραγουδιού. Η δασκάλα όμως βαριέται τη Λολίτα -έτσι λένε την κοπέλα- και δε συγκινείται πολύ απ' τον ενθουσιασμό της, ενδιαφέρεται περισσότερο για τον άντρα της που είναι άσημος συγγραφέας και έχει έλλειψη αυτοπεποίθησης. Όταν όμως μαθαίνει ότι ο μπαμπάς της Λολίτας είναι διάσημος συγγραφέας, αρχίζει να βλέπει με άλλα μάτια τη μαθήτριά της.<br />
Το θέμα της ταινίας όμως δεν είναι η εξέλιξη των σχέσεων μεταξύ των πρωταγωνιστών, αφού οι σχέσεις αυτές παραμένουν σχεδόν σταθερές μέχρι το τέλος, ούτε και οι χαρακτήρες και η συμπεριφορά των ανθρώπων αλλάζουν ιδιαίτερα. Μάλλον τους παρατηρούμε μέσα απ' τις συζητήσεις τους, αυτούς και την κοινωνία που ανήκουν. Το χαρακτηριστικών των ηρώων είναι ότι συνδέονται μεταξύ τους με σχέσεις εξάρτησης. Οι περισσότεροι εξαρτώνται από τον πατέρα της Λολίτας, είτε επειδή έχει χρήμα και εξουσία, είτε επειδή τον αγαπούν. Άλλοι πάλι πλησιάζουν τη Λολίτα με σκοπό να γνωρίσουν τον πατέρα της. Το περίεργο είναι ότι λίγοι φαίνεται να το αντιλαμβάνονται και να αντιδρούν. Η ταινία δεν τους κρίνει όμως: είναι πολύ εύκολο να είσαι ο εαυτός σου και να κάνεις μαγκιές όταν βρίσκεσαι σε θέση εξουσίας, όταν όμως δε βρίσκεσαι, έχεις λίγες επιλογές.<br />
Επίσης όλοι σχεδόν οι ήρωες λένε πράγματα που χωρίς να το ξέρουν πληγώνουν κάποιον άλλο και τον φέρνουν σε δύσκολη θέση. Πχ όταν η μητριά της Λολίτας παραπονιέται ότι έβαλε κιλά, τη στιγμή που η Λολίτα είναι καμιά σαρανταριά κιλά πιο χοντρή. Ή όταν είναι πολύ αυστηρή με τις διατροφικές συνήθειες της μικρής της κόρης, είναι σαν να λέει: «πρόσεχε μη γίνεις σαν την αδερφή σου». Και να σκεφτεί κανείς ότι η μητριά είναι απ' τα πιο συμπαθητικά άτομα στο έργο.<br />
<br />
Μερικές καταστάσεις τις βρήκα καταπληκτικές, ή μάλλον ήταν καταπληκτικό ότι τις έχω δει πολλές φορές στη ζωή αλλά σχεδόν ποτέ στο σινεμά. Όπως το να λέει κανείς κάτι ενδιαφέρον σε μια παρέα, αλλά κανείς να μην το σχολιάζει γιατί βρίσκεται χαμηλά στην «ιεραρχία» της παρέας.<br />
<br />
Βέβαια το σενάριο, αν και είναι πολύ έξυπνο, δεν είναι και τέλειο και στο τέλος γίνεται λίγο ζαχαρένιο, αλλά τελικά σου μένει ένα χαμόγελο στο στόμα, κι αυτό είναι σημαντικό.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTX5grEnoDV48o2HTr8WnF3q82ybLA4rJOxB2G7d_Eh6vBi_haI-7MKLtU_pGoaF077wVfPxvQ355UpjQ6Ie0SQABFhTZN47kFU0FFq3sy_rcmXVjXxK5bkAIoIFhV5ZhTH87uuTIgcU0X/s1600/Comme+une+image+Marilou+Berry.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="133" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTX5grEnoDV48o2HTr8WnF3q82ybLA4rJOxB2G7d_Eh6vBi_haI-7MKLtU_pGoaF077wVfPxvQ355UpjQ6Ie0SQABFhTZN47kFU0FFq3sy_rcmXVjXxK5bkAIoIFhV5ZhTH87uuTIgcU0X/s320/Comme+une+image+Marilou+Berry.png" width="320" /></a></div>
Την ταινία την είδα για τον Jean-Pierre Bacri που μ' άρεσε στο <i><a href="http://charybdeetscylla.blogspot.gr/2012/08/les-sentiments-2003-noemie-lvovsky_30.html" target="_blank">Les sentiments</a></i>, κι εδώ όχι μόνο παίζει αλλά είναι και συνσεναριογράφος. Έψαξα στο ίντερνετ για την Marilou Berry, την ηθοποιό που παίζει τη Λολίτα, με την ελπίδα να διαψευστεί ο μύθος ότι για να πετύχει μια γυναίκα στις τέχνες πρέπει να είναι ψηλή, αδύνατη, κατά προτίμηση άρια κτλ κτλ. Τελικά η Μαριλού είναι κόρη δυο διάσημων Γάλλων, και δεν έχει κάνει και καμιά σπουδαία καριέρα στον κινηματογράφο. Έχει παίξει σε ταινίες με πολύ χαμηλή βαθμολογία στο imdb (μερικές μάλιστα τις έχει σκηνοθετήσει η μητέρα της), στην τηλεόραση, και σε πολύ μικρούς ρόλους, κι εκεί που πρωταγωνιστεί είμαι σίγουρη ότι παίζει τη χοντρή που έχει κόμπλεξ με την εμφάνισή της.<br />
<br />
<br />Simurghhttp://www.blogger.com/profile/16162188555257861187noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1954456306466229274.post-25755636401048006162012-09-12T19:41:00.000+03:002012-09-12T19:41:14.547+03:00Raza, μια ταινία σε σενάριο του Φρανθίσκο Φράνκο<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIDWQ0iKSMthXsW5Z6mfF6BSoAeVne3OLRyoNZdC7ArurepBVz4mDtS2p0XW2u-ABLg1snjhTqfLIVRRypt51M5pJON70jlQnvdZzjgaJB9i8egpOsPryi7m9-oaK9u-sKgJ_IPXkyN6Xb/s1600/Raza+Poster.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIDWQ0iKSMthXsW5Z6mfF6BSoAeVne3OLRyoNZdC7ArurepBVz4mDtS2p0XW2u-ABLg1snjhTqfLIVRRypt51M5pJON70jlQnvdZzjgaJB9i8egpOsPryi7m9-oaK9u-sKgJ_IPXkyN6Xb/s200/Raza+Poster.jpg" width="146" /></a></div>
Το 1942, τρία χρόνια μετά το τέλος του ισπανικού εμφυλίου, προβλήθηκε στους ισπανικούς κινηματογράφους η ταινία «Raza», μια υπερπαραγωγή με θέμα τις περιπέτειες μια οικογένειας στρατιωτικών στη διάρκεια του πολέμου. Σκηνοθέτης ήταν ο José Luis Sáenz de Heredia, μαθητής του Μπουνιουέλ, αλλά το σενάριό της βασίστηκε σε ένα μυθιστόρημα που είχε γράψει ο Φράνκο με ψευδώνυμο· βέβαια όλοι το ήξεραν ότι ο Φράνκο ήταν ο συγγραφέας.<br />
Έχουμε λοιπόν μια παλιά αριστοκρατική οικογένεια που τα μέλη της, με μία εξαίρεση, εκφράζουν στην εντέλεια τα ιδανικά της ακροδεξιάς: πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια. Ο μπαμπάς είναι ηρωικός αξιωματικός του ναυτικού, η μαμά πιστή σύζυγος και πολύ θρησκευόμενη, κι απ' τα παιδιά το ένα είναι μωρό ακόμα όταν αρχίζει η ταινία, το άλλο είναι ένα χαριτωμένο κοριτσάκι, το τρίτο είναι ένα αγοράκι που έχει αφομοιώσει την ιδεολογία των γονιών του, και ο πρωτότοκος, ο Πέδρο είναι ένα κακό αγοράκι που από μικρός νοιάζεται μόνο για το χρήμα. Η υπόλοιπη οικογένεια θεωρεί τον πλούτο πολύ κατώτερο αγαθό απ' την τιμή, την αγάπη για την πατρίδα κτλ, φυσικά δεν τους λείπουν ούτε τα χρήματα, ούτε το τεράστιο σπίτι με κήπο, ούτε οι υπηρέτες. Αυτός ο Πέδρο λοιπόν θα προδώσει αργότερα την οικογένειά του και την πατρίδα και θα γίνει (δημοκρατικός) βουλευτής.<br />
Όταν αρχίζει ο εμφύλιος, οι πρωταγωνιστές μπλέκουν σε διάφορες περιπέτειες, άλλοι σφάζονται απ' τους αναρχοκομμουνιστές, άλλοι δραπετεύουν ηρωικά, μαχητικές νέες ερωτεύονται αξιωματικούς, φτωχοί εκφράζουν τη λατρεία τους για το φασιστικό στρατό, και στο τέλος επέρχεται η λύτρωση: ο Πέδρο αλλάζει στρατόπεδο αφού το αίμα της ράτσας του υπερνικά την αγάπη του για το χρήμα.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgytWECBMbUaogGdAkfWnUHdtYsr9pD5_wOpVSx_M6-yoRmcX8PshUoP1eQb63X9PD46APMOu2exj-G4zqBYAsYUZyI1GzkJGfoUlxS41BbBM3fzakQ1n-v5XP4bKhM5gUcHFAG2EKZgfvj/s1600/raza+madre.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="260" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgytWECBMbUaogGdAkfWnUHdtYsr9pD5_wOpVSx_M6-yoRmcX8PshUoP1eQb63X9PD46APMOu2exj-G4zqBYAsYUZyI1GzkJGfoUlxS41BbBM3fzakQ1n-v5XP4bKhM5gUcHFAG2EKZgfvj/s320/raza+madre.png" width="320" /></a></div>
Οι διάλογοι στην ταινία είναι εντελώς ψεύτικοι και προπαγανδιστικοί, σε κάθε πρόταση δηλώνεται η πίστη στα φασιστικά ιδεώδη και υπάρχει ιδιαίτερη προσοχή να μην αμφισβητηθεί από κανέναν ότι «πάνω απ' όλα η πατρίδα». Πολύ συχνά οι ηθοποιοί γυρίζουν το κεφάλι και κοιτάνε προς το άπειρο για να ανακοινώσουν με πολύ στόμφο την αυτοθυσία τους, ή τέλος πάντων για να πουν κάτι συγκινητικό και μεγαλειώδες. Αυτός είναι κι ο λόγος που η ταινία βλέπεται και σήμερα: οι διάλογοι είναι τόσο γελοίοι που δεν εκνευρίζουν, μάλλον γέλιο βγάζουν.<br />
<br />
Υπάρχουν πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία στη «Ράθα» και η οικογένεια Τσουρούκα της ταινίας είναι μια αρκετά εξευγενισμένη βερσιόν της οικογένειας του δικτάτορα.<br />
<br />
Το 1950 έγινε ένα μικρό λίφτινγκ στην ταινία, αφαιρέθηκαν αντιαμερικανικά και φασιστικά στοιχεία και φωτίστηκε περισσότερο η αντικομμουνιστική πλευρά του θέματος. Αιτία ήταν ότι ο Φράνκο ήθελε να έχει φιλικές σχέσεις με τις ΗΠΑ. Βρέθηκε και καινούριος τίτλος: «Espíritu de una raza» που κατά την άποψή μου δεν είναι καλύτερος από τον πρωτότυπο. Οι παλιές κόπιες κάηκαν, κατάφερε όμως να σωθεί μια σε καλή κατάσταση. Έτσι σήμερα κυκλοφορεί στο ίντερνετ η πρωτότυπη βερσιόν, όπου έχει κανείς την ευκαιρία να θαυμάσει φασιστικούς χαιρετισμούς και κάτι υπονοούμενα για την ανάμειξη των ΗΠΑ στον πόλεμο της Κούβας.<br />
<br />
Πιο πάνω έγραψα ότι η ταινία βλέπεται επειδή μπορεί κανείς να γελάσει με τους διαλόγους. Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν κι άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία, όπως κουστούμια εποχής, μια ναυμαχία προηγούμενων αιώνων, και μερικές σκηνές μου άρεσαν ιδιαίτερα, όπως η εκτέλεση των καλόγερων στην παραλία. Κυρίως όμως είναι ένα ντοκουμέντο που παρουσιάζει την ιδεολογία του Φράνκο και του καθεστώτος του, και από την άλλη δείχνει την άλλη πλευρά των γεγονότων. Σήμερα είναι της μόδας οι φασίστες να παρουσιάζονται σαν τέρατα και οι αναρχικοί/ κομμουνιστές/ δημοκρατικοί σαν άγιοι. Η αλήθεια βρίσκεται στη μέση, ή μάλλον είναι πολύ πιο πολύπλοκη.<br />
Ακόμα καλό είναι να ξέρουμε ότι σε όλη τη διάρκεια της δικτατορίας του Φράνκο, αλλά φαντάζομαι περισσότερο στην αρχή, μεγάλο μέρος των καλλιτεχνών τάχθηκε με την πλευρά του καθεστώτος, με τον ίδιο τρόπο που τώρα όλοι σχεδόν είναι δημοκρατικοί.<br />
<br />
Στο γιουτουμπ η <i>Ράθα</i> υπάρχει δυο φορές: <a href="http://www.youtube.com/watch?v=rbgbZ7lVbPc" target="_blank"><span style="color: lime;">εδώ</span></a> και <a href="http://www.youtube.com/watch?v=s6M-Xv2FtU0" target="_blank"><span style="color: lime;">εδώ</span></a>. Έχω βρει και ένα αρχείο στο eMule που σιγοκατεβαίνει. Έτσι κι αλλιώς νομίζω ότι έχουν λήξει τα πνευματικά της δικαιώματα, οπότε δεν υπάρχει πρόβλημα. Ένα dvd πρέπει να υπάρχει και στη βιβλιοθήκη του Θερβάντες στην Αθήνα. Υπότιτλους δεν έχω βρει πουθενά όμως.<br />
Ένα ωραίο άρθρο στα ισπανικά για τις διαφορές μεταξύ των 2 βερσιόν , του 42 και του 50 είναι το παρακάτω: <a href="http://nodulo.org/ec/2005/n044p14.htm">http://nodulo.org/ec/2005/n044p14.htm</a><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitUHDYtCoHsUY5wMGRZZb12iTOrbUPG5x_hUw4mSCbFgQ23i3bOn5mesnWurB5C8AO0SHfhf099ZTjqhxcnkOnlORRmHebFGWkuAo2mgxSufMNBFmy_m9NOcMCmPTqj_jDaYzTCHGq25D7/s1600/raza+batalla.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="257" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitUHDYtCoHsUY5wMGRZZb12iTOrbUPG5x_hUw4mSCbFgQ23i3bOn5mesnWurB5C8AO0SHfhf099ZTjqhxcnkOnlORRmHebFGWkuAo2mgxSufMNBFmy_m9NOcMCmPTqj_jDaYzTCHGq25D7/s320/raza+batalla.png" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
Η αγαπημένη μου σκηνή είναι εκεί που μια γυναίκα με κοντό μαλλί και ντυμένη με αντρικά ρούχα παρουσιάζεται σε έναν φασίστα αξιωματικό και του λέει: «θυσίασα τα μαλλιά μου γιατί με κυνηγούσαν πολύ που επισκεφτόμουνα τους αιχμάλωτους συντρόφους». (Δυστυχώς αυτή η σκηνή κόπηκε στο «Espíritu de una raza» λόγω φασιστικών χαιρετισμών). Μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση αυτή η φράση «θυσίασα το μαλλί», πόσο μάλιστα που την λέει με μεγάλη περηφάνια μια ηρωική φασίστρια. Σκέφτηκα όμως ότι παλιά το κουρεμένο κεφάλι ήταν σημάδι ντροπής και ατίμωσης για μια γυναίκα.<br />
Χτες έκανα πολλές σκέψεις πάνω σ' αυτό το θέμα και θυμήθηκα δυο πολύ ωραία ισπανικά <i>romances</i>, δηλαδή δημοτικά τραγούδια. Το πρώτο είναι η<i> <a href="http://www.youtube.com/watch?v=qPcP8-GScHc" target="_blank"><span style="color: lime;">doncella guerrera</span></a></i>, όπου ένας Σεβιλιάνος έχει την κακοτυχία απ' τα 7 παιδιά του κανένα να μην είναι αρσενικό. Κάποια μέρα η μικρότερη κόρη του αποφασίζει να ντυθεί άντρας και να πάει να πολεμήσει. Ακολουθεί ένας διάλογος όπου ο πατέρας της προσπαθεί αν την αποτρέψει:<br />
<div style="text-align: center;">
-No vayas, hija, no vayas, que te van a conocer</div>
<div style="text-align: center;">
<div style="text-align: center;">
que tienes el pelo largo y dirán que eres mujer</div>
<span style="text-align: start;">-Si tengo el pelo muy largo, padre, me lo corta usted</span>
<br />
<span style="text-align: start;"> y con el pelo cortado un varón pareceré..</span><br />
<br />
<div style="text-align: left;">
Στο τέλος η κόρη πάει στον πόλεμο, την ερωτεύεται ο βασιλιάς και παντρεύονται.</div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
Το δεύτερο δημοτικό τραγούδι είναι το <i>El enamorado y la muerte</i>, όπου ο θάνατος προσωποποιημένος επισκέπτεται έναν ερωτευμένο και του δίνει μια ώρα ζωής. Ο ερωτευμένος πάει στο παράθυρο της αγαπημένης του, κι αυτή του πετάει ένα σκοινί από μετάξι, κι εκεί είναι που του λέει: «αν δεν έφτανε το μετάξι, θα πρόσθετα τις πλεξούδες μου». Η συνέχεια είναι τραγική αν και μάλλον αναμενόμενη: Το σκοινί σπάει κι ο ερωτευμένος πέφτει κάτω και σκοτώνεται, ακριβώς όταν έχει περάσει η μια ώρα που του είχε χαρίσει ο θάνατος. Ακόμα ανατριχιάζω όταν ακούω αυτό το τραγούδι. Το βρήκα στους <a href="http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Lyrics&act=details&song_id=36475" target="_blank"><span style="color: lime;">στίχους.γρ</span></a> σε ελληνική μετάφραση. Η πρώτη εκτέλεση που άκουσα και η αγαπημένη μου είναι του <a href="http://www.youtube.com/watch?v=vM5e5HAJhCw" target="_blank"><span style="color: lime;">Amancio Prada</span></a>.<br />
O Amancio Prada έχει τραγουδήσει πολλά παραδοσιακά τραγούδια, ισπανικά και γαλικιανά, και ήταν καλός φίλος του Chicho Sánchez Ferlosio. Ο Sánchez Ferlosio ήταν ή τέλος πάντων παρίστανε τον αναρχικό βάρδο, και έχει γράψει και τραγουδήσει πολλά ωραία τραγούδια, όπως το <a href="http://www.youtube.com/watch?v=u7r24w3nAhA" target="_blank"><span style="color: lime;">gallo rojo, gallo negro</span></a> ή το <a href="http://www.youtube.com/watch?v=WohoxIhOpTk" target="_blank"><span style="color: lime;">historia de tres amigos</span></a> που εξυμνεί τρεις αναρχικούς ήρωες. Ήταν γιος του Rafael Sánchez Mazas, του φασίστα που σώζεται στην ταινία (και το βιβλίο) <i>Los Soldados de Salamina, </i>μάλιστα συμμετείχε στην ταινία αυτή παίζοντας το εαυτό του. Τους στρατιώτες της Σαλαμίνας τους είδα πριν 8 χρόνια και ήταν η πρώτη φορά που άκουσα καταλανικά και η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει. Την ίδια στιγμή είδα και για πρώτη φορά μια ηθοποιό που μου κάθεται στο λαιμό, την Αριάντνα Ζιλ.<br />
<br />
Μια που μιλάμε για κόκκινο και μαύρο, υπάρχει μια άλλη ταινία που εξυμνεί τα φασιστικά ιδεώδη και γυρίστηκε στην Ισπανία λίγο μετά τη Ράθα, το <i>Rojo y negro, </i>η οποία όμως δυσαρέστησε κάποιους και γρήγορα αποσύρθηκε απ' τους κινηματογράφους. Υπάρχει κι αυτή στο γιουτουμπ : <a href="http://www.youtube.com/watch?v=lDvNpQWZ_uE">http://www.youtube.com/watch?v=lDvNpQWZ_uE</a> αλλά δεν κατάφερα να δω πάνω από τέταρτο. Για να μην υπάρχει παρεξήγηση το κόκκινο και το μαύρο του τίτλου αναφέρεται στη σημαία των ισπανών φαλαγγιτών.</div>
</div>
Simurghhttp://www.blogger.com/profile/16162188555257861187noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1954456306466229274.post-3681549314465873432012-09-08T20:15:00.001+03:002012-09-08T20:15:37.736+03:00Baara (1979) του Souleymane Cissé<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5dOdRJjj7YUieAKKO9bb4dGUOo__chWNvLZ_0qp8kpkifyyzJCxoNU9l6i7VZP6G7T_ZDwhUPjoOTRksFwmHJ9-bbweZV1HpnkpbPO5-IbEzcoo3vkppx9urWhGsrEAPIJUCQ2RD8VhiM/s1600/baara.posterjpg.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5dOdRJjj7YUieAKKO9bb4dGUOo__chWNvLZ_0qp8kpkifyyzJCxoNU9l6i7VZP6G7T_ZDwhUPjoOTRksFwmHJ9-bbweZV1HpnkpbPO5-IbEzcoo3vkppx9urWhGsrEAPIJUCQ2RD8VhiM/s200/baara.posterjpg.jpg" width="142" /></a></div>
<div>
Στο Μάλι, στο τέλος της δεκαετίας του 70 ο νεαρός Μπάλλα δουλεύει σαν αχθοφόρος, και κοιμάται σε ένα δωμάτιο με άλλα δέκα άτομα, το ίδιο φτωχά μ'αυτόν. Ένας άλλος νέος άντρας με το ίδιο όνομα αλλά αλλά πολύ πιο ευγενές επώνυμο, δουλεύει σε ένα εργοστάσιο μάλλον σαν υπεύθυνος προσωπικού, έχει αριστερές ιδέες και τον ενοχλεί η διαφθορά και η εκμετάλλευση στη χώρα του. Τέλος ο εργοστασιάρχης ζει μια πολυτελή ζωή σε ένα σπίτι με υπηρέτες, και προσπαθεί να εμποδίσει την εξέγερση των εργατών.</div>
<div>
<br />
<div>
Μπααρά σημαίνει εργασία. Όπως φαίνεται από τον τίτλο, το θέμα της ταινίας είναι η εργασία και η ανεργία, αλλά και η οικονομική κρίση στην οποία βρισκόταν το Μάλι εκείνη την εποχή. Βλέπουμε πχ μια γυναίκα να ψωνίζει φρούτα και να υπόσχεται ότι θα πληρώσει το απόγευμα. Και έξω από ένα μαγαζί (ή κέντρο διανομής τροφίμων) υπάρχει ένα οργισμένο πλήθος που γυρεύει να αγοράσει ρύζι. Είναι χαρακτηριστικό ότι όλοι έχουν οικονομικά προβλήματα, από τη γυναίκα που ο άντρας της την διώχνει απ' το σπίτι μαζί με τα τέσσερα παιδιά τους, μέχρι τον εργοστασιάρχη που έχει χρέη κι αναγκάζει τη γυναίκα του να υπογράψει μια επιταγή.</div>
</div>
<div>
Κάτι άλλο που μου έκανε εντύπωση είναι ο δυναμικός χαρακτήρας που έχουν οι γυναίκες, που άσχετα με την κοινωνική τους τάξη αισθάνονται αδικημένες απ' τον άντρα τους.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Το Μπααρα μοιάζει πολλές φορές με ντοκιμαντέρ: συχνά βλέπουμε σκηνές από την καθημερινή ζωή στους δρόμους με κοντινά πλάνα στα πρόσωπα των ανθρώπων. Μάλιστα μερικές σκηνές είναι τόσο ρεαλιστικές που μπορεί να είναι κι αληθινές. Πολλές συζητήσεις δεν οδηγούν πουθενά και δεν χρειάζονται καθόλου για την εξέλιξη της υπόθεσης. Και οι χαρακτήρες δεν είναι ούτε τέλειοι ούτε τρισάθλιοι, με εξαίρεση ίσως τον εργοστασιάρχη. Είναι δηλαδή το είδος της ταινίας που μου αρέσει.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Δεν καταλαβαίνω τα πάντα σ'αυτή την ταινία, αφού δε ξέρω σχεδόν τίποτα για το Μάλι και το πολιτικό του σύστημα, ούτε για την κοινωνία. Τουλάχιστον με αφορμή την ταινία βρήκα τη θέση του στο χάρτη.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjChscYZneiK3zQABY7HtU4m36AVAeFRkvr52WiZjaKM4XYaRcb0RhTAqLP5L1dSsUDgPqMUD6wjvmXgPuEjdmbBSSkwb74QefhMkdnXbRVhFysm3EaD9EdNlTYzlxltthyphenhyphendj79rbHzTOAf/s1600/baara.1979.film.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="190" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjChscYZneiK3zQABY7HtU4m36AVAeFRkvr52WiZjaKM4XYaRcb0RhTAqLP5L1dSsUDgPqMUD6wjvmXgPuEjdmbBSSkwb74QefhMkdnXbRVhFysm3EaD9EdNlTYzlxltthyphenhyphendj79rbHzTOAf/s320/baara.1979.film.png" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJamI3ZijFWswGib9TIvcQtE_xDD6PnalhcXfYKPAJKpnbssqSv1b3nYUhgEevYrtO6c5E2FsR-5kGJ5eGI18qWQK_MuUTikaC9ouaWqYEyqDg0xYnC9K3KqX5pmzwRA1Tz9YF-3y547nd/s1600/Baara.Niamanto+Sanogo.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="191" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJamI3ZijFWswGib9TIvcQtE_xDD6PnalhcXfYKPAJKpnbssqSv1b3nYUhgEevYrtO6c5E2FsR-5kGJ5eGI18qWQK_MuUTikaC9ouaWqYEyqDg0xYnC9K3KqX5pmzwRA1Tz9YF-3y547nd/s320/Baara.Niamanto+Sanogo.png" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVHrvX8wLmKCviDC3vZOCgSjKPr8y7kDGu5lg6TOMwVWSv0r-CPnDOF4m3uuxBFKx2OU3Cry4V9dKrQde1YuqH9vshCrtTXCjFM9H_lpUdpCoU-5cFNERxZR6nUJySSC1xWU-NQvD71snX/s1600/baara.1979.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="190" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVHrvX8wLmKCviDC3vZOCgSjKPr8y7kDGu5lg6TOMwVWSv0r-CPnDOF4m3uuxBFKx2OU3Cry4V9dKrQde1YuqH9vshCrtTXCjFM9H_lpUdpCoU-5cFNERxZR6nUJySSC1xWU-NQvD71snX/s320/baara.1979.png" width="320" /></a></div>
<div>
<br />
Σε διαφορετικά σάιτ έχω βρει διαφορετικές ημερομηνίες για την ταινία, το<a href="http://www.imdb.com/title/tt0077198/" target="_blank"> imdb</a> έχει το 1980, ενώ η <a href="http://fr.wikipedia.org/wiki/Baara" target="_blank">βικιπαίδεια</a> το 1978.</div>
<div>
<br /></div>
Simurghhttp://www.blogger.com/profile/16162188555257861187noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1954456306466229274.post-61300414560177303152012-08-30T16:00:00.001+03:002012-08-30T16:00:46.558+03:00Les sentiments (2003) της Noémie Lvovsky<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhyCVw3ka4bP1-fTHrDr42lIlbgXkzDhYdryN2zs_hOO8aKtRrtx2TaJsa7PhsH5cDYdGfy4L2jqdBbguQ2fYXcnksA_rJZUbTceRKMMhNRfi3DNvNy4WGcSN2jA0vQV1qiHA9-1-Y8Tmau/s1600/sentiments.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhyCVw3ka4bP1-fTHrDr42lIlbgXkzDhYdryN2zs_hOO8aKtRrtx2TaJsa7PhsH5cDYdGfy4L2jqdBbguQ2fYXcnksA_rJZUbTceRKMMhNRfi3DNvNy4WGcSN2jA0vQV1qiHA9-1-Y8Tmau/s1600/sentiments.jpg" /></a></div>
Ένα ευκατάστατο ζευγάρι ζει σχετικά απομονωμένο στη γαλλική επαρχία μαζί με τα δυο παιδιά τους μέχρι που στο απέναντι σπίτι φτάνουν οι νέοι γείτονες, ένα νεότερο νιόπαντρο ζευγάρι. Οι γείτονες γνωρίζονται μεταξύ τους, καλούν ο ένας τον άλλον για δείπνο, πάνε πικνίκ, και τελικά δημιουργείται ένα ερωτικό τρίγωνο.<br />
Η υπόθεση δεν έχει κάτι πρωτότυπο, η ταινία είναι ακόμα μια γαλλική κομεντί με θέμα την απιστία, αλλά υπάρχουν μερικές πολύ συμπαθητικές λεπτομέρειες. Όπως ένα πολύ αστείο σκετσάκι που ετοιμάζουν τα παιδιά για τους γονείς τους. Ή τα πολύ ζωηρά χρώματα και κυρίως η πολύχρωμη γκαρνταρόμπα της νεαρής συζύγου. Και το γεγονός ότι μαθαίνουμε τις σκέψεις του πρωταγωνιστή επειδή τις τραγουδάει μια χορωδία εκκεντρικά ντυμένων αντρών και γυναικών. Επίσης βλέπουμε ζωντανά τη φαντασία του κυρίου αυτού: πχ όταν βλέπει τον πισινό της αγαπημένης του, φαντάζεται ένα μπαλόνι με το ίδιο σχέδιο που έχει το παντελόνι της!<br />
Αλλά το καλύτερο είναι μια σκηνή προς το τέλος, όπου ο Ζακ περιγράφει μια κάπως άτσαλη αλλά ρομαντική φαντασίωση του.
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRm1iPonvbVxT-64cyz-CPc_hgoiBGgvFuy_fG99JuN0o7zARl0uTyjL8kpqAcZcJUdS4Ji_9LuudxwlNUoAobqYKr0-f_Tit1cPyRh9LhsmAq_Sxmu_KOhk41YWRKmMTCblMQThTR4RqU/s1600/Les+sentiments+%25282003%2529+%25CF%2580%25CE%25B1%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25B5%25CE%25BB%25CF%258C%25CE%25BD%25CE%25B9.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="167" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRm1iPonvbVxT-64cyz-CPc_hgoiBGgvFuy_fG99JuN0o7zARl0uTyjL8kpqAcZcJUdS4Ji_9LuudxwlNUoAobqYKr0-f_Tit1cPyRh9LhsmAq_Sxmu_KOhk41YWRKmMTCblMQThTR4RqU/s320/Les+sentiments+%25282003%2529+%25CF%2580%25CE%25B1%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25B5%25CE%25BB%25CF%258C%25CE%25BD%25CE%25B9.png" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5l9HyUxXsBljATRsoZF8OQYnzcVSK0_ecpkRJPUEIlxkcBg2Bs-2lvIv7zjdMY6ra90Yh-im1wJKS8B2tx_8jFexhhvvjiwomY0mzBSuNcjIt_sVGRlduiGNRpOcHjvrk2mjOTIFpH4Og/s1600/Les+sentiments+%25282003%2529+%25CE%25BC%25CF%2580%25CE%25B1%25CE%25BB%25CF%258C%25CE%25BD%25CE%25B9.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="169" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5l9HyUxXsBljATRsoZF8OQYnzcVSK0_ecpkRJPUEIlxkcBg2Bs-2lvIv7zjdMY6ra90Yh-im1wJKS8B2tx_8jFexhhvvjiwomY0mzBSuNcjIt_sVGRlduiGNRpOcHjvrk2mjOTIFpH4Og/s320/Les+sentiments+%25282003%2529+%25CE%25BC%25CF%2580%25CE%25B1%25CE%25BB%25CF%258C%25CE%25BD%25CE%25B9.png" width="320" /></a></div>
Αυτά και άλλα σκηνοθετικά τρικ, αλλά και η ερμηνεία των ηθοποιών, ειδικά του Jean-Pierre Bacri, κάνουν την ταινία πολύ διασκεδαστική και ανάλαφρη.Simurghhttp://www.blogger.com/profile/16162188555257861187noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1954456306466229274.post-43718480449771513912012-08-28T13:28:00.000+03:002012-08-28T13:28:09.761+03:00Kalat Hayam [Jaffa] (2009) και Or (2004) της Keren Yedaya<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNHsGQFTDP05IIzM2sBr-rMMSoC-KWBPutYKPusAAvqN_5dPQq0myJdI-yl-_w3ljLsXOByNyWAtnsk4FYfgSsXcWOkmkME6Ugs1sRHaxR-HWVObd1wAy3EkC2eAf-AoRwpnhI1OH1jvRG/s1600/%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CF%84+%CE%B1+%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CE%BC.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNHsGQFTDP05IIzM2sBr-rMMSoC-KWBPutYKPusAAvqN_5dPQq0myJdI-yl-_w3ljLsXOByNyWAtnsk4FYfgSsXcWOkmkME6Ugs1sRHaxR-HWVObd1wAy3EkC2eAf-AoRwpnhI1OH1jvRG/s1600/%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CF%84+%CE%B1+%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CE%BC.jpg" /></a></div>
Η ταινία <i>Γιάφα</i>, ή <i>Νύφη της Θάλασσας</i>, όπως είναι ο ορίτζιναλ τίτλος, περιγράφει την μελοδραματική ιστορία αγάπης ενός ζευγαριού απ' το Ισραήλ. Η κοπέλα, η Μάλι είναι μια ντροπαλή εβραία που δεν έχει καταφέρει να χειραφετηθεί απ' την οικογένειά της (δουλεύει στο οικογενειακό συνεργείο αυτοκινήτων) και ο Τουφίκ είναι (μουσουλμάνος) άραβας που επίσης δουλεύει στο ίδιο συνεργείο μαζί με τον πατέρά του. Οι δυο τους, παρόλο που είναι μαζί πάρα πολλά χρόνια, δεν έχουν αποκαλύψει σε κανέναν τη σχέση τους. Ένα απ' τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν είναι ο αντιπαθέστατος αδερφός της κοπέλας, ο οποίος τα χει βάλει με τον φίλο της αδερφής του, χωρίς να υποψιάζεται τη σχέση τους. Ακολουθεί ένα τραγικό γεγονός, στο οποίο κανείς δε φταίει, αλλά οι ζωές όλων καταστρέφονται.<br />
Το σενάριο (και ειδικά η συνέχεια που δε γράφω γιατί είναι σπόιλερ) θυμίζει έντονα τούρκικη σειρά απ' αυτές που βλέπει η γιαγιά μου (και βλέπω εγώ καμιά φορά μπας και μάθω τούρκικα). Στην πραγματικότητα όμως είναι εντελώς διαφορετικά. Πρώτον η «Νύφη της θάλασσας» είναι αρκετά ψυχρή σαν ταινία, έχει πολλές σιωπές, πολλούς φυσικού διαλόγους, λίγες και στρατηγικά τοποθετημένες μελοδραματικές σκηνές, και αρκετό μαύρο χιούμορ. Αλλά το καλύτερο είναι η Ρονίτ Ελκαμπέτς, η ηθοποιός που παίζει τη μητέρα της κοπέλας, η οποία παίζει τέλεια (και με ύποπτη φυσικότητα) το χαρακτήρα της ψωνισμένης και κάπως υστερικής μητέρας που θέλει να τα ελέγχει όλα και καταφέρνει να παίρνει με το μέρος της τον καλοπροαίρετο σύζυγό της. Είναι η ασφυκτική της παρουσία που πνίγει τη νεαρή Μάλι, και είναι ένα πρόβλημα μεγαλύτερο κι απ' τη σχέση της με τον Τουφίκ.<br />
Και φυσικά όλα αυτά είναι μια παραβολή για την κατάσταση στο Ισραήλ και για τα προβλήματα με την αραβική μειονότητα.<br />
Είναι επίσης ενδιαφέρον ότι όπως φαίνεται, υπάρχει μια ολόκληρη επιχείρηση με ζευγάρια διαφορετικού θρησκεύματος που ταξιδεύουν στην Κύπρο για να παντρευτούν. Στο Ισραήλ επιτρέπεται μόνο ο θρησκευτικός γάμος, όχι ο πολιτικός, αλλά ένας γάμος που έχει τελεστεί νόμιμα σε άλλο κράτος αναγνωρίζεται σαν νόμιμος και στο Ισραήλ. Ακούγεται λίγο γελοίο, αλλά φαντάζομαι ότι αυτή η κατάσταση έχει φέρει αρκετό συνάλλαγμα σε γειτονικές χώρες.<br />
<br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXQMXPMPGau7iPzf3Hwx_ij0GUeJfhsBNpcK-M5D89iWSJpeeyVKdB0ZHYshKW24bMK97IduP-IBURjoXtWb18cSN3vCx44C_uDSZ8SJgcYd5Ym0uA94GiB7R8IAeY5d1e_KEF5-5uV0ab/s1600/Or+poster.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXQMXPMPGau7iPzf3Hwx_ij0GUeJfhsBNpcK-M5D89iWSJpeeyVKdB0ZHYshKW24bMK97IduP-IBURjoXtWb18cSN3vCx44C_uDSZ8SJgcYd5Ym0uA94GiB7R8IAeY5d1e_KEF5-5uV0ab/s1600/Or+poster.jpg" /></a>Στην ταινία <i>Ορ</i> (<i>My treasure</i>) έχουμε τις ίδιες ηθοποιούς (Ρονίτ Ελκαμπετς και Ντανά Ιβγκί) και πάλι σε ρόλο μάνας και κόρης. Μόνο που αυτή η ταινία είναι αρκετά πιο απαισιόδοξη. Η Ορ ζει με την ουσιοεξαρτώμενη μαμά της σε ένα διαμέρισμα. Η μαμά είναι πόρνη, δουλεύει στο πεζοδρόμιο και η κόρη της κάνει τα πάντα για την εμποδίσει. Θέλει να ζήσουν σαν φυσιολογική οικογένεια. Η ίδια είναι είναι μια φυσιολογική κοπέλα, με όρεξη για ζωή και πολλές παρέες. Όμως η κοινωνία την έχει ήδη στιγματίσει όπως και τη μητέρα της.<br />
Η «Ορ» είναι μια πιο ρεαλιστική ταινία, χωρίς μελοδραματισμούς, και όπως είναι φυσικό ασκεί κριτική στην υποκριτική και βαθιά πατριαρχική ισραηλινή κοινωνία. Και είναι αρκετά αποστασιοποιημένη, δε σου χτυπάει στη μούρη δυστυχισμένες τίμιες γυναίκες που εξαναγκάζονται από κακούς νταβατζήδες να βγουν στο πεζοδρόμιο, ούτε υπάρχουν βάναυσες σκηνές με σαδιστικούς πελάτες για να συγκινήσουν το θεατή. Αντίθετα παρουσιάζεται η καθημερινότητα, η μπαναλιτέ της ζωής στο περιθώριο και της πоρνείας.<br />
<br />
Και όπως και στη Νύφη της Θάλασσας, στο επίκεντρο βρίσκεται η καταστροφική σχέση μάνας και κόρης. Μια σχέση εξάρτησης που ευνουχίζει την κόρη. Αυτά βέβαια παραείναι φροϋδικά για το δικό μου γούστο, και δε ξέρω αν συμφωνώ με την προσέγγιση της Γιενταγιά στην κοινωνική (και πολιτική) της κριτική. Όμως και οι δυο ταινίες είναι αγαπημένες.<br />
<br />
Έμαθα και κάτι πολύ χρήσιμο απ' το «Ορ»: πώς να κάνεις ντουζ και να πλένεις τα ρούχα σου ταυτόχρονα, καταπληκτική ιδέα όταν δε σου περισσεύει ούτε νερό ούτε απορρυπαντικό ούτε χρόνος.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgviHUgfj4y1uXw9ciAAE2tAGOk3TSJj_FlyIIRb2ccfa6IifZwGGovtjFeBAUxjGhfyqhLc2M9GQEOts11tU3XAkBthqasQ3gcVTVma1Hh2IySUYZ-HEhc93np2trko4Vn-SEjTakiRJf8/s1600/Dana+Ivgy.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="196" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgviHUgfj4y1uXw9ciAAE2tAGOk3TSJj_FlyIIRb2ccfa6IifZwGGovtjFeBAUxjGhfyqhLc2M9GQEOts11tU3XAkBthqasQ3gcVTVma1Hh2IySUYZ-HEhc93np2trko4Vn-SEjTakiRJf8/s320/Dana+Ivgy.png" width="320" /></a></div>
Για την Ντανά Ιβγκί (Dana Ivgy) είχα <a href="http://charybdeetscylla.blogspot.gr/2011/06/desengagement-2007-amos-gitai.html" target="_blank">ξαναγράψει</a>. Είναι κόρη του καταξιωμένου ισραηλινού ηθοποιού Moshe Ivgy, και παίζει συχνά το ρόλο της κόρης, ίσως λόγω αναστήματος. Έχει βέβαια και παιδικό πρόσωπο και κάπως παιδική γλώσσα σώματος.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEipy7eZWacKumZ7r20q2lHFYs599Zugu0idGRjdjI0_E4aFDZiTVSoHE4_DVZOyg9NeexIlEWh8jdoXnrSaLbpcmoQlK9Nb17-ZXe3bFO80BUAe69OAYibGj8T3MM9qgQ_wfQQEIHVbeVxC/s1600/Ronit+Elkabetz.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="175" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEipy7eZWacKumZ7r20q2lHFYs599Zugu0idGRjdjI0_E4aFDZiTVSoHE4_DVZOyg9NeexIlEWh8jdoXnrSaLbpcmoQlK9Nb17-ZXe3bFO80BUAe69OAYibGj8T3MM9qgQ_wfQQEIHVbeVxC/s320/Ronit+Elkabetz.png" width="320" /></a></div>
Η Ρονίτ Ελκαμπέτς (Ronit Elkabetz) είναι μια θεά του ισραηλινού κινηματογράφου. Έχει παίξει στις μισές περίπου ισραηλινές ταινίες που έχω δει. Σχεδόν πάντα παίζει τον ίδιο χαρακτήρα: της υστερικής, της σκύλας, της περπατημένης, της αισθησιακής γυναίκας, της μέγαιρας. Ίσως να παίζει τον εαυτό της, πάντως εγώ την λατρεύω κι ελπίζω να καταφέρω να της κάνω ένα αφιερωματάκι.Simurghhttp://www.blogger.com/profile/16162188555257861187noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1954456306466229274.post-67961212451850615342012-08-24T14:34:00.000+03:002012-08-24T21:30:00.906+03:00Ο Οσάμα και τα κορίτσια που ντύνονται αγόρια<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5r6h4PlOuqtdTmbu1I6BtxL3uucVGsaYVUZA-nVRF475DkmpNr6-0Jaai3uYRGVxrZ6glmc7i8G01VdXD8S3u87bRx64nya8C0TGY99-PWLt7DdrMBx8QtLzFhPGeasNP3Zd1CkXarD3y/s1600/%CE%9F%CF%83%CE%AC%CE%BC%CE%B1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5r6h4PlOuqtdTmbu1I6BtxL3uucVGsaYVUZA-nVRF475DkmpNr6-0Jaai3uYRGVxrZ6glmc7i8G01VdXD8S3u87bRx64nya8C0TGY99-PWLt7DdrMBx8QtLzFhPGeasNP3Zd1CkXarD3y/s1600/%CE%9F%CF%83%CE%AC%CE%BC%CE%B1.jpg" /></a></div>
Η ταινία <i>Osama</i> (2003) του Siddiq Barmak φαίνεται ότι είναι η πρώτη ταινία που γυρίστηκε στο Αφγανιστάν μετά την πτώση των ταλιμπάν, με τη βοήθεια μάλιστα του Μαχμαλμπάφ. Περιγράφει την τραγική ιστορία ενός φτωχού κοριτσιού που για να θρέψει την οικογένειά του αναγκάζεται να μεταμφιεστεί σε αγόρι. Το κορίτσι είναι φτωχό, αλλά είναι κόρη γιατρίνας (ή νοσοκόμας), απλά οι ταλιμπάν απαγόρευσαν στις γυναίκες να δουλεύουν νόμιμα στα νοσοκομεία, και η μαμά δε βρίσκει δουλειά. Έτσι η γιαγιά σε μια απ' τις ωραιότερες σκηνές της ταινίας, προτείνει στην εγγονή της να ντυθεί αγόρι γιατί «ένας ξυρισμένος άντρας με γυναικεία ρούχα είναι ίδιος με γυναίκα, και μια γυναίκα με κοντά μαλλιά και αντρικά ρούχα είναι ίδια με άντρα». Ακολουθούν δυσάρεστες σκηνές όπου το κοριτσάκι, μεταμφιεσμένο πλέον σε αγόρι με το όνομα Οσάμα, κλαψουρίζει και υπακούει σε διαταγές.<br />
Γενικά μου άρεσε η ταινία ειδικά στην αρχή, και ειδικά η σκηνοθεσία . Δυο πράγματα όμως με ενόχλησαν. Το πρώτο είναι η απεικόνιση των ταλιμπάν. Είναι κακοί, διεφθαρμένοι και διεστραμμένοι, και εμφανίζονται στο τέλος κάθε σκηνής, δυσκολεύοντας τη ζωή των «καλών». Δηλαδή πάει η μαμά στο νοσοκομείο, μπουκάρουν οι ταλιμπάν και πρέπει να κρυφτεί.. Γίνεται γάμος, μπουκάρουν οι ταλιμπάν και οι καλεσμένες πρέπει να φορέσουν στα γρήγορα τις μπούρκες. Δουλεύει το παιδί στο μπακάλικο, έρχεται ένας ταλιμπάν και το παίρνει με το ζόρι. Δεν είμαι οπαδός της ιδεολογίας τους, αλλά αυτό το μαύρο άσπρο αλλά και η επανάληψη του ίδιου μοτίβου κουράζει, και όπως και να το κάνουμε οι ταλιμπάν δεν ήταν η πηγή όλως των κακών, ούτε τόσο πανίσχυροι και πανταχού παρόντες, όπως αφήνει να εννοηθεί η ταινία.<br />
<br />
Αλλά υπάρχει κι ένα θέμα, πιο πολύπλοκο, η παρουσίαση του κοριτσιού που μεταμφιέζεται σε αγόρι. Υπάρχει ακόμα μια ταινία με θέμα τη μεταμφίεση Αφγανής σε αγόρι για να βρει δουλειά, είναι η «Βροχή» του Ματζιντί. Η «Βροχή» και η «Οσάμα» έχουν ένα κοινό: δεν τα βγάζουν με τίποτα πέρα σαν άντρες, και ενώ η Μπαράν σώζεται χάρη στη βοήθεια ενός αυθεντικού αγοριού, την Οσάμα δεν τη σώζουν ούτε οι φιλότιμες προσπάθειες του μικρού φίλου της που έχει αναλάβει να την προστατεύει.<br />
Φαίνεται ότι στο Αφγανιστάν υπάρχει το πατροπαράδοτο έθιμο των «<a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Bacha_posh" target="_blank">μπατσά πος</a>» σύμφωνα με το οποίο μια οικογένεια που δεν έχει ευλογηθεί με γιο (ή με αρκετούς γιους), ντύνει μια κόρη σαν αγόρι και το κορίτσι παίρνει τον κοινωνικό ρόλο του αγοριού, συνήθως μέχρι να μπει στην εφηβεία και να παντρευτεί. Το έθιμο αυτό φαίνεται να είναι αρκετά διαδεδομένο, αλλά έγινε παγκοσμίως γνωστό όταν μια Αφγανή βουλευτίνα «παραδέχτηκε» στους δημοσιογράφους ότι η μικρότερη κόρη της ζει σαν αγόρι: Η κυρία Azita Rafhat, δεύτερη σύζυγος του (άνεργου) ξαδέρφου της έκανε τέσσερις κόρες, και ο σύζυγος φαίνεται ότι ήταν έτοιμος να παντρευτεί για τρίτη φορά, μέχρι που η μετατροπή της μικρής του κόρης σε μπατσέ πος επέφερε την οικογενειακή γαλήνη. Ένα σύντομο ντοκιμαντέρ του BBC για την ευτυχισμένη αυτή οικογένεια, αλλά και για άλλες τέτοιες περιπτώσεις μπορεί να δει κανείς εδώ: <a href="http://www.youtube.com/watch?v=TY9od2yuNVk">http://www.youtube.com/watch?v=TY9od2yuNVk</a> (Εκτός των άλλων στο ντοκιμαντέρ φαίνονται και οι κυριλάτες γειτονιές της Καμπούλ, με τα μολ τους, τις πολυκατοικίες και τις μοντέρνες κοπέλες που φοράνε κιτς δυτικότροπα ρούχα)<br />
Επίσης μπορεί κανείς να διαβάσει μερικά (λίγα είναι η αλήθεια) άρθρα για το θέμα. Το πρόβλημα είναι ότι δεν έχω δει και πολλές σοβαρές πηγές, τα περισσότερα ρεπορτάζ απλά αναμασούν τα ίδια και τα ίδια, ακόμα και το άρθρο στη βικιπαίδεια μοιάζει πρόχειρα γραμμένο και όχι ιδιαίτερα έγκυρο.<br />
Μερικά άρθρα που μου άρεσαν, και που μάλλον είναι οι πηγές για τα υπόλοιπα:<br />
<a href="http://www.womensviewsonnews.org/2012/03/raising-daughters-as-sons-in-afghanistan/">http://www.womensviewsonnews.org/2012/03/raising-daughters-as-sons-in-afghanistan/</a><br />
<a href="http://www.nytimes.com/2010/09/21/world/asia/21gender.html?pagewanted=all">http://www.nytimes.com/2010/09/21/world/asia/21gender.html?pagewanted=all</a>
<br />
<br />
<br />
Η μεγάλη μου απορία είναι πώς αντέδρασαν οι ταλιμπάν σ'αυτή τη συνήθεια. Από τα λίγα που κατάφερα να βρω φαίνεται ότι μάλλον σκασίλα τους.. Αυτή η πρακτική υπήρχε για αιώνες και θα συνεχίσει να υπάρχει. Μάλιστα ενώ στις δυο ταινίες οι οικογένειες παίρνουν την απόφαση να μεταμφιέσουν τα κορίτσια τους επειδή βρίσκονται σε απόγνωση (δεν θα επιβίωναν αλλιώς), στα ρεπορτάζ οι γονείς ανέφεραν άλλους λόγους, αρκετά πιο μπανάλ, πχ οι «συγγενείς μας περιφρονούσαν που δεν είχαμε γιο», «κάποιος έπρεπε να βοηθά τον πατέρα στα ψώνια», «ο (πραγματικά αρσενικός) γιος μας καλό θα ήταν να έχει έναν αδερφό».. Οι συγγενείς και οι φίλοι ξέρουν την πραγματικότητα, αλλά ..δεν τρέχει και τίποτα.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7WAyhQNZlnJUjOdgVDbC2Sy-qi6en7FFZMhpyl7mpoen9tFctEz-8Vqsnl7JTAsyH-9uR54KJPPZ5qVAepS6gBs25MSIdbR5qCowrOPJRfwU5Yc1U3RgKe8GgMhNrv-KZEwq4RvxuZm3M/s1600/nadia.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="148" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7WAyhQNZlnJUjOdgVDbC2Sy-qi6en7FFZMhpyl7mpoen9tFctEz-8Vqsnl7JTAsyH-9uR54KJPPZ5qVAepS6gBs25MSIdbR5qCowrOPJRfwU5Yc1U3RgKe8GgMhNrv-KZEwq4RvxuZm3M/s200/nadia.jpg" width="200" /></a></div>
Εντελώς τυχαία έπεσε πρόσφατα στα χέρια μου και ένα βιβλίο σε ηλεκτρονική μορφή, γραμμένο από μια νέα γυναίκα που οι συνθήκες την ανάγκασαν να προσποιηθεί ότι είναι αγόρι για περίπου 10 χρόνια. Είναι πολύ ωραίο και το συστήνω ανεπιφύλακτα, κυρίως επειδή περιγράφει πολύ ζωντανά και με περισσότερη ειλικρίνεια απ' ότι οι ταινίες τη ζωή στο Αφγανιστάν από τότε που άρχισε ο πόλεμος γύρω στο 90, μέχρι πρόσφατα. Και περιγράφει αρκετά πειστικά το μπέρδεμα του κοριτσιού με τις δυο ταυτότητές της. Δυστυχώς δε ξέρω αν κυκλοφορεί στο διαδίκτυο σε άλλη γλώσσα εκτός απ' τα καταλανικά, πάντως ο τίτλος του είναι <i>El secret del meu turbant </i>(Το μυστικό του τουρμπανιού μου) και το όνομα της κοπέλας είναι Nadia Ghulam.<br />
Στο βιβλίο αυτό, όπως και στα ρεπορτάζ και στο ντοκιμαντέρ, τα κορίτσια δεν το έβαλαν κάτω με το πρώτο σκυλάκι που γάβγισε, ούτε χρειάστηκαν ένα αρσενικό να τις σώσει απ' τα αξεπέραστα εμπόδια της αγορίστικης ζωής. Τα κατάφεραν μόνες τους, τόσο καλά, που δεν ήθελαν να ξαναγυρίσουν στον παλιό τους ρόλο σαν γυναίκες.<br />
<br />
Τέλος στο Αφγανιστάν υπάρχει κι ένα άλλο έθιμο πολύ πιο μελετημένο, των <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Bacha_bazi" target="_blank">Bacha bazi</a> , των αγοριών-σκλάβων που χορεύουν και τέλος πάντων ικανοποιούν και με άλλους τρόπους τα αφεντικά τους. Στην ταινία The Kite Runner βλέπουμε ένα τέτοιο αγόρι (φυσικά τα αφεντικά του είναι ταλιμπάν).<br />
<br />
Άπειρη λοιπόν η ανθρώπινη ηλιθιότητα, και όσο ζω δεν παύει να με εκπλήσσει με την ποικιλομορφία της.<br />
<br />Simurghhttp://www.blogger.com/profile/16162188555257861187noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1954456306466229274.post-5581761032103053012012-06-04T14:55:00.002+03:002012-06-04T14:55:59.411+03:00Ο Ίκαρος και οι σοφοί [Икар и мудрецы]<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/0Yk1mz23YFA?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
Επειδή μάλλον θα λείψω απ' το μπλογκ αρκετό καιρό, θα ήθελα να αφήσω μια αισιόδοξη ταινία: Ο «Ίκαρος και οι σοφοί» είναι ένα σοβιετικό καρτούν του <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Fyodor_Khitruk" target="_blank">Χιτρούκ</a> , και δεν έχει μεγάλη σχέση με το γνωστό μας μύθο του Ικάρου.<br />
<br />
Οι υπότιτλοι δεν χρειάζονται και πολύ. Πάντως οι παροιμίες που εμφανίζονται στα λατινικά δεν είναι ίδιες μ'αυτές που λέει ο αφηγητής και που μεταφράζονται από κάτω, είναι όμως παρόμοιες, και μιλάνε για σύνεση, επιφυλακτικότητα, έλλειψη πρωτοβουλίας, και υποταγή. Οι λατινικές παροιμίες είναι μαζεμένες στο <a href="http://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%98%D0%BA%D0%B0%D1%80_%D0%B8_%D0%BC%D1%83%D0%B4%D1%80%D0%B5%D1%86%D1%8B_(%D0%BC%D1%83%D0%BB%D1%8C%D1%82%D1%84%D0%B8%D0%BB%D1%8C%D0%BC)" target="_blank">άρθρο</a> της βικιπαίδειας για το φιλμάκι, με εξήγηση (στα ρώσικα).<br />
Παραδείγματα :<br />
Qvod licet Jovi, non licet bovi (Ότι επιτρέπεται στο Δία, δεν επιτρέπεται στο βόδι)<br />
Quo altior grapus tanto profundior casus (Όσο πιο ψηλά ανεβαίνεις τόσο πιο βαθιά θα πέσεις)<br />
Bene qui stat non moveatur (Όποιος κάθεται καλά ας μην κουνιέται)Simurghhttp://www.blogger.com/profile/16162188555257861187noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1954456306466229274.post-89994136475761866282012-05-29T20:27:00.000+03:002012-08-16T14:26:46.570+03:00Ο Κυανοπώγων, ο κύριος Landru και οι γυναίκεςΣε ένα προηγούμενο <a href="http://charybdeetscylla.blogspot.com/2011/09/blog-post.html" target="_blank">ποστ</a> είχα γράψει για κινηματογραφικές μεταφορές του μύθου του Κυανοπώγωνα. Από τότε όμως έχω δει ακόμα δυο ταινίες που σχετίζονται με το μύθο, αν και θα έλεγα ότι σχετίζονται μάλλον επιδερμικά.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiqrtukCDe7D4_I-WgbHuEPh32_HwimlJHvmWOrQRvV97b9MCCrE-ZLHZHtYJKEP-aQmD3wgOIZDdR3j5a1wofK26fm-C45_RuyBJMk09JoBhGhg32DiAhnMNPonNu33jZpnpZN59cAv_79/s1600/bluebeards+eighth+wife.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiqrtukCDe7D4_I-WgbHuEPh32_HwimlJHvmWOrQRvV97b9MCCrE-ZLHZHtYJKEP-aQmD3wgOIZDdR3j5a1wofK26fm-C45_RuyBJMk09JoBhGhg32DiAhnMNPonNu33jZpnpZN59cAv_79/s320/bluebeards+eighth+wife.jpg" width="177" /></a></div>
Η πρώτη είναι το <i>Bluebeard's Eighth Wife</i> του Ernst Lubitsch που γυρίστηκε το 1938. Εδώ ο πολυεκατομμυριούχος κύριος Μπράντον έχει ήδη παντρευτεί 7 φορές πριν γνωρίσει την όγδοη και μοιραία Νικόλ, αλλά δεν έχει σκοτώσει τις προηγούμενες συζύγους του, απλά τις έχει χωρίσει. Γενικά έχει ελάχιστα κοινά με τον ήρωα του παραμυθιού, αν και παραδόξως διατηρείται η παράδοση που τον θέλει να μην ολοκληρώνει τον τελευταίο γάμο του, και μεγάλο μέρος της ταινίας περιγράφει τις αποτυχημένες του προσπάθειες να κάνει σεξ με τη Νικόλ. Το στοιχείο της έλλειψης σεξουαλικής συνεύρεσης του Κυανοπώγωνα με την τελευταία σύζυγο δεν υπάρχει στο παραμύθι του Περώ- βέβαια δε ξέρω αν υπάρχει σε άλλες εκδοχές του μύθου, υπάρχει όμως σε όλες τις κινηματογραφικές μεταφορές που έχω δει. Πάντως το θέμα αυτής της ταινίας είναι να μάθει ο κακομαθημένος επιχειρηματίας να αγαπάει τη γυναίκα του και να σέβεται το θεσμό του γάμου. Είναι αρκετά ευχάριστη κωμωδία, εγώ τουλάχιστον γέλασα πολλές φορές.
<br />
<br />
Η δεύτερη είναι ο<i> Κύριος Βερντού</i> (Monsieur Verdoux) του Τσάρλι Τσάπλιν που βασίζεται στην αληθινή ιστορία του Henri Landru, ενός Γάλλου απατεώνα που έβαζε αγγελίες στις εφημερίδες με τις οποίες ζητούσε μια χήρα για γάμο, κι έτσι κατάφερε να παρασύρει 10 γυναίκες στο σπίτι του, όπου φαίνεται ότι τις σκότωσε και εξαφάνισε τα πτώματά τους. Στην ταινία του Τσάπλιν, ο Βερντού παντρεύεται πρώτα τα θύματά του, και μετά τις σκοτώνει, αφού πρώτα καταφέρει να βάλει χέρι στην περιουσία τους. Αντίθετα όμως με το Λαντρί, ο ήρωάς μας έχει μια πρώτης τάξεως δικαιολογία για το έγκλημά του: για 30 χρόνια ήταν υπάλληλος τράπεζας, και τον απέλυσαν, πως να θρέψει ο καημένος την ανάπηρη (πρώτη) γυναίκα του και το γιο τους; Κριτική για τον καπιταλισμό υπάρχει και σε πολλά άλλα σημεία της ταινίας, από την κυρία που φέρεται άσχημα στην υπηρέτρια, μέχρι τη φτωχιά κλέφτρα που ανεβαίνει κοινωνικά όταν γνωρίζει έναν κατασκευαστή όπλων.<br />
Καταδικάζετε εμένα ενώ εσείς έχετε σκοτώσει χιλιάδες ανθρώπους με τα όπλα μαζικής καταστροφής, λέει ο Βερντού στο δικαστήριο, μπροστά σε σας είμαι ένας ερασιτέχνης.
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjIk2r94H1JaDsZjLkMzEgwkzB1r6ZXFNwsv8b4b52NlABdQDJfRHBaVuGWT_p3ExJz-_cDC-YiOOhGnj7eCYFvmi9ARJv4vMGmkm8-xlFNKAFezYnnCQY9TJXfb9_ISQIeA5Nh9NmTCMu5/s1600/banks+fail.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjIk2r94H1JaDsZjLkMzEgwkzB1r6ZXFNwsv8b4b52NlABdQDJfRHBaVuGWT_p3ExJz-_cDC-YiOOhGnj7eCYFvmi9ARJv4vMGmkm8-xlFNKAFezYnnCQY9TJXfb9_ISQIeA5Nh9NmTCMu5/s1600/banks+fail.jpg" /></a></div>
Από τη μία συμφωνώ με τον κύριο, η υποκρισία της κοινωνίας είναι τραγική, ειδικά στην περίπτωση του πολέμου, που μας τον πουλάνε και σαν ηρωικό από πάνω. Απ' την άλλη, είναι τα μεγάλα «νόμιμα» εγκλήματα δικαιολογία για τα μικρά (όπως η δολοφονία μιας ή δέκα γυναικών);<br />
<br />
Παρεμπιπτόντως κάπου διάβασα ότι στους φόνους γυναικών, στο 50% των περιπτώσεων δολοφόνος είναι ο σύζυγος ή εραστής του θύματος. Σε καιρό ειρήνης υποθέτω.<br />
<br />
Ο κύριος Βερντού μου θυμίζει το Βόιτσεκ, που κάποια στιγμή μην αντέχοντας τις ταπεινώσεις που δέχεται καθημερινά, ξεσπάει και σφάζει τη γυναίκα του. Ακόμα μου θυμίζει μια σκηνή απ΄την ταινία <i>Έθνος Χωρίς Γυναίκες</i>, όπου οι φτωχοί εξεγείρονται, κι αφού επικρατήσουν ένας απ' αυτους λέει «Ας βιάσоυμε τώρα τη σκύλα τη γυναίκα των πλουσίων».<br />
<br />
Πολλές φορές έχω ακούσει και διαβάσει ότι η φτώχεια/η ανισότητα/ο καπιταλισμός/το χ και το ψ φταίει για τη βία κατά των γυναικών (ή αντίστοιχα άλλων κοινωνικών ομάδων). Έχω διαβάσει επίσης κείμενα που υποστηρίζουν ότι η πατριαρχία ευθύνεται για όλα (τον καπιταλισμό, τη βία, τους πολέμους).<br />
Χμ.<br />
<br />
Όπως το δει κανείς. Πάντως η ταινία του Τσάπλιν μου άφησε μια πολύ ξινή γεύση.Simurghhttp://www.blogger.com/profile/16162188555257861187noreply@blogger.com0