Comme une image (2004) της Agnès Jaoui

Μια χοντρή κοπέλα νιώθει παραμελημένη απ' το διάσημο πατέρα της, και έχει και κόμπλεξ για την εμφάνισή της. Θέλει να γίνει τραγουδίστρια και πιστεύει ότι έχει βρει αποκούμπι στη δασκάλα τραγουδιού. Η δασκάλα όμως βαριέται τη Λολίτα -έτσι λένε την κοπέλα- και δε συγκινείται πολύ απ' τον ενθουσιασμό της, ενδιαφέρεται περισσότερο για τον άντρα της που είναι άσημος συγγραφέας και έχει έλλειψη αυτοπεποίθησης. Όταν όμως μαθαίνει ότι ο μπαμπάς της Λολίτας είναι διάσημος συγγραφέας, αρχίζει να βλέπει με άλλα μάτια τη μαθήτριά της.
Το θέμα της ταινίας όμως δεν είναι η εξέλιξη των σχέσεων μεταξύ των πρωταγωνιστών, αφού οι σχέσεις αυτές παραμένουν σχεδόν σταθερές μέχρι το τέλος, ούτε και οι χαρακτήρες και η συμπεριφορά των ανθρώπων αλλάζουν ιδιαίτερα. Μάλλον τους παρατηρούμε μέσα απ' τις συζητήσεις τους, αυτούς και την κοινωνία που ανήκουν. Το χαρακτηριστικών των ηρώων είναι ότι συνδέονται μεταξύ τους με σχέσεις εξάρτησης. Οι περισσότεροι εξαρτώνται από τον πατέρα της Λολίτας, είτε επειδή έχει χρήμα και εξουσία, είτε επειδή τον αγαπούν. Άλλοι πάλι πλησιάζουν τη Λολίτα με σκοπό να γνωρίσουν τον πατέρα της. Το περίεργο είναι ότι λίγοι φαίνεται να το αντιλαμβάνονται και να αντιδρούν. Η ταινία δεν τους κρίνει όμως: είναι πολύ εύκολο να είσαι ο εαυτός σου και να κάνεις μαγκιές όταν βρίσκεσαι σε θέση εξουσίας, όταν όμως δε βρίσκεσαι, έχεις λίγες επιλογές.
Επίσης όλοι σχεδόν οι ήρωες λένε πράγματα που χωρίς να το ξέρουν πληγώνουν κάποιον άλλο και τον φέρνουν σε δύσκολη θέση. Πχ όταν η μητριά της Λολίτας παραπονιέται ότι έβαλε κιλά, τη στιγμή που η Λολίτα είναι καμιά σαρανταριά κιλά πιο χοντρή. Ή όταν είναι πολύ αυστηρή με τις διατροφικές συνήθειες της μικρής της κόρης, είναι σαν να λέει: «πρόσεχε μη γίνεις σαν την αδερφή σου». Και να σκεφτεί κανείς ότι η μητριά είναι απ' τα πιο συμπαθητικά άτομα στο έργο.

Μερικές καταστάσεις τις βρήκα καταπληκτικές, ή μάλλον ήταν καταπληκτικό ότι τις έχω δει πολλές φορές στη ζωή αλλά σχεδόν ποτέ στο σινεμά. Όπως το να λέει κανείς κάτι ενδιαφέρον σε μια παρέα, αλλά κανείς να μην το σχολιάζει γιατί βρίσκεται χαμηλά στην «ιεραρχία» της παρέας.

Βέβαια το σενάριο, αν και είναι πολύ έξυπνο, δεν είναι και τέλειο και στο τέλος γίνεται λίγο ζαχαρένιο, αλλά τελικά σου μένει ένα χαμόγελο στο στόμα, κι αυτό είναι σημαντικό.

Την ταινία την είδα για τον Jean-Pierre Bacri που μ' άρεσε στο Les sentiments, κι εδώ όχι μόνο παίζει αλλά είναι και συνσεναριογράφος. Έψαξα στο ίντερνετ για την Marilou Berry, την ηθοποιό που παίζει τη Λολίτα, με την ελπίδα να διαψευστεί ο μύθος ότι για να πετύχει μια γυναίκα στις τέχνες πρέπει να είναι ψηλή, αδύνατη, κατά προτίμηση άρια κτλ κτλ. Τελικά η Μαριλού είναι κόρη δυο διάσημων Γάλλων, και δεν έχει κάνει και καμιά σπουδαία καριέρα στον κινηματογράφο. Έχει παίξει σε ταινίες με πολύ χαμηλή βαθμολογία στο imdb (μερικές μάλιστα τις έχει σκηνοθετήσει η μητέρα της), στην τηλεόραση, και σε πολύ μικρούς ρόλους, κι εκεί που πρωταγωνιστεί είμαι σίγουρη ότι παίζει τη χοντρή που έχει κόμπλεξ με την εμφάνισή της.